บทที่ 1630

แต่วิธีการใช้มีดดุไนนั้นค่อนข้างแตกต่างจากการใช้มีดสั้น ส่วนใหญ่มีดสั้นจะใช้แทงและกรีด แต่มีดคูไน ใช้ในการขว้าง ปา

อาจจะกล่าวได้ว่า วิธีการใช้มีดคูไน คล้ายกับมีดบินของ คิมฮวงในนิยายกำลังภายในเรื่องเขียวช่วยตอ

ถ้าหากศิลปะการต่อสู้ของจีนเรียกว่าเที่ยงตรง โปร่งใส ถ้างั้น วิชานินจาของญี่ปุ่นก็คือโหดร้ายทารุณ

นินจาไม่ชอบการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ซึ่งๆหน้า แต่พวกเขาชอบ ทําร้ายคู่ต่อสู้ลับหลัง ถ้าให้ดีที่สุดคือฆ่าคู่ต่อสู้จนตาย โดยที่คู่ ต่อสู้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนฆ่าเขา นี่คือสุดยอดวิถีนินจาที่พวกเขา ใฝ่ฝัน

พวกเขาชอบใช้อาวุธประเภท มีดคูไน ดาวกระจายและ กระบอกเปาลูกดอก และพวกเขาจะอาบยาพิษต่างๆไว้บนอาวุธ ถ้าคู่ต่อสู้ได้รับบาดเจ็บจากอาวุธที่อาบยาพิษร้ายแรงของพวก เขา ต้องตายอย่างแน่นอน

ผ่านไปหนึ่งนาที ฟูจิบายาชิโอตะยังคงตรวจจับการเคลื่อนไหว ของเย่เฉินไม่ได้!

ประสาทสัมผัสด้านการได้ยินของเขาครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด ของสวนสาธารณะ และเขาก็แน่ใจว่า ในสวนสาธารณะแห่งนี้ มีเพียงเขาคนเดียว

ฟูจิบายาชิโอตะอดไม่ได้ที่จะสงสัย “คนจีนคนนั้น เขาหายไป ไหนกันแน่? เขาหนีไปแล้ว หรือว่ายังหลบซ่อนอยู่ที่นี่ !

“ถ้าเขาหนีไปได้จริงๆ เขาทำยังไงถึงหายตัวไปได้ในชั่วพริบ ดา? เขามีวิชาเคลื่อนย้ายในชั่วพริบตาเหรอ? เมื่อสักครู่ฉันเสีย สมาธิและเขาก็หนีไปแล้วเหรอ?”

“ถ้าเขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริงๆ เขาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย ใน หนึ่งนาทีได้ยังไง? การกลั้นหายใจยังพอทำได้ แต่เขาควบคุมให้ หัวใจหยุดเต้นได้เหรอ มันไม่สมเหตุสมผลเลย?”

ถ้าเขาหนีไป มันเป็นความผิดพลาดของตัวเอง เพราะตัวเอง สะกดรอยผิดพลาดและปล่อยให้เขาหนีไปได้ ควรกลับไป รายงานและรับโทษ ครั้งหน้าต้องตั้งใจมากกว่านี้

แต่ถ้าเขาหลบซ่อนอยู่ที่นี่จริงๆ ก็หมายความว่าเขามีความ

แข็งแกร่งมากๆ และคาดเดาได้ยาก!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เหงื่อเย็นก็ไหลออกมาจากแผ่นหลังของเขา ทันที!

ทำให้ฟูจิบายาชิโอตะจับมีดไนที่อยู่ในมือแน่นขึ้น เขาค่อยๆ

หันหลังด้วยฝีเท้าที่เงียบๆ และมองดูรอบๆอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะปรากฏตัวโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว หลังจากมองดูแล้วสองรอบ เมื่อแน่ใจว่าบริเวณโดยรอบไม่มี

ใครเลย เขาก็โล่งใจขึ้นมาทันที
ในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวที่จะจากไป จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า มีคน มาตบไหล่ด้านซ้ายของตัวเองเบาๆ

ในเวลานี้ เขาตกใจมากๆจนขนลุกทั้งตัว เขาหันตัวอย่าง รวดเร็ว มีดคุไนสองเล่มที่อาบยาพิษก็ถูกขว้างปาจากมือของเขา และพุ่งออกไปด้านหลังตัวเขาอย่างรวดเร็ว

แต่มีดคูไนสองเล่นนี้ไม่ได้โจมตีโดนเป้าหมายใดๆเลย หลัง จากบินออกไปหลายสิบเมตร ก็ปักเข้าไปในกำแพงทันที!

ให้ตายสิ!

คนหายไปไหนแล้ว?!

ฟูจิบายาชิโอตะตกใจมากๆ แต่เขาก็ไม่กล้าเสียเวลาอีก รีบ ใช้มือหยิบมีดคูไนสองเล่มจากกระเป๋าหนังวัวที่อยู่บนเอวออกมา ทันที!

เมื่อฟูจิบายาชิโอตะมีมีดในอยู่ในมือ เขาก็ตะโกนด้วยความ

หวาดกลัว “คุณเป็นใคร?! รีบไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!” ในเวลานี้ เขารู้สึกว่าไหล่ขวาของเขาโดนตบเบาๆสองที่

ในขณะนี้ ฟูจิบายาชิโอตะตกใจสุดขีดจนเกือบจะฉี่ราด

เขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ในขณะเดียวกันก็หันหน้า กลับมาด้วยความโกรธ และขว้างปามีดไนในมือออกไปอีก ครั้ง!

แต่ครั้งนี้มันก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม!
ด้านหลังของเขาไม่มีใครเลย และเขาก็มองไม่เห็นอะไรเลย! ฟูจิบายาชิโอตะตกใจมากๆ และรีบหยิบมีด ในสองเล่ม สุดท้ายออกมา

ในเวลานี้ เขาได้ยินเสียงเย็นชาและเยาะเย้ยจากผู้ชายคน หนึ่งที่อยู่ด้านหลังตัวเอง “ดูเหมือนว่านินจาของญี่ปุ่นกระจอก จริงๆ! คุณทำให้ฉันผิดหวังมากๆ!”