บทที่ 1532

ต่งรั่งหลินหัวเราะแหะๆ ไปที่หนึ่ง “ฉันรู้แล้ว!”

เซียวซูหนยิ้มและพูดว่า “พอดีเลยที่วันนี้ฉันไม่ได้มีธุระอะไร เดี๋ยวฉันจะขับรถไปรับพวกเธอที่สนามบินนะ”

“ได้เลย!” ต่งตั่งหลินยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคงต้อง ลำบากคนสวยมารับแล้วนะ!”

เซียวซูหนยิ้มพร้อมกับพูดว่า “จะเกรงใจกับฉันขนาดนี้ทำไม กันเล่า นอกจากนี้มันก็ไม่ใช่มารับเธอคนเดียวสักหน่อย แต่ ยังต้องมารับเยเฉินของบ้านเราด้วย”

ต่งรั่งหลินพูดว่า “ได้ๆ เธอมารับเเฉินของบ้านพวกเธอ แล้วถือโอกาสมารับฉันด้วยเลยใช่ไหม?”

เซียวซูหนยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ใช่แล้ว!”

“ได้เลย” ตั้งรั่งหลินพูดอย่างจนปัญญาว่า “แค่สามารถแวะ มารับฉันด้วย ฉันก็พอใจมากแล้ว!”

เซียวซูหนพูดว่า “งั้นฉันคงจะไม่คุยกับพวกเธอแล้วนะ เดี๋ยวเจอกันที่สนามบินนะ!!

“ได้”

เที่ยวบิน ในระยะเวลา 2 ชั่วโมงนั้น

ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินจินหลงอย่างราบรื่น

เยเฉินและต่งตั่งหลินออกจากสนามบินด้วยกัน และเห็นเขียว

ซูหรืนรออยู่ที่นั้นแล้ว

ไม่ได้เจอเซียวซูหนมาหลายวันนี้แล้ว เยเฉันก็คิดถึงเธอ อย่างมาก เมื่อเห็นเชียวหรับสวมเสื้อโค้ทยาว ด้วยรูปร่างที่ ผอมเพรียว และบุคลิกที่โดดเด่นนั้น

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เซียวซูหนก็คิดถึงเยเป็นอย่างมาก เช่นกัน

ยังไงก็ตาม ตั้งแต่ที่พวกเขาทั้งสองแต่งงานกันมา ก็ไม่เคย ต้องห่างกันนานขนาดนี้มาก่อนเลย

ซึ่งในการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวันตามปกตินั้นก็ไม่ได้รู้สึก อะไรมาก แต่เมื่อคนหนึ่งต้องไม่อยู่ข้างๆ ด้วยจริงๆ ถึงรู้สึกได้ ถึงความไม่สามารถปรับตัวได้และความรู้สึกคิดถึงที่ไม่เคยหยุด

ลงเลย

เมื่อเห็นเเฉินเดินออกมาจากทางออกเซียวซูหนก็รีบก้าวไป ข้างหน้าสองสามก้าว แล้วกอดเขาเบาๆ

หลังจากที่กอดเยเงินไปเพียงไม่กี่วินาทีเธอก็หันไปกอดต่งคั่ง หลินอย่างกระมิดกระเมี้ยน

ต่งรั่งหลินตะลึงอย่างมากกับการกระทำที่เป็นฝ่ายเริ่มกอดเข่ เฉินของเซียวซูหน เธอตระหนักได้ว่า ความเป็นเพื่อนสนิท ของเธอดูเหมือนว่าจะทำให้ท่าทีของเธอที่มีต่อเย่เฉินนั้นเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่สามารถคิดได้ด้วยซ้ำว่า มัน

เปลี่ยนแปลงยังไง

เยเฉันคิดไม่ถึงเลยว่า เซียวซูหนจะกอดตัวเขาโดยตรง ต่อ หน้าต่งรั่งหลินเมื่อคิดดูแล้ว ความรู้สึกของภรรยาที่มีต่อเขา ดู เหมือนว่าจะพัฒนาไปจากเดิมมากและนี่ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี อย่างหนึ่ง

หลังจากที่เซียวซูหวั่นและตั้งรั่งหลินกอดกันเบาๆ ถึงเห็นว่า เย่เฉินกำลังถือถุงช้อปปิ้งแอร์เมสอยู่สองสามใบเธอถามไปด้วย ความประหลาดใจว่า “เเฉินทำไมคุณถึงซื้อสินค้าแอร์เมสมา เยอะขนาดนี้?”

เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมซื้อของขวัญมาฝากคุณและพ่อ กับแม่”

เซียวซูหนพูดอย่างเร่งรีบว่า “ไอ้หยา ซื้อแบรนด์แพงขนาด นี้มาทำไมกันเนี่ย แค่ซื้อสินค้าเฉพาะท้องถิ่นมาสักหน่อยก็ พอแล้ว…”

เยเฉันยิ้มพร้อมกับพูดว่า “นี่ก็ถือว่ามาหารายได้และการใช้ จ่ายเพื่อคนในครอบครัวก็ถือว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว”

เซียวชหรับพูดอย่างจริงจังว่า “แบบนี้เดี๋ยวจะทำให้แม่เคยตัว แม่เป็นคนยังไงนั้นคุณยังไม่รู้อีกเหรอ? และครั้งนี้คุณก็ซื้อของ แพงขนาดนี้ให้แม่อีกครั้งหน้าความอยากของเธอจะยิ่งมากขึ้น ไปอีกนะ”
เยเฉินยิ้มเล็กน้อย “ครั้งนี้ผมซื้อกระเป๋ารุ่นจำนวนจำกัดมา ฝากที่รักด้วยนะและสิ่งที่ซื้อมาฝากให้แม่นั้นเป็นสินค้าธรรมดาที่ ประกอบการสั่งซื้อเท่านั้น

เซียวซูหนพูดอย่างเสียดายว่า “ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้คุณคงจ่าย ไปไม่น้อยเลยนะคะ…”

เยเฉันยิ้มพร้อมกับพูดว่า “คุณนี่ก็เอาแต่กังวลเรื่องเงินตลอด เวลาเลย ยังไงก็ตามเงินน่ะมันหาได้ง่ายอยู่แล้ว เรากลับ บ้านกันก่อนเถอะไว้ค่อยคุยอย่างละเอียดกันอีกที”