บทที่ 1596

โอนิซึกะ ดันมะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอีกหลายที่ก่อนจะกัดฟัน เอ่ย “ในเมื่อแกไม่เห็นสมาคมไฮถึงทุ่งเกี่ยวอยู่ในสายตา ไอ้ หนุ่ม วันนี้แกตายแน่!!

หญิงสาวคนนั้นตกใจมาก เธอรีบร้องตะโกนอย่างรวดเร็ว “คุณรีบไปเถอะค่ะ! พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกของสมาคมไปถึงง เกียว! สมาคมไฮกิงบุงเกียวเป็นองค์กรความรุนแรงที่ใหญ่ที่สุด ในเขตไฮกิง คุณไปหาเรื่องพวกเขาไม่ได้!”

เยเฉินแตะจมูกของตน เขามองไปที่ โอนิซึกะ ดันมะอย่างยิ้มๆ และพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่า ในโตเกียวมี 23 เขต หรือนี่จะบอกว่า องค์กรที่คล้ายสมาคมไฮถึงบังเกียวของพวกนาย ทั่วทั้งโตเกียว มีอย่างน้อย 23 องค์กรนั้นหรือ?”

โอนิซึกะ ดันมะเอ่ยถามอย่างโมโห แล้วไง? พวกเราสมาคม ไฮถึงบังเกียว อยู่หนึ่งในห้าอันดับแรกของโตเกียว! นายหาเรื่อง ไหวหรือไง?”

เย่เฉินแค่นยิ้ม “หาเรื่องได้หรือไม่ได้ ก็ต้องหาเรื่องก่อนแล้วถึง

จะรู้!”

“ไอ้เวรเอ๊ย!” สมาคมไฮกิ่งกุงเกียวอีกกลุ่มหนึ่งตะโกนอย่าง โกรธจัด “ไอ้หนุ่ม แกมันอวดดีเกินไปแล้ว!”

โอนิซึกะ ดันมะส่งสายตาให้คนเหล่านั้นและตะโกนขึ้น”จัดการมันซะ!”

ทันทีที่คนอื่นๆ ได้ยิน ก็หยิบแท่งเหล็กที่มีความยาวเท่าท่อน แขนเล็กๆ ออกมาจากเอวทันที จากนั้นจึงพุ่งเข้าไปหาเอเฉิน

คนเหล่านี้ ล้วนเป็นแค่พวกอันธพาลทั่วไปทั้งหมด ความ แข็งแกร่งของพวกเขาในสายตาของเเฉินแล้วเกือบจะเท่ากับ ศูนย์

ดังนั้น ต่อให้คนจำนวนมากขนาดนี้พุ่งเข้าใส่เขา เขาก็ไม่ หวาดกลัวเลยสักนิด

ในเวลานั้นเอง หญิงสาวที่ถูกโอนิซึกะ ตันมะจับเอาไว้แน่นก็ ตะโกนว่า “คุณคะ ระวัง! รีบวิ่งหนีไป!”

“วิ่งหนี?” เย่เฉินหัวเราะ “บุรุษชาวจีนทั้งแท่ง จะวิ่งหนีไปได้ยัง ไง?”

หลังจากพูดจบ ดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันใด

จากนั้น คนทั้งสี่ที่พุ่งเข้ามาหาเขาจู่ๆก็รู้สึกว่าดวงตาพร่ามัวขึ้น มา พวกเขารู้สึกแค่ว่าขาขวาของเเฉินดูเหมือนจะเคลื่อนไหว รวดเร็วอย่างมากและเตะขาทั้งสี่ลงในคราวเดียว

ยังไม่รอให้พวกเขาได้ทันมองเห็นร่างของเย่เฉิน ท้องของพวก เขาก็ถูกกระแทกด้วยแรงอันมหาศาล คนทั้งสี่ถูกเย่เฉินเตะเข้าที่ หน้าท้อง จนทั้งหมดสูญเสียความควบคุมและบินกระเด็นออกไป ในท่าพาราโบล่าทันทีก่อนจะตกลงในพื้นที่สีเขียวริมถนน

แม้ว่าเธ่เฉินจะจงใจเก็บพลังที่เท้าส่วนใหญ่ขึ้นมาแล้วเนื่องจากไม่ต้องการเอาชีวิตพวกเขาโดยตรง แต่คนทั้งสี่ก็ยังคง ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาตกลงไปในพื้นที่สีเขียวทีละคนๆ และไม่สามารถลุกขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าโดนเตะจนสูญ เสียชีวิตไปแล้วครึ่งหนึ่ง

โอนิซึกะ ดันมะ และหญิงสาวที่ถูกเขาจับเอาไว้ล้วนตกตะลึงไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โอนิซึกะ ต้นมะ

เขาไม่เคยคิดฝันว่าเย่เฉินจะมีความแข็งแกร่งมากขนาดนี้ ทันทีที่ชายคนพุ่งเข้าไปก็ถูกเตะกระเด็นทันที นี่เขาดันเตะเจอ แผ่นเหล็กเข้าให้แล้วใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็รีบหยิบกริชเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นจึงเล็งไปที่คอของหญิงสาวและขอย่างลนลาน “แกแก แก… แกอย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ!”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้านายปล่อยเธอไปตอนนี้ ฉันจะไม่

ทุบตีและไม่ดุด่านาย

เมื่อโอนิซึกะ ดันมะ ได้ยินดังนั้น นัยน์ตาก็ฉายความยินดีที่ยัง เหลือทางรอดขึ้นมา

ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยถามเย่เฉินว่าที่พูดมาจริงหรือไม่

ก็ได้ยินเย่เฉินกล่าวต่อขึ้นมาก่อน “ฉันแค่ต้องการแขนขวา เพียงข้างเดียวของนายเป็นการลงโทษ แบบนี้ภายหลังนายก็ยัง เหลือแขนอีกข้างได้ใช้ในอนาคต”

“อะไรนะ?!” โอนิซึกะ ดันมะแทบทรุดไปทั้งร่างทันที
ไม่มีฉัน ไม่ว่าฉัน “แค่ ต้องการแขนข้างขวาของฉัน!

นี่แกเป็นปีศาจหรือไง!

ในเวลานี้ เยเฉันยังคงพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “ฉันให้โอกาส นายแล้ว แต่ถ้านายยังคงดื้อรั้น อย่างนั้นฉันก็จะหักแขนทั้งสอง ข้างของนายทิ้งซะ ให้ต่อจากนี้ไปแม้แต่ความสามารถจะเข้า ห้องน้ำเช็ดก้นตูดของนายก็ไม่มี! ฉันจะนับแค่สามวินาที นายคิด เอาเอง!”