บทที่ 1582

แม้ว่าอิโตะ นานาโกะและทานากะ โคอิจิจะแค่คุยกับผ่าน โทรศัพท์เป็นตัวกลาง แต่เธอก็ยังถูกคำพูดของเขาทำเอาหน้า แดงขึ้นมา

เธอเอ่ยอธิบายอย่างตะกุกตะกัก “ทานากะซัง..คุณ…คุณ เข้าใจผิดแล้ว ฉัน…ฉันไม่ได้ ไม่ได้มีความ…ความรู้สึกต่อ…คุณ

ทานากะโคอิจิถอนหายใจ “คุณหนู กระผมตระกูลอิโตะมา หลายปี อีกทั้งยังอยู่ข้างกายคุณมาเป็นเวลานาน ผมรู้จักคุณเป็น อย่างดี คุณไม่จําเป็นต้องปิดบัง อีกทั้งกระผมเองก็ไม่ได้อยากจะ สํารวจเรื่องส่วนตัวของคุณ สิ่งที่สำคัญก็คือถ้ากระผมสามารถ มองออกถึงความคิดของคุณ อย่างนั้นก็ยังไม่สามารถปกปิด รอดพ้นจากสายตาที่แหลมคมของท่านประธานไปได้ ถึงเวลานั้น เกรงว่าไม่เพียงแค่คุณจะไม่ได้เจอคุณเย่ แต่กลับยังหลุดเผย ความคิดในใจออกไปต่อหน้าท่านประธานอีกด้วย..”

“นี่…” อิโตะ นานาโกะพูดไม่ออก

เธอรู้ดีว่าที่ทานากะโคอิจิพูดมาทั้งหมดก็เพราะความหวังดีต่อ เธอ ดังนั้นจึงได้เอ่ยเตือนเธอ

เธอเองก็รู้เช่นกัน ว่าพ่อของเธอ นางาฮิโกะ อิโตะ ไม่มีทาง ยอมให้ตนได้มีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กับผู้ชายต่างชาติเป็น อันขาด เขาเคยบอกกับตนอย่างชัดเจนมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนว่าเขายอมรับได้แค่การแต่งงานของตนกับคนญี่ปุ่นเท่านั้น ใน อนาคต อีกทั้งยังต้องเป็นสายเลือดชาวญี่ปุ่นโดยบริสุทธิ์ด้วย

สําหรับคนอื่น ๆ ต่อให้เป็นผู้อพยพที่มาจากจีนและคาบ มหาสมุทรเกาหลีเมื่อหนึ่งหรือสองร้อยปีก่อนและอาศัยอยู่ใน ญี่ปุ่นมาสามหรือสี่ชั่วอายุคน แต่ในสายตาของเขาล้วนไม่ใช่ ชาวญี่ปุ่น โดยบริสุทธิ์ทั้งสิ้น

นี่ก็เช่นเดียวกับมาซาโยชิ ชนประธานของซอฟต์แบงก์ที่ลงทุน ในAlibaba แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในญี่ปุ่น แต่ใน สายตาของนางาฮิโกะ อิโตะ เขาไม่นับว่าเป็นคนญี่ปุ่นเลยแม้แต่ น้อย

นั่นเพราะปู่ของมาซาโยชิ ชนมีพื้นเพมาจากแทก ประเทศ เกาหลี

เมื่อหลายปีก่อน เขาอพยพจากแทกประเทศเกาหลีมาญี่ปุ่น

และเริ่มต้นจากงานขุดแร่ และมาซาโยชิ ซนก็เกิดและเติบโตขึ้น

มาในญี่ปุ่น

ในสายตาของคนส่วนใหญ่ เขาอยู่ในระดับคนญี่ปุ่นตาม มาตรฐานแล้ว

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของผู้รักชาติอย่างนางาฮิโกะ อิโตะ มาซาโยชิ ชนอย่างมากก็เป็นได้แค่ลูกครึ่งญี่ปุ่นเกาหลีเท่านั้น

นี่ก็เหมือนคนอเมริกันที่ปฏิบัติต่อชาวอเมริกันเชื้อสายจีน ถึง แม้ว่าชาวอเมริกันเชื้อสายจีนจะมีสัญชาติอเมริกัน แต่พวกเขาก็ ยังถือว่าเป็นชาวจีนในสายตาของคนอเมริกันบางคน
และเป็นเพราะอิโตะ นานาโกะรู้จักพ่อของเธอดีอย่างยิ่ง ดัง นั้นเธอจึงกลัวการตัดสินใจที่รีบร้อนของตนเองเป็นอย่างมาก

ทานากะ โคอิจิพูดถูก หากจู่ๆ เธอก็ต้องการจะกลับไปโตเกียว อีกทั้งยังยืนกรานที่จะเจอเย่เฉิน นางาฮิโกะ อิโตะ จะต้องโกรธ เป็นฟืนเป็นไฟแน่ อีกทั้งยังอาจถึงขั้นสั่งกักบริเวณ หรือถึงขั้น แทรกแซงเสรีภาพในการแต่งงานของเธอ โดยตรงและหาคู่ แต่งงานที่เหมาะสมให้เธอ จากนั้นก็บีบบังคับให้เธอแต่งงาน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของอิโตะ นานาโกะก็ผิดหวังอย่างมาก เธอพึมพำ “ขอบคุณทานากะซัง ฉันเข้าใจแล้ว…”

ทานากะโคอิจิรีบถาม “คุณหนู อย่างนั้นพรุ่งนี้คุณจะกลับ โตเกียวหรือไม่?”

อิโตะ นานาโกะกัดริมฝีปากของตนเบาๆ เธอนิ่งเงียบอยู่เป็น เวลานาน จากนั้นจึงเอ่ยปากอย่างเศร้าๆ ว่า “ไม่กลับไปดีกว่า หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหา ถ้าหากไปก่อปัญหาให้เยเฉินซังอีก คงไม่ดีแน่”

ทานากะโคอิจิถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเอ่ย “คุณหนู ฉลาดอย่างยิ่ง ตอนนี้ท่านประธานโกรธคุณเย่เป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะตอนนี้จะต้องคำนึงถึงความร่วมมือกับตระกูล เกรงว่าท่านประธานคงคิดหาวิธีลงมือกับคุณเย่ไปแล้ว ถ้าคุณมา ที่โตเกียวเพื่อพบคุณเย่ในเวลานี้ จะต้องเป็นการเติมเชื้อเพลิงลง ในกองไฟอย่างแน่นอน…

อิโตะ นานาโกะรีบเอ่ยกระซิบเสียงหลง “ฉันรู้แล้วทานากะซังนอกจากนี้ ฉันขอถามอะไรคุณอีกเรื่องได้ไหม?”

ทานากะโคอิจิรีบเอ่ย “คุณหนูมีเรื่องอะไรโปรดบอกผมได้เลย ครับ!”

อิโตะ นานาโกะเอ่ย “ถ้าหากความขัดแย้งระหว่างคุณพ่อกับ เยเฉินซังรุนแรงขึ้น ทานากะซังได้โปรดช่วยหยุดคุณพ่อเอาไว้ ด้วย อย่าได้ผลีผลามทำอะไรที่เป็นการทำร้ายเยเฉินซัง….”

ทานากะโคอิจิพูดอย่างอึกอัก “คุณหนู เรียนตามตรงนะครับ ตอนนี้คุณเเบี้ยวหนี้ท่านประธาน 4.5 พันล้านดอลลาร์ ต่อให้ คุณชอบเขา แต่ก็จะหันไปเข้าข้างเขาไม่ได้นะครับ!”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่ได้ปกป้องเยเฉินซัง แต่ฉันทำเพื่อปกป้องพ่อของฉัน ตระกูลอิโตะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่ เฉินซัง ถ้าหากไปทำให้เขาขุ่นเคืองเข้า เกรงว่าจะมีภัยพิบัติ…