บทที่ 1628

ลูกน้องที่อยู่ในประเทศญี่ปุ่นของเฉินจือข่าย ได้จองโรงแรมที่ ดีที่สุด ในนาโงยะให้พวกเขาไว้แล้ว

เยเฉันก็ยังรู้สึกได้ว่านินจาสี่คนนั้นยังคงสะกดรอยตามตัวเอง

อยู่ตลอด และพวกเขาก็ตามมาถึงโรงแรมแห่งนี้

หลังจากที่เเฉินและคนอื่นๆเช็กอินเข้าพักที่โรงแรมแล้ว หัวหน้านินจาสี่คนนี้ที่ชื่อฟูจิบายาชิมาสะ ได้พานินจาที่เหลืออีก สามคนมาที่แผนกต้อนรับของโรงแรม

พวกเขาจองห้องพักสี่ห้องบนชั้นเดียวกันกับเย่เฉิน

พวกเขาฉลาดมากๆ ในการจองห้องพักสี่ห้องที่แตกต่างกัน และสี่ห้องนี้มีสองห้องอยู่ติดกับลิฟต์สองตัว และอีกสองห้องอยู่ ติดกับบันไดหนีไฟที่อยู่ปลายทางทั้งสองด้าน

ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่เกิดแผ่นดินไหวบ่อย ทำให้การออกแบบ อาคารต่างๆของพวกเขา ต้องพิจารณาบันไดหนีไฟเป็นพิเศษ

มันหายากมากๆ ที่ในหนึ่งอาคารจะมีบันไดหนีไฟถึงสองที่

เหตุผลที่พวกเขาต้องจองห้องในลักษณะแบบนี้ เพราะพวกเข้า ต้องการควบคุมและรับรู้การเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของเยเฉิน เพื่อให้พวกเขาสามารถจับตาดูเย่เฉินได้อย่างง่ายดาย

ทำไมพวกเขาถึงไม่จองห้องพักที่อยู่ใกล้ๆกับเย่เฉิน เพราะห้องส่วนใหญ่ที่อยู่ในบริเวณใกล้ๆกับห้องของเยเฉิน ถูกลูกน้อง ของเฉินจือข่ายจองไปหมดแล้ว

เยเฉันพักผ่อนอยู่ในห้องได้ไม่นาน ก็รู้สึกได้ว่านินจาสี่คนนี้ กำลังเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และรู้สึกได้ว่าพวกเขาได้เข้าพักใน ห้องที่อยู่ชั้นเดียวกับตัวเอง ทำให้เยเฉินมีแผนการในใจทันที

คืนนี้ เขาอยากจะลองต่อสู้กับนินจาญี่ปุ่นพวกนี้ ดูว่าพวกเขามี ความสามารถมากน้อยแค่ไหน

ช่วงอาหารค่ำ ลูกน้องของเฉินจือข่ายได้พาทุกคนไปทานข้าว ปลาไหลที่โด่งดังที่สุดในท้องถิ่น ในร้านอาหารที่มีชื่อเสียงที่สุด ในนาโงยะ

หลังจากทานอาหารเสร็จ หงห้าแนะนำให้ทุกคนไปเที่ยวที่ซา กาเอะของนาโงยะด้วยกัน เยเฉินจงใจพูดว่า “พวกคุณไปเถอะ ฉันอยากออกไปเดินเล่นคนเดียว”

หงห้ารีบพูดทันที “อาจารย์เย่ พวกเราไม่ค่อยคุ้นเคยกับสถาน ที่นี้ คุณอย่าออกไปไหนคนเดียวเลย หรือไม่คุณก็บอกมาเลยว่า คุณอยากจะไปไหน พวกเราทุกคนไปเป็นเพื่อนคุณ

เฉินจือข่ายก็พยักหน้าทันที “ใช่ครับ อาจารย์เย่ พวกเราทุก คนไปด้วยกันจะดีกว่า!”

เย่เฉิน โบกมือและพูด:”ในนาโงยะไม่มีใครรู้จักฉัน พวกคุณไม่ ต้องเป็นห่วง และฉันก็มีความสามารถและปกป้องตัวเองได้ เรื่อง นี้พวกคุณไม่ต้องกังวล”
เมื่อเฉินจือข่ายได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าเย่เฉินไม่ ต้องการให้พวกเขาไปด้วย ดังนั้นเขาก็เลยพูดด้วยความ สุภาพ:”อาจารย์เย่ คุณก็อย่าไปไหนไกลๆ ละ ถ้าคุณต้องการ อะไร ก็โทรศัพท์มาหาพวกเราได้ตลอด!”

เย่เฉินพยักหน้า: “โอเค พวกคุณไปเที่ยวกันเถอะ”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็เดินจากไปเพียงคนเดียว

ในขณะนี้ ในรถยนต์คันหนึ่งที่จอดอยู่ถนนฝั่งตรงข้าม ศิษย์ น้องของฟูจิบายาชิมาสะได้ถามเขาว่า “ศิษย์พี่ พวกเราจะสะกด รอยตามเขาไปไหม?”

ฟูจิบายาชิมาสะหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด “เขาได้เช็กอินเข้า พักที่โรงแรมแล้ว เขาต้องกลับไปที่โรงแรมอย่างแน่นอน ไม่หนี ไหนหรอก”

ศิษย์น้องอีกคนก็ถามทันที “ศิษย์พี่ ความหมายของศิษย์ คือ

ไม่ต้องสะกดรอยตามเขาแล้วใช่ไหม?”

ฟูจิบายาชิมาสะเอ่ยปากพูด “ยังไงก็ต้องสะกดรอยตามเขาไป เพราะฉันเคยรับปากคุณทากาฮาชิ จะไม่ยอมปล่อยให้เขาละ สายตาหรือหนีไปได้ ถ้างั้นก็ให้น้องไปติดตามเขา น้องรองกับ น้องสามกลับไปโรงแรมพร้อมกับฉัน อาศัยจังหวะที่พวกเขายัง ไม่ได้กลับมาที่โรงแรม พวกเราแอบเข้าไปในห้องของพวกเขา และใส่เครื่องดักฟัง”

มีชายอายุสามสิบกว่าๆที่นั่งอยู่ด้านหลังรถยนต์พูดออกมา ทันที: “ได้ครับศิษย์พี่ ฉันจะสะกดรอยตามเขาเอง!”
ฟูจิบายาชิมาสะตอบตกลงและพูดว่า “คุณสะกดรอยตามเขา อยู่ไกลๆก็พอ แต่อย่าให้เขาละสายตาเด็ดขาด ถ้ามีเหตุการณ์ อะไรผิดปกติก็รีบโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว ศิษย์พี่!”