บทที่ 1610

เขามองดูท่าทางที่ทากาฮาชิ เอคิจิร้องโอดโอยครั้งแล้วครั้ง เล่า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย ต่อจากนั้นยื่นมือลาก แถบเวลา แล้วก็เล่นตอนที่ทากาฮาชิ เอคิจิโชคร้ายอีกรอบ และรอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งลึกมากขึ้น

ต่อจากนั้น เขาก็เล่นใหม่อีกครั้ง รอยยิ้มของมุมปาก ก็กลาย เป็นลึกมากขึ้น

หลังจากที่ดูมากกว่าสิบรอบ ใบหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะก็ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ดีมาก ทั้งตระกูลทากาฮาชิก็มีวันนี้ หลัง จากที่วิดีโอนี้ได้รับความนิยมทั่วประเทศญี่ปุ่นแล้ว เกียรติของ ตระกูลทากาฮาชิของพวกเขาก็ไม่มีแล้ว!”

ทานากะซังพยักหน้าพูดว่า “ตอนนี้วิดีโอนี้ได้กลายเป็นที่นิยม ในแพลตฟอร์มออนไลน์และแพลตฟอร์มวิดีโอที่สำคัญทั้งหมด ของในประเทศญี่ปุ่นแล้ว ครั้งนี้ชื่อเสียงของตระกูลทากาฮาชิ เอ คิจิได้รับผลกระทบอย่ารุนแรง!

“ดีมาก!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดออกมาอย่างมีความสุข และพูด ว่า: “โธ่เอ๊ย เห็นวิดีโอแบบนี้ อารมณ์ของฉันก็ดีขึ้นมามาก!

พูดไปแล้ว เขานึกอะไรบางอย่างได้ แล้วพูดว่า “ตระกูลทากา ฮาชิกับฉันไม่ค่อยถูกกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ทว่าครั้งนี้ในที่สุด ทุกคนก็มีศัตรูร่วมกัน!
ทานากะซังพูดอย่างเร่งรีบว่า “ท่านประธาน ท่านคงจะไม่ใช่ ว่าจะร่วมมือตระกูลทากาฮาชิแล้วจัดการกับเย่เฉินด้วยกันนะ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่!”นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างหวาดผวาว่า “ฉันไม่เหมือนกับตระกูลทากาฮาชิ ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเเฉินทำ ร้ายที่ถนน เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ ภายใต้การเปรียบเทียบ ฉัน ก็ดีมากกว่า แม้ว่าวันนั้นอยู่ที่บริษัทผลิตยาโคบายาจะเสียเปรียบ ครั้งใหญ่ แต่ยังดีที่เสียเปรียบให้ที่ลับตาคน ไม่ได้ทำให้คนทั้ง ประเทศ…

ทานากะซังนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

คาดไม่ถึงว่า ท่านประธานที่อุปนิสัยแกร่งกร้าวและหยิ่งใน ศักดิ์ศรีมาโดยตลอด ก็จะปลอบใจตัวเองขนาดนี้

ในเวลานี้ ทานากะซังกล่าวอย่างกระตือรือร้นว่า “เรื่องนี้ส่ง

ผลต่อความประทับใจและทัศนคติที่ตระกูลซูมีต่อตระกูลทากาฮา

ชิ สิ่งนี้สําหรับพวกเราเป็นเรื่องที่ดีมาก!!

“นั่นก็ใช่อยู่ทานากะซังพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดว่า : “ครั้งนี้ตระกูลทากาฮาชิไม่เพียงชื่อเสียงเสียหายเท่านั้น แม้แต่ ความสามารถก็ถูกสงสัย หน้าประตูบ้านของตัวเองก็ถูกคน ทําร้ายกลายเป็นแบบนี้ ถ้าตระกูลซูร่วมลงทุนการขนส่งทางทะเล กับพวกเขา คงจะกังวลอย่างแน่นอนว่าตระกูลทากาฮาชิไม่มี ความสามารถปกป้องธุรกิจนี้ได้”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฮ่าๆๆๆ นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด ในช่วงนี้จริงๆ!”
ทานากะชังเห็นว่านางฮิโกะ อิโตะอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย ตัวเอง ก็ถือได้ว่า โล่งอกแล้ว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านประธาน ผม ได้รับข่าวมาว่า ตอนนี้ตระกูลทากาฮาชิกำลังสอบถามตัวตนของ เยเงินไปทั่ว คาดว่าพวกเขายังอยากจะแก้แค้นเเฉิน”

นางาฮิโกะ อิโตะถามว่า “แกคิดยังไงกับเรื่องนี้? แกคิดว่า ตระกูลทากาฮาชิสามารถจัดการเยเฉันได้มั้ย?

ทานากะซังนึกถึงความตกใจและสยองขวัญครั้งใหญ่ที่เเฉิน นำมาให้ตัวเอง เอ่ยปากพูดว่า “เรื่องนี้ผมยังบอกว่ายากจริงๆ ผมมีความรู้สึกอย่างหนึ่งต่อเย่เฉิน รู้สึกว่าสิ่งที่พวกเราเห็น เหมือนกับว่าเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยที่เขาเผยให้เห็น….

นางาฮิโกะ อิโตะขมวดคิ้ว “ยังไง? หรือว่าแกคิดว่า ต่อให้ ตระกูลทากาฮาทั้งหมด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะเย่เฉินได้เห รอ?”

ทานากะซังพยักหน้า และพูดตามความจริง: “ท่านประธาน ยอดฝีมือปะทะกัน ใครที่แข็งแกร่งกว่า ใครก็จะหัวเราะทีหลัง ความแข็งแกร่งของเย่เฉินอยู่ที่นี่ ยอดฝีมือชั้นสูงสิบกว่าคนก็สู้ กับเขาไม่ไหว ตระกูลทากาฮาชิจะสู้กับได้อย่างไร?”

นางาฮิโกะ อิโตะแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “อย่าลืมว่า ตระกูลทา กาฮาชิก็เลี้ยงดูนินจาชั้นยอดไว้หลายคน นินจาของประเทศญี่ปุ่น ของเราแข็งแกร่งมาก เป็นไปไม่ได้ที่เเฉินจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวก เขา!”

ทานากะซังเตือนว่า “ท่านประธาน ต่อให้พวกเราจะเลี้ยงดูนินจาชั้นยอด ก็ไม่อาจสามารถเอาชนะบอดี้การ์ดส่วนตัวสิบกว่า คนของทากาฮาชิ เอคิจิได้ง่ายดายนะ? ต่อให้สามารถเอาชนะได้ เกรงว่าก็ชนะอย่างอนาถ แต่เป็นเยเฉิน ที่บดขยี้อยู่ข้างเดียว…

ขณะที่พูด ทานากะซังก็ลากแถบเวลาวิดีโอกลับไปถึงช่วงที่เย เฉินต่อสู้คนเดียวกับบอดี้การ์ดสิบกว่าคน ชี้ไปที่วิดีโอแล้วพูดกับ นางาฮิโกะ อิโตะว่า: “ท่านประธาน ท่านดู สิบกว่าคนนี้อยู่ตรง หน้าเเฉิน แม้แต่ท่านเป็ดไก่ก็เทียบไม่ได้ แทบจะหนึ่งหมัดก็ล้ม ลงหนึ่งคน หนึ่งเตะก็กระเด็นหนึ่งคน

“ต่อให้เป็นตอนที่ท่านเป็ดไก่ถูกคนตี ก็ยังสามารถกระโดดขึ้น จิกได้สองครั้ง แต่กลุ่มนี้ที่เรียกว่ายอดฝีมือ อยู่ตรงหน้าเเฉินก็ คือเศษสวะทุกระเบียนนิ้วชัดๆ!

“เอ่อ…”สีหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะค่อยๆจริงจังมากขึ้น

ในวิดีโอ ความแข็งแกร่งของเยเฉินนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ ดูเหมือนยอดฝีมือสิบกว่าคน แมร่งไม่ใช่คนด้วยซ้ำ ถูกเขา ทำร้ายอย่างบ้าคลั่งไร้มนุษย์ธรรม…

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขามองไปทางทานากะซังอย่างโศกเศร้า ถาม อย่างเหี่ยวเฉาหมดหนทางว่า “ทานากะซัง แกว่าสี่พันห้าร้อย ล้านดอลลาร์สหรัฐของพวกเรา ยังสามารถเอาคืนมาได้มั้ย?!”