บทที่ 1528

เยเฉันได้ยินดังนั้น ก็ส่งเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “แค่ตระกูล ญี่ปุ่นตระกูลหนึ่งก็สมควรมาโอ้อวดบนแผ่นดินจีนของผมได้นั้น เหรอ? ต่อให้นางาฮิโกะ อิโตะจะยืนต่อหน้าผม ถ้าเขากล้าที่ จะมาเสแสร้งกับผม ผมยังจะทุบตีเขาให้เขาคุกเข่าเรียกปูเลย”

“ไอ้อันธพาลเอ๊ย!” ทานากะโคอิจิที่เดิมทีที่ยังรู้สึกผิดต่อเย่ เฉินเพราะความไม่สุภาพของแฟนสาวตัวเอง อยู่ๆ ก็โกรธขึ้น มาทันที

เขาตำหนิอย่างรุนแรงว่า “ถึงกับกล้าดูหมิ่นคุณอิโตะทาเคชิ โกะ ชีวิตคงยาวมากใช่ไหม?”

เยเฉันยิ้ม พร้อมกับหันหน้ามามองทานากะโคอิจิ และถาม

อย่างเป็นชาว่า “ทานากะ ใช่ไหม? ไม่เจอกันนานเลยนะ”

ทันทีที่ทานากะโคอิจิเห็นเย่เฉินคนทั้งคนก็ราวกับว่าเห็นผียัง ไงอย่างงั้น

เขายังคงจํา ภาพการถูกปลดออกจากตำแหน่งของยามาโม โตะ คาซึกิได้เป็นอย่างดี

ไม่สงสัยเลยว่า เย่เฉันเป็นคนที่มีกำลังวิปริตที่สุดเท่าที่เขา เคยเจอมาในชีวิต และคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกับคนชั่วร้ายคน นี้ในร้าน Hermes ที่สนามบินเย่นจิง

ขาของเขาอ่อนแรงลงทันที จากนั้นเสียงโครมก็ดังขึ้นเขาคุกเข่าลงบนพื้น แล้วคลานไม่กี่ก้าวบนพื้น จนมาถึงข้างๆ เเ นพร้อมกับพูดอย่างเคารพและเกรงกลัวว่า “คุณเย่ครับผม ขอโทษด้วยนะครับ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคุณ! ขอโทษด้วย จริงๆ นะครับ!”

ทานากะโคอิจิกลัวเยเงินอย่างเห็นได้ชัด

ในตอนแรกนั้น ยามาโมโตะ คาซึกผู้เป็นยอดฝีมือด้าน สมบัติแห่งชาติของญี่ปุ่น แกล้งทำเป็นไร้ความสามารถกับเย เฉินจนถูกเขาทุบตีจนพิการ และตัวเองก็พูดว่าไม่กล้าที่จะ อกตัญ อเขาเลย!

มิฉะนั้น ถ้าเยเฉันคนเดียวไม่มีความสุข เขาก็จะฆ่าตัวเอง ทิ้งโดยตรง แต่เขากลับทำได้แค่นอนลงและกลับญี่ปุ่นไป

ทานากะ โคอิจิทําลายผู้หญิงคนนั้น และเมื่อเธอเห็นว่าอยู่ๆ เขาก็คุกเข่าลง สารภาพผิดกับผู้ชายคนนั้น เธอก็ประหลาดใจ ไม่หยุด เธอจึงรีบยื่นมือออกไปดึงเขาขึ้นมา แล้วพูดอย่างโกรธ เคืองว่า “โคอิจิ คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณเป็นคนที่มีอนาคต ที่สุดในสายตาของนางาฮิโกะ อิโตะเลยนะ และอนาคตก็เป็นสิ่ง ที่ไม่มีขีดจำกัด แล้วทำไมถึงต้องคุกเข่าต่อหน้าคนแปลกหน้า ด้วย?”

ทานากะโคอิจิยื่นมือออกอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วดึงผู้หญิงคน นั้นลงไปที่พื้น พร้อมกับตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “บังอาจ! ใคร สั่งให้เธอพูดจาหยาบคายต่อหน้าคุณเย่กัน? รีบคุกเข่าลงขอ โทษคุณเย่เดี๋ยวนี้!”
ผู้หญิงคนนั้นถูกทานากะโคอิจิจึงลงไปที่พื้น จากนั้นเสียงร้อง โอดโอยด้วยความเจ็บก็ดังขึ้น และเขาของเธอก็เจ็บปวดไม่ หยุด เธอพูดอย่างน้อยใจว่า “โคอิจิ นี่คุณหมายความว่ายัง ไง?!”

ทานากะ โคอิจิยกมือขึ้นแล้วตบเธอไปที่หนึ่ง จากนั้นก็ดุด่าว่า “ยังจะมาพูดเหลวไหลอีก รีบขอโทษเร็ว!”

ผู้หญิงคนนั้นโดนตบจนประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่า ทานากะโคอิจิประหม่าขนาดนั้นเธอก็รู้สึกกลัวอยู่ในใจดังนั้นเธอ จึงทำได้แค่พูดๆ อึ้งๆกับเเฉินว่า “คุณผู้ชายคะ ขอ…ขอโทษด้วยนะคะ มันเป็นความผิดของฉันเอง…”

เย่เฉินขี้เกียจจะสั่งสอนพวกเขาทั้งสองจึงพูดอย่างเป็นซาว่า

“พวกคุณทั้งสองจำไว้เลยนะว่า ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกคุณนะ

จะมีกันกี่คนที่จะรีบไปประจบที่ญี่ปุ่น เพียงแต่พวกคุณน่ะทำตัว

ต่ำทราม ในประเทศจีน ดังสุภาษิตที่ว่า คนที่มีความสามารถ

เท่านั้น ถึงจะสามารถคิดสู้ได้ แล้วพวกคุณทั้งสองน่ะจะนับ

ประสากับอะไรได้?”

ทานากะโคอิจิพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และพูดขอร้องว่า “คุณ เย่ครับ ผมสำนึกผิดแล้วครับ ต่อไปนี้ผมจะหัดทำตัวค้อม และผมก็จะสอนให้ผู้หญิงโง่คนนี้รู้จักทำตัวค้อมด้วยครับ ได้ โปรดอย่านับสือพวกเราเลย

เย่เฉิน โบกมืออย่างรังเกียจ “ไสหัวออกไป เมื่อทานากะโคอิจิได้ยินเยเฉันพูดดังนั้น เขาก็รู้สึกโล่งใจทันทีและพูดขอบคุณอย่างเร่งรีบ “ขอบคุณนะครับคุณ พวก เราจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับ จะออกไปเดี๋ยวนี้เลย….”

พอพูดจบเขาก็รีบลุกขึ้นและกำลังวิ่งออกไป

ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกบางสิ่งขึ้นได้จึงได้พูดหยุดเขาไว้ว่า “เดี๋ยวก่อน!”

ทานากะ โคอิจิตกใจจนตัวสั่น จากนั้นก็ถามอย่างประหม่าว่า “คุณเย่ คุณเยยังมีคำสั่งอะไรอีกเหรอ?”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นซาว่า “ผมจะถามคุณสักเรื่อง ช่วยตอบ อย่างซื่อสัตย์หน่อยนะ”

“ได้ครับ!” ทานากะโคอิจิพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “วางใจได้ เลยครับผมจะพูดตามความจริงทุกอย่าง!”

เยเฉันถามอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้คุณหนูของพวกคุณเป็นยังไงบ้างแล้ว?”