บทที่ 1669

เมื่อได้ยินคำพูดที่แน่วแน่ของเยเงิน อิโตะ นานาโกะค่อน ข้างตกตะลึงจนตาค้าง

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า อาการบาดเจ็บของตัวเองยังคงมี โอกาสหายดีเหมือนเดิม แต่คำพูดนี้ออกมาจากปากของเยเฉิน เธอก็รู้สึกวางใจเป็นอย่างมากในทันใด

ดังนั้น เธอจึงถามเย่เฉินด้วยความประหลาดใจ “เย่เฉินซัง คุณมีวิธีรักษาอาการบาดเจ็บของฉันให้หายดีจริงๆเหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า “แต่ก่อนหน้าที่จะรักษาคุณ ยัง ต้องจัดการศพพวกนี้ก่อน”

อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า “ฉันจะโทรเรียกพ่อบ้านมาจัดการ

เดี๋ยวนี้!”

“ไม่ต้อง”เย่เฉินห้ามเธอไว้ และเอ่ยปากพูดว่า “ฉันมีเรื่องขัด แย้งกับพ่อของคุณ ในโตเกียวเล็กน้อย ถ้าหากคุณบอกพ่อบ้าน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขาจะต้องแจ้งให้พ่อของคุณทราบในทันที อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นก็อาจดูไม่ดี

อิโตะ นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ “เย่เฉินซัง คุณ เจอพ่อของฉันที่โตเกียวเหรอ?! พวกคุณขัดแย้งกันได้ยังไง?

เย่เฉินยักไหล่ และพูดว่า “เรื่องนี้พูดแล้วยาว เดี๋ยวตอนที่ รักษาอาการบาดเจ็บของคุณ ค่อยบอกให้คุณทีหลัง
อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นเล่น และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือน ว่าท่านพ่อคงจะต้องทนทุกข์ทรมานกับเย่เฉินซึ่งไม่น้อยนะ…”

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย “ไม่ได้ทนทุกข์ทรมาน ก็แค่เสียเงินเล็ก น้อย”

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ถึงยังเขาไม่

ขาดเงินอยู่ดี เสียไปเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร”

เย่เฉินกระแอม และพูดว่า “เสียไปสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์ สหรัฐ”

“หา?”อันที่จริงอิโตะ นานาโกะรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นใน โตเกียวจากทานากะซังก่อนแล้ว แต่เพื่อไม่ให้เยเฉันมีความ กดดันอะไรในใจ ถึงได้แกล้งทำเป็นประหลาดใจแล้วถาม: “สี่ พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ? เย่เฉินยังไม่ได้ล้อเล่นไม่ใช่เนี่ย?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ได้ล้อเล่น เรื่องจริง แต่ว่าตอนนี้ฉัน ยังไตร่ตรองไม่ได้ว่า จะให้เขาเสียมากขนาดนี้จริงหรือเปล่า”

อิโตะ นานาโกะพูด โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “เย่เฉินยังไม่ ต้องไตร่ตรองแล้ว เงินก้อนนี้ก็ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่ท่านพ่อให้ คุณแทนฉัน เนื่องจากเมื่อกี้นี้คุณช่วยชีวิตของฉันไว้ชีวิตของฉัน อยู่ในสายตาของเขา คงจะมากกว่าสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์ สหรัฐ”

เย่เฉินหัวเราะ “คุณใจกว้างจริงๆ ก็ไม่กลัวว่าพ่อของคุณรู้เข้า แล้วจะโกรธเหรอ?”
อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า และพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้าเขากล้า โกรธฉัน งั้นฉันก็จะหนีออกจากบ้าน และบากหน้าไปขออาศัยกับ เย่เฉินซังที่ประเทศจีน ต่อจากนั้นก็ไม่กลับมาอีกแล้ว!

“เอ่อ…”

เย่เฉินพูดไม่ออกทันที

เขาไม่รู้ว่าอิโตะ นานาโกะกำลังล้อเล่น หรือจริงจัง ถ้าหาก จริงจัง งั้นภายในใจส่วนลึกของตัวเองก็ย่อมยินยอมเป็นธรรมดา แต่ตัวเองไม่สามารถอธิบายให้เซียวซูหนได้…

ในเวลานี้ อิโตะ นานาโกะเห็นท่าทางลังเลของเย่เฉิน และพูด ด้วยรอยยิ้ม: “เย่เฉินซัง นานาโกะล้อคุณเล่น คุณไม่จำเป็นต้อง จริงจัง ที่สำคัญต่อให้นานาโกะจะไปประเทศจีนจริงๆ ก็ต้องซื้อ บ้านหลังหนึ่งของตัวเองปักฐานอยู่ที่เมืองจินหลิง ไม่มีทางทำให้ เย่เฉินซังลำบาก!”

เย่เฉินก็ถอนหายใจ และพูดว่า “เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง ฉัน จัดการกับศพทั้งหกร่างนี้ก่อน ในลานบ้านของคุณมีห้อง มากมาย ห้องไหนไม่ค่อยได้ใช้?”

อิโตะ นานาโกะชี้ไปที่ห้องทางทิศตะวันตก และพูดว่า “ห้อง นั้นเป็นห้องเก็บของ แต่ว่าเพราะไม่ได้กลับมาอยู่เป็นเวลานาน ดังนั้นข้างในว่างเปล่ามาโดยตลอด”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า “อากาศหนาว ฉันส่งคุณกลับไปที่ ห้อง ต่อจากนั้นค่อยมาจัดการกับศพเหล่านี้ รอจัดการเสร็จ ฉัน จะรักษาอาการบาดเจ็บให้คุณก่อน หลังจากที่รักษาอาการบาดเจ็บหายดี คุณค่อยบอกกับพ่อบ้านและคนใช้ในบ้าน ให้พวกเขา จัดการศพให้ถูกวิธี”

อิโตะ นานาโกะถามอย่างรวดเร็ว: “เย่เฉินซัง รักษาฉันหาย ดีแล้วคุณก็จะกลับไปแล้วเหรอ?”

“ใช่ เย่เฉินพยักหน้าพูดว่า “ฉันยังต้องกลับไปที่โอซาก้า

จัดการธุระที่โอซาก้าเสร็จก็จะกลับไปที่ประเทศจีนแล้ว”

ท่าทางของอิโตะ นานาโกะก็ค่อนข้างผิดหวัง และพิมพ์ว่า: “งั้นฉันหวังว่า…อาการบาดเจ็บของฉันจะไม่มีวันรักษาหาย…

เย่เฉินอ้าปากพูดว่า “อย่าพูดจาเหลวไหล ไม่เป็นมงคล

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจังว่า: “แบบนั้น เย่เฉินซึ่งก็ สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ใช่เหรอ? เพราะคุณบอกว่า รักษา อาการบาดเจ็บหายดีแล้วคุณก็จะไป รักษาไม่หาย คุณก็กลับไป ไม่ได้”

เย่เฉินมองดูเธอด้วยรอยยิ้มที่หมดหนทาง และพูดว่า “วางใจ เถอะ ฉันจะรักษาคุณให้หายดีอย่างแน่นอน”