บทที่ 1614

กลางก

วัตถุดิบชุดแรกที่ฉินกางเตรียมไว้มาถึงที่โตเกียวแล้ว

หลังจากที่เครื่องบินลงจอด ก็ขนถ่ายสินค้าผ่านพิธีการ ศุลกากรน่าเข้าในทันที ต่อจากนั้นส่งไปยังสายการผลิตของ บริษัทผลิตยาโคบายาด้วยระดับความเร็วที่เร็วที่สุด

เนื่องจากเว่ยเลี่ยงและโคบายา ชิอิจิโร่ได้รับการฝึกอบรมที่ ฐานการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายาในโตเกียวเป็นเวลาหนึ่ง วันแล้ว ดังนั้นหลังจากที่วัตถุดิบมาถึงฐานแล้ว ก็เข้าสู่ห้องทำงาน โรงงาน ในทันที และเริ่มผลิตยากระเพาะเก้าเสวียน

นอกเหนือจากนี้แล้ว เว่ยเลี่ยงได้ปฏิบัติตามความต้องการของ เยเฉิน และยื่นคำขอกับสำนักงานยาประเทศญี่ปุ่น เปลี่ยนชื่อ ยากระเพาะเสี่ยวหลินเป็นชื่อว่ายากระเพาะเก้าเสวียน

แบบนี้ หลังจากที่การทดลองผลิตสําเร็จแล้ว ยากระเพาะเก้า เสวียนก็สามารถแทนที่ของยากระเพาะเสี่ยวหลินก่อนหน้า อยู่ ในประเทศญี่ปุ่น และยากระเพาะเสี่ยวหลินก็เคยครอบคลุม ตลาดของประเทศแล้ว

ตอนที่ทดลองการผลิต เฉินจือข่ายให้ลูกน้องขับรถไปส่งเขา และมาที่บ้านของโคบายา ชิอิจิโร่รับเย่เฉินไปที่โรงงาน

ทันทีที่เย่เฉินขึ้นรถ เฉินจือข่ายก็พูดอย่างประหม่าว่า “นายน้อย คุณทําไมถึงได้ต่อสู้กับคุณชายของตระกูลทากาฮาชิขึ้นมา

เย่เฉินขมวดคิ้วถาม “นายรู้ได้ยังไง?”

เฉินจือข่ายรีบพูดว่า “มีคนถ่ายคลิปวิดีโอที่คุณสั่งสอนเขาไว้ แล้วโพสต์ลงบนลงเน็ต ตอนนี้แพร่กระจายไปทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่น แล้ว! คุณดังในประเทศญี่ปุ่นแล้ว!”

เย่เฉินขมวดคิ้ว: “ก่อนหลังยังไม่ถึงสองชั่วโมง ก็แพร่กระจาย ไปทั่วประเทศญี่ปุ่นแล้วเหรอ?”

เฉินจือข่ายทำอะไรไม่ถูก “นายน้อย คุณคิดดูการพูดเรื่อง ตลกตอนนั้นของหลิวกว่างและหลิวหมิงทั้งสองคนนั้น แพร่ กระจายบนแพลตฟอร์มวิดีโอสั้น ในประเทศของเราได้เร็วแค่ ไหน! ประเทศจีนของพวกเรามีคนหนึ่งพันล้านกว่าคน การพูด เรื่องตลกนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ดังไปทั่วแผ่นดินจีนทั้งหมด

เย่เฉินยักไหล่ และพูดว่า “เนื่องจากว่าอุตสาหกรรม อินเทอร์เน็ตในประเทศของเรานั้นสุดยอดมาก แต่ว่า แต่ อินเทอร์เน็ตของญี่ปุ่นก็ไม่ได้พัฒนาขนาดนั้นนะ?”

เฉินจือข่ายถอนหายใจ และพูดว่า “นายน้อย แม้ว่าประเทศ ญี่ปุ่นหลายปีนี้จะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว แม้ว่าอินเทอร์เน็ตของพวกเขาจะไม่พัฒนาเท่าในประเทศของเรา แต่ในด้านวิดีโอบันเทิงยังทำได้ดี คนรุ่นใหม่ไม่มีอะไรทำทั้งวัน ทั้งคืน นอกจากดื่มเหล้าทานอาหารช้อปปิ้งก็เล่นโทรศัพท์”

ขณะที่พูด เขาชี้ไปที่เด็กหนุ่มหลายคนเดินที่เคียงข้างกันที่ริมถนนนอกหน้าต่าง เอ่ยปากพูดว่า “นายน้อยคุณดูเด็กเวรพวก นั่นสิ เดินก็เอาแต่แมร่งดูโทรศัพท์ แม้แต่ถนนก็ไม่มอง เรื่องแบบ นี้ในโตเกียวหนึ่งวันก็ชนตายมาแล้วหลายคน ผมคาดว่าแปดสิบ เปอร์เซ็นต์ของหลายคนนี้ก็คือดูวิดีโอของคุณอยู่

เย่เฉินถามว่า: “นายมีซอฟต์แวร์วิดีโอสั้นของประเทศญี่ปุ่น มั้ย? ค้นหามาให้ฉันดู

เฉินจื้อขายรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา หาวิดีโอยื่นให้เยเฉิน: “นายน้อยคุณดู”

เย่เฉินดูวิดีโอแล้ว พบว่าตัวเองอยู่ในวิดีโอนั้นพร่ามัวมาก แบบนี้ถึงได้สบายใจขึ้นมา และพูดว่า “โชคดีที่ถ่ายได้ไม่ค่อย ชัดเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นเกิดให้คนรู้จักเห็นเข้าก็จะเป็นเรื่องได้ ก่อนหน้านี้ฉันบอกกับภรรยาของฉันว่ามาช่วยคนดูฮวงจุ้ยที่ ประเทศญี่ปุ่น ถ้าเธอเห็นวิดีโอนี้เข้า คงจะต้องถามสืบสาวเรื่อง ราวกับฉันอย่างแน่นอน”

เฉินจื้อข่ายพูดว่า “เรื่องนี้คุณสบายใจได้ ซอฟต์แวร์ของ ประเทศญี่ปุ่นไม่รองรับซอฟต์แวร์ในประเทศของเรา ที่สำคัญ วิดีโอสั้นของประเทศญี่ปุ่นไม่มีอิทธิพลในประเทศของเรา”

เย่เฉินถามเขา: “นายแน่ใจ?”

เฉินจือข่ายพยักหน้า: “แน่ใจ บนแพลตฟอร์มวิดีโอสั้น ใน ประเทศของเรา มีเพียงคนส่วนน้อยที่จะทำเนื้อหาอย่างจริงจัง ที่ เหลือส่วนใหญ่ก็เป็นพวกคนเลวลอกเลียนแบบกันไปก็ลอกเลียน แบบกันมาเนื้อหาช่วงไหนดังแล้ว แทบจะมีหนึ่งหมื่นคนลอกเลียนแบบกัน ยังมีอีกไม่ใช่พวกยาจกที่ทั้งจนทั้งขี้เหร่เล่นละคร เป็นทายาทเศรษฐี ก็คือพวกสิบแปดมงกุฎขายปลาเน่ากุ้งเสียใน ไลฟ์สดที่ทะเล”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “ไม่สนคนพวกนี้ นายโทรหาถัง ชื่อไห่ วิดีโอนี้ของฉัน ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้เผยแพร่ไปยังใน ประเทศได้

“ได้ครับนายน้อย!”