บทที่ 1534

ขณะที่พูดอยู่อย่างนั้น เยเฉินก็นึกเรื่องเรื่องหนึ่งขึ้นได้ และ พูดอย่างเร่งรีบว่า “เอ่อ ใช่แล้วที่รักผมกลับมาครั้งนี้ จะพักผ่อน แค่วันสองวัน ก็ต้องรีบไปญี่ปุ่นอีกรอบครั้งที่แล้วผมก็บอกกับ คุณแล้วด้วยพอดีว่ามีลูกค้าที่ญี่ปุ่นเร่งให้ผมไปที่นั่นตลอดเลย

เชียวชหนพยักหน้า และถามเขาว่า “จะไปนานแค่ไหน? เหลืออีกแค่ครึ่งเดือนก็จะถึงปีใหม่แล้วนะ และหลายหน่วย กำลังเตรียมตัวสำหรับวันหยุดแล้วด้วย ไม่อย่างงั้นคุณก็พัก ผ่อนก่อน หลังปีใหม่ค่อยกลับไปทำงาน”

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมรับปากเขาแล้ว และในเวลานี้ ผมจะผิดสัญญาทันทีได้ที่ไหนกันล่ะแต่คุณวางใจเถอะ คงใช้ เวลาไม่กี่วันก็คงเสร็จแล้ว ที่จริงแล้วญี่ปุ่นอยู่ไม่ไกลมากหรอก บินโดยตรงจากเมืองจินหลิงของเราไปใช้เวลาแค่สองชั่วโมง เอง”

“งั้นก็ได้ค่ะ…” เซียวชูหนพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ถ้า อย่างนั้นไปถึงญี่ปุ่นแล้วคุณต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ เราน่ะไม่ คุ้นเคยกับความเป็นอยู่ที่นั่น ห้ามขัดแย้งกับคนอื่นเด็ดขาดนะ จะได้ไม่ถูกคนในพื้นที่รังแก”

“ได้เลย!” เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ความสามารถของสามี คุณในตอนนี้คุณยังไม่รู้อีกเหรอ? และผมจะไม่ยอมให้คนอื่นมา รังแกผมได้อย่างแน่นอน ”
เซียวซูหนมองบน ใส่เขาไปที่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าคุณ สามารถต่อสู้ได้ แต่ที่สุดแล้วคุณก็ยังต้องใช้ความปรองดองก่อ เกิดทรัพย์นะ”

เยเฉันพยักหน้า “วางใจเถอะที่รัก ผมจะระวัง

เมื่อกลับไปถึงที่ Tomson Riviera

ทันทีที่รถเข้าไปในลานบ้าน หม่าหลั่นที่กำลังซื้อ ปูนปลาสเตอร์ก็วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ดีอกดีใจ

เพราะเธอรู้ว่าเซียวซูหนไปรับเย่เฉินที่สนามบิน ดังนั้นจึงเอา แต่รอเย่เฉินกลับมา เหตุผลที่ตั้งตารอเยเฉินกลับมา ประเด็นหลักเพราะเย่เฉินได้

รับปากกับเธอไว้ว่า เขาจะซื้อของขวัญมาฝากเธอเมื่อเขากลับ

มาเย่นจิง

เพราะครั้งที่แล้วเย่เฉินซื้อชุดผลิตภัณฑ์ดูแลผิวคาเวียร์ราคา หลายแสนให้เธอ เพราะเธอให้ความสำคัญกับลูกเขยที่ใช้จ่าย เงินอย่างฟุ่มเฟือยของตัวเองมาก และคาดเดาว่าครั้งนี้เย่เฉินจะ ต้องซื้อของขวัญที่ล้ำค่าให้กับตัวเองอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงร้อน อกร้อนใจรอไม่ไหวมาตั้งแต่เช้าแล้ว

เมื่อเห็นเย่เฉินก้าวลงจากรถ หม่าหลันก็รีบต้อนรับเขาด้วย รอยยิ้ม และพูดอย่างดีอกดีใจว่า “ไอ้หยาลูกเขยคนดีของแม่ ในที่สุดลูกก็กลับมาแล้ว หลายวันมานี้แม่คิดถึงแทบแย่เลย!”
ท่าที่ประจบของหม่าหลัน ทำให้เยเฉันรู้สึกปรับตัวไม่ทันอยู่ ครู่หนึ่ง แม้ว่าก่อนหน้านี้หม่าหลันจะเปลี่ยนไปมากแล้ว แต่ก็ยังเป็น

ครั้งแรกที่เธอพูดถ้อยคำที่น่าขนลุก

ในขณะนั้นเอง หม่าหลันก็พูดต่อไปว่า “ลูกน่ะไม่รู้หรอกว่า หลายวันมานี้แม่เป็นห่วงลูกมาก เพราะลูกนะไม่เคยไปไหนไกล เลย แม่เลยกลัวว่าลูกจะปรับตัวกับภายนอกไม่ได้ และจะกิน ไม่อิ่ม นอนไม่หลับ แม่น่ะเอาแต่คิดอย่างนี้อยู่ตลอดเลย!”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วยิ้ม “คุณแม่ครับ ขอบคุณสำหรับความ ห่วงใยของคุณแม่ด้วยนะครับ หลายวันมานี้ผมสบายดีครับ

“งั้นก็ดีแล้วๆ!! หม่าหลันถอนหายใจด้วยความโล่งใจ จาก นั้นก็รีบแอบมองไปที่รถแวบหนึ่ง

เพราะเยเฉันเป็นคนขับรถกลับมา ดังนั้นคงไม่ถือของขวัญไว้ ติดตัว ดังนั้นเธอจึงมองไปในรถ เพื่อดูว่ามีของขวัญอะไรที่ เตรียมไว้หรือเปล่า

ในขณะนั้นเองเซียวฉางควนผู้เป็นพ่อตาก็เดินออกมาพร้อม กับถือสร้อยลูกปัดไม้จันทน์แดงเส้นหนึ่งที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร มากในมือ และหัวเราะอย่างดีอกดีใจ “ไอ้หยาเเฉินลูกกลับ มาแล้วเหรอ งานที่เป็นจิงหลายวันมานี้เป็นยังไงบ้าง?

เยเฉันยิ้มเล็กน้อย “พ่อครับ งานของผมราบรื่นดีครับ” เขียวฉางควนพยักหน้า “ราบรื่นก็ดีแล้ว!!
หม่าหลันเหลือบมองกล่องของขวัญหลายกล่องที่เบาะหลังรถ แต่เพราะกระจกรถติดฟิล์มไว้ จึงมองไม่เห็นว่าตกลงมันคืออะไร เธอจึงถามอย่างเร่งรีบว่า “ไอ้หยาลูกเขยคนดีอะไรวางอยู่ที่เบาะ หลังรถเนี่ย? เป็นของขวัญที่ซื้อมาฝากพวกเราใช่ไหม?”

เยเฉินพยักหน้าแล้วยิ้ม “ไปเป็นจิงครั้งนี้ ผมได้เตรียมของ ขวัญให้คุณแม่และคุณพ่อด้วยนะครับ”

“ไอ้หยา” หม่าหลันก็หน้าชื่นตาบานไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูด ด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่หยุดว่า “ไม่แปลกใจเลยที่เป็นลูกเขย คนดีของแม่ แม่คิดถึงลูกตลอดเลยนะ รีบนำออกมาให้แม่ดู หน่อย เร็วเข้าลูกซื้อของขวัญอะไรให้แม่บ้าง!!