บทที่ 1591

คำพูดของซูจื้อหยู ทำให้ซูโสเต้าโกรธจนเหลือทน

เขาชี้ไปที่ซูจือหยู เขาพูดอย่างโกรธเคือง “คำพูดของเธอให้ หยุดแค่คุยกันที่บ้าน ถ้ากล้าพูดออกไปลองดูเถอะว่าของเธอจะ ค่าเธอหรือไม่!”

ซูจื่อหยูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ งั้นให้หนูลองโทรหาคุณปู่ตอนนี้เลยเป็นไง เอ่ยให้เขาฟังอีกครั้ง หนึ่งไปเลย”

“พอได้แล้วเถอะเธอน่ะ!” ซูโสบู่เต้ารีบเอ่ยขึ้นมา “พอแล้ว พอแล้ว พ่อไม่พูดเรื่องไร้สาระกับลูกแล้ว ยังไงเรื่องนี้ก็ยังไม่เกิด ขึ้น พวกเธอสองคนรับไปศึกษาเรื่องการไปญี่ปุ่นได้แล้ว จากนั้นก็ รีบออกเดินทางให้เร็วหน่อย!”

ซูจือเฟยรีบเอ่ยขึ้น “เอาตามนี้เถอะครับพ่อ เรื่องนี้ให้เป็นไป ตามที่คือหนูเพิ่งพูดไป พวกเราไปพบตระกูลทากาฮาชิกันก่อน จากนั้นก็ค่อยไปเจอกับตระกูลอิโตะ ส่วนเวลาออกเดินทาง ผม คิดว่าควรเริ่มให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ตอนนี้ผมให้พวกลูก เรือเตรียมตัวแล้ว หลังอาหารกลางวันก็จะออกเดินทางทันที พ่อ คิดว่ายังไง?”

ซูโสบู่เต้าพยักหน้าและกล่าวว่า “ตกลง พวกลูกทั้งสองรีบไป เตรียมตัวเถอะ หลังทานอาหารกลางวันเสร็จก็อย่าเพิ่งรีบร้อน ออกไปไปรายงานคุณปู่ของพวกลูกก่อน รายงานคุณเกี่ยวกับแผนการและความคิดของพวกลูก ถ้าเขาไม่มีความคิดเห็นอะไร พวกลูกก็ค่อยออกเดินทางเถอะ!

“ได้ครับพ่อ” ซูจือเฟยตอบรับ จากนั้นก็รีบขยิบตาให้ซื้อห

และกล่าวว่า “จ๋อหยู ไปกันเถอะ”

ซูจือหยูพยักหน้า จากนั้นจึงเดินตามซูจือเฟยออกจากห้อง หนังสือของบิดา

ทันทีที่ออกมาจากห้องหนังสือ ซูจือเฟยก็ตำหนิขึ้นมา “ยัยหนู อย่างเธอนี่ปากเปราะจริงๆเลย ทำไมเธอต้องพูดถึงซิวต่อหน้า พ่อด้วย?”

ซูจือหยูยิ้มหึหึและพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “ถ้าฉันไม่เอ่ยขึ้นมา นายก็จะต้องเอาแต่ซ่อนมันอยู่ในหัวใจ หรือว่านายอยากจะ ยอมรับชะตากรรมนี้แล้วจริงๆ และปฏิบัติตามการจัดการของที่ บ้านแต่โดยดี?”

ซูจือเฟยถอนหายใจและกล่าวว่า “สถานะของพวกเรา ตั้งแต่ เด็กเสื้อผ้าอาภรณ์และอาหารอุดมสมบูรณ์ ร่ำรวยมั่งคั่ง เกิดมาก็ มีพร้อมทุกอย่างแล้ว มีแค่ด้านความรู้สึกเท่านั้นแต่ไม่มีอิสระ จุด นี้เธอก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง? ทำไมต้องไปเถียงคุณพ่อแบบนั้น ด้วย?”

“ฉันอยากทํา” ซูจือหยูเอ่ยออกมาอย่างเริบเสืบสาน จาก นั้นจึงจัดผมสั้นทัดหูของตน ก่อนจะพูดด้วยท่าทางหนักแน่น “ยัง ไงก็เถอะอนาคตของซูจือหยู จะต้องไม่โดนใครบงการเด็ดขาด!”

ซูจือเฟยส่ายหัวอย่างอ่อนใจ “พอเถอะ ไม่พูดถึงเรื่องไร้สาระพวกนี้กับเธอแล้ว พวกเราไปญี่ปุ่นครั้งนี้ อาจจะต้องอยู่ที่นั่น หลายวัน เธอรีบไปเตรียมกระเป๋าเดินทางของเธอเถอะ หลังทาน อาหารเสร็จพวกเราไปเจอกับคุณปู่ก่อน รายงานเสร็จแล้วค่อย ออกเดินทางเถอะ”

ซูจือหยูตอบรับ ก่อนจะบิดเอวและพูดอย่างเกียจคร้าน “เฮ้อ เมื่อเช้าตื่นเช้าเดินไป ฉันกลับห้องไปนอนก่อน ไม่ถึงเวลาอาหาร ไม่ต้องมาเรียกฉันนะ”

ซูจือเฟยมองดูแผ่นหลังของเธอและถอนหายใจอย่างหนัก “ยัยป้า ฉันนับถือเธอแล้วจริงๆ

ณ เวลานี้ กรุงโตเกียวประเทศญี่ปุ่น

เย่เฉินนอนอยู่บนระเบียงชั้นบนสุดของบ้านเสี่ยวหลินมา ตลอดช่วงเช้าแล้ว

วันนี้ พอลกำลังยุ่งอยู่กับการแก้ไขเอกสารทางกฎหมายที่ยุ่ง ยากกับแผนกธุรกิจการค้าในโตเกียว

เวยฉางเลี่ยงและโคบายา ชิอิจิโร่ ไปที่ฐานการผลิตยาของ บริษัทผลิตยาโคบายาในโตเกียวด้วยกันก่อนแล้ว

แม้ว่าวัตถุดิบผลิตยาจากฝั่งของฉันกางจะมาถึงในตอนกลาง คืน แต่เว่ยฉางเลี่ยงก็ยังต้องการเข้าใจสถานการณ์ของฐานการ ผลิตก่อน จากนั้นจึงจัดเตรียมการผลิตผงยากระเพาะเก้าเสวียน ไว้ล่วงหน้า
แบบนี้ พอวัตถุดิบยามาถึงในตอนกลางคืน พวกเขาก็จะ สามารถเริ่มทำงานล่วงเวลาเพื่อเริ่มการทดลองผลิตได้ทันที

ดังนั้น เย่เฉินจึงกลายมาเป็นคนที่ว่างมากที่สุด

ส่งผลให้ตอนนี้เขากำลังนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ตรงระเบียง เพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์อันเป็นเอกลักษณ์และลมหนาวจาก ความ 100 เมตร ใน โตเกียว

ในเวลานี้เองเฉินจือข่ายก็เดินเข้ามาและกล่าวด้วยความ เคารพ “คุณชาย ถ้าหากคุณอยู่ว่างๆไม่มีเรื่องอะไร ตอนบ่าย พวกเราออกไปเดินเล่นกันสักหน่อยไหมครับ? กินซ่าและชินจูกุ ในโตเกียวยังคงรุ่งเรืองอย่างมาก”

เย่เฉิน โบกมือ “ฉันไม่ชอบเดินเล่น นายไปกับหงห้าเถอะ

เฉินจือข่ายพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมไปเดินกับเขามีอะไรดีกัน คน ไร้การศึกษานั่น เกรงว่าตอนนี้คงแทบอยากจะไปย่านโคมแดง ในญี่ปุ่นเสียจนไม่ไหวแล้ว

“อย่างนั้นก็ปล่อยเขาไปสิ” เย่เฉินยิ้มเบาๆ “สิ่งนั้นถือว่าถูก กฎหมายในญี่ปุ่น อยากไปก็ไปเถอะ”