บทที่ 1595

ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีแก๊งอันธพาล ในสังคมของประเทศนี้ มี แก๊งอันธพาลอยู่ทุกประเภท

ดาราภาพยนตร์ชื่อดังอย่างแจ็กกี้ ชานเคยแสดงใน

ภาพยนตร์ที่ชื่อว่า ใหญ่แค้นเลือด เรื่องราวในหนังก็เกี่ยวกับแก๊ง ญี่ปุ่น

ในประเทศญี่ปุ่น ทีมยามากุจิ และแก๊งอินางาวะ แน่นอนว่า ย่อมอยู่ในด้านบนสุดของห่วงโซ่อาหารเป็นธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม ในบางเมืองและบางเขต ล้วนมีกลุ่มแก๊งเล็กๆ อยู่

กลุ่มแก๊งพวกนี้ ปกติล้วนชอบเรียกตัวเองว่า สมาคมไฮกิ่งวิ่ง เกียว

สิ่งที่สมาคมไฮถึงบังเกียวเหล่านี้ชอบทำมากที่สุดก็คือการบิด มอเตอร์ไซค์เร่งเครื่องเสียงดัง และนำอาวุธเย็นทุกชนิดมาสู้กับ ผู้คนตามท้องถนน

แน่นอนว่า โดยส่วนใหญ่แล้วมักเป็นพวกกลัวไม้แข็งข่มไม้ อ่อน ชอบกลั่นแกล้งผู้อื่น

หญิงสาวชาวจีนที่ดีดกีตาร์ร้องเพลงคนนั้น เมื่อเห็นพวกสมา คมไฮกิงบุงเกียวหลายคนกำลังเข้ามาหาเรื่องตนก็ตกใจกลัวและ รีบอ้อนวอน “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆว่านี่คือถิ่นของพวกคุณคราวหน้าฉันจะไม่มาอีกแล้ว ได้โปรดช่วยละเว้นฉันสักครั้ง”

“ไม่มาแล้ว?” คนที่คว้ากีตาร์ของหญิงสาวไปตะคอกขึ้นมา “ถ้าทุกคนที่ทำผิดกฎแล้วแค่เอ่ยว่าครั้งหน้าไม่มาแล้วก็หนีไปได้ อย่างนั้นพวกเราสมาคมไปถึงบุงเกียวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

หญิงสาวชาวจีนถามอย่างลนลาน “ถ้าอย่างนั้นต้องทำยังไง คุณถึงจะปล่อยฉันไป?”

สมาคมไฮกิงบุงเกียวเหลือบมองที่เงินสดในกล่องกีตาร์ที่อยู่ ตรงหน้าเธอ เห็นได้ชัดว่า ในนั้นมีเงินอยู่อย่างน้อย 100,000 เยน ซึ่งสำหรับสมาคมไฮกงวิ่งเดียวที่ว่างมากพวกนี้แล้ว มันเป็น ความมั่งคั่งมากเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะใช้ไปอีกวันสองวัน

ดังนั้น เขาจึงเอ่ยเยาะเย้ย “คิดให้พวกเราปล่อยเธอไปนั้นง่าย มาก ก็แค่ทิ้งกีตาร์ไว้กับเงิน!”

หญิงสาวชาวจีนกัดริมฝีปากของเธอและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จาก นั้นจึงหลั่งน้ำตาและพูดว่า “ได้ กีตาร์กับเงินทั้งหมดนี้พวก คุณ…”

สมาคมไฮกิงบุงเกียวอีกกลุ่มรีบเอื้อมมือออกไปคว้าเงิน ทั้งหมดทันทีและยัดใส่กระเป๋าอย่างโลภมาก จากนั้นจึงขยิบตา ให้คนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “พี่น้องทั้งหลาย วันนี้มีที่พึ่งแล้ว! ไปบาร์ เสพสุขกันสักคืน!

หญิงสาวชาวจีนเอ่ยถามอย่างสะอึกสะอื้น “ฉันไปได้แล้วหรือ ยัง?”
สมาคมไฮกิ่งยุ่งเกี่ยวที่ถือเอากีตาร์ไปมองไปที่หญิงสาวอย่าง ประเมินก่อนจะพูดด้วยใบหน้าลามกว่า “อย่าเพิ่งไป! เธอหน้าตา ไม่เลว เอาแบบนี้แล้วกัน เธอถือกีตาร์ของเธอแล้วร้องเพลงญี่ปุ่น ให้พวกพี่ชายฟังหน่อยสักเพลง จากนั้นก็ตามไปอยู่เป็นเพื่อน ชายในบาร์สนุกกันสักคืน!

“ไม่เอา!” หญิงสาวชาวจีนก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวจาก นั้นจึงหมุนตัวคิดจะหลบหนี

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ชายคนนั้นก็รีบพุ่งเข้ามาและคว้าข้อมือของ หญิงสาวเอาไว้ เขาเอ่ยเยาะ “คิดจะหนี? ไม่รู้จักซะบ้างว่าฉัน โอนิ ซึกะ ดันมะเป็นใคร!”

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่โอนิซึกะ ดันมะก็รีบตะคอกขึ้นมาดังลั่นทันที “มองหาอะไร? เรื่องของสมาคมไฮกิงบุงเกียว ใครไม่กลัวตายก็ลองยืนนิ่งๆดู!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา บรรดาคนผ่านทางที่มองดูก็รีบ

กระจัดกระจายออกไปในทันที

สังคมญี่ปุ่น มองดูแล้วเหมือนจะสุภาพอย่างยิ่ง แต่ในความ เป็นจริงลึกๆของทุกคนล้วนเฉยชาไม่แยแส

ความเฉยชานี้ ก็คือความสุภาพบนเปลือกหน้า แต่ภายในใจ กลับหลบหลีกหวาดกลัว

ไม่มีใครอยากสร้างปัญหาให้คนอื่น อีกทั้งยังไม่อยากให้คน อื่นมาสร้างปัญหาให้ตัวเอง
ดังนั้น ในเวลานี้ย่อมไม่มีใครยินดีที่จะทำตัวเป็นผู้กล้า

ขณะที่โอนิซึกะ ตันมะที่เห็นว่าทุกคนหลบเลี่ยงออกไปก็กำลัง ได้ใจ จู่ๆก็น้ำเสียงที่มืดมนดังขึ้นในหูของเขา

“ปล่อยเธอไป!”

โอนิซึกะ ดันมะหันกลับมาตามเสียงทันที และเห็นว่าเป็นผู้ชาย ที่เพิ่งมอบเงินให้หญิงสาวไป 100,000 เยนคนนั้น เขาก็เยาะเย้ย ขึ้น “ไอ้เวรเอ๊ย! นี่แกยังคิดอยากทําตัวเป็นฮีโร่ช่วยสาวงามอยู่ อีก?! ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นคนของสมาคมไฮกงวิ่งเกียว!

เย่เฉินเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจว่านายอยู่ สมาคมอะไร ถ้านายยังไม่ปล่อยเธอไปอีก ก็น้อมรับผลที่ตามมา ซะ!”