บทที่ 1502

เห็นเย่เฉินกลับมา กู้ชิวก็ลุกขึ้นมาด้วยความดีใจ วิ่งไปถึง ด้านหน้าของเขาด้วยความรวดเร็ว หัวเราะคิกคักพร้อมกับเอ่ยว่า “พี่เย่เฉิน ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้คะ ฉันยังนึกว่าพี่ต้องถึง ตอนดึกกว่าจะกลับมาเสียอีก! ”

เยเฉันรู้สึกว่าแขนของตนเองถูกเธอกอดเอาไว้แน่น สติเริ่ม หลุดลอยอย่างยากที่จะหลีกเลี่ยง แต่ก็ไม่กล้าคิดไปในแง่อกุศล เอ่ยปากว่า “ก็แค่เข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเท่านั้น เสร็จสิ้น ก็กลับมาแล้ว”

ในขณะที่พูด เย่เฉินก็เอ่ยถามเธอว่า “คุณลุงคุณป้าต่างก็ไม่ อยู่?”

“อือ” กู้ชิวอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “พ่อฉันไปบริษัท แม่ฉัน ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงดินเนอร์การกุศล มีการประมูลเพื่อการกุศล บวกกับงานเลี้ยงค็อกเทลอะไรแบบนั้น ตอนเย็นไม่ทานอาหารที่ บ้าน”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย เขารู้ ด้วยตำแหน่งสถานะของหลิน

หว่านชิว ที่เย่นจิงก็คือซุปเปอร์เซเลบระดับแถวหน้า สามีกลับมา อย่างยิ่งใหญ่ เธอก็ต้องใช้วิธีการของเธอกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ เช่นเดียวกัน ถึงจะสามารถทำหน้าที่ผู้สนับสนุนที่ดีให้กับสามีได้ กู้ชิวในเวลานี้เอ่ยถามขึ้นอย่างลองหยั่งเชิง “พี่เเฉิน พี่ มั่นใจว่าพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วหรอคะ?”
เย่เฉินเอ่ย “ใช่น่ะสิ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว”

กู้ซิวอี้สีหน้าหดหูขึ้นมาเล็กน้อยในทันที ลังเลอยู่ชั่วขณะ คิด อะไรขึ้นมาได้ เอ่ยปากว่า “พี่เเฉิน พี่ออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อน ฉันหน่อยสิคะ!

เย่เฉินถามเธอ “ดาราใหญ่อย่างเธอ ออกถนนตามแต่ใจ จะ ไม่ถูกปาปารัสซี่ตามถ่ายหรอ?”

กู้ชิวอียิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้น “ก็เหมือนคราวก่อนที่ฉันไปรับพี่ที่ สนามบิน ปลอมตัวขึ้นมาก็เรียบร้อย! ”

ในขณะที่พูด กู้ชิวก็เอ่ยขึ้นอีก “ฉันพาพี่ไปดูสถานที่ๆเราเคย เล่นเมื่อตอนเด็กๆก็แล้วกัน พี่ยังจำซอยถงโล่เลี้ยงได้หรือ เปล่า?”

“ซอยถง โล่เลี้ยง? ” เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย มักมีความรู้สึก ว่าชื่อสถานที่นี้แปลกหน้าทั้งยังคุ้นเคย

กู้ชิวอี้เอ่ย “ก็คือที่ๆตอนเด็กๆพวกเราชอบให้คุณพ่อคุณแม่พา ไปบ่อยๆยังไงล่ะ มีแผงลอย ร้านค้าเล็กๆเยอะแยะมากมาย ของ อร่อย ของสนุกๆเยอะแยะมาก อีกทั้งซอยถงโล่เลี้ยงอยู่ติดกับ ทะเลสาบโหวไห่ พวกเราตอนเด็กๆ พอถึงหน้าหนาวก็จะไปเล่น รถสเก็ตน้ำแข็งที่ทะเลสาบโหวไห่ พี่ยังจำได้หรือเปล่า?”

ในสมองของเยเฉิน ปรากฏฉากในวัยเด็กขึ้นมาในทันที

ตนเองภายในภาพอยู่กับชิวไปกินถังหูลู่ที่ซอยถงโล่เลี้ยง เล่นรถสเก็ตน้ำแข็งบนพื้นน้ำแข็งที่ทะเลสาบโหวไห่ ภายใต้การปกครองดูแลโดยพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย

ฤดูหนาวที่เย่นจิงหนาวมาก พื้นทะเลสาบของทะเลสาบไหวไห จะแข็งตัวเป็นน้ำแข็งหนา หลังจากที่ถูกน้ำแข็งปกคลุม ผู้คนก็จะ ไปเล่นสเก็ตน้ำแข็ง เล่นรถสเก็ตน้ำแข็งที่บนพื้นผิวของทะเลสาบ เด็กๆทั้งหลายต่างก็จะนั่งอยู่บนรถสเก็ตน้ำแข็งเล็กๆที่ตัวเองทำ ขึ้น อาศัยแท่งเหล็กสองแท่งแทงลงไปบนผิวน้ำแข็งให้ เคลื่อนไหว

เด็กทั้งหลายในสมัยนั้นก็ไม่ได้มีผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์อะไร ให้ได้เล่น ดังนั้นพอถึงฤดูหนาว เย่เฉินก็จะคิดถึงการไปเล่นรถส เก็ตน้ำแข็งที่ทะเลสาบโหวไห่อยู่ตลอดเวลา

เขายังคงจำได้ ในปีนั้นพ่อแม่ของซิวอี้ มีเรือนสี่ประสานที่ สวยงามมากอยู่ที่ริมทะเลสาบโหวไห่ ทุกครั้งที่พ่อแม่พาเขาไป ทะเลสาบโหวไห่ ก็จะพาเขาไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ของชิวก่อน จากนั้นก็รับประทานอาหารหนึ่งมื้อที่เรือนสี่ประสานภายในบ้าน ของกู้ชิวอี้

ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ความทรงจำอันห่างไกลถึงสิบกว่าปีที่ไม่เคย ปรากฏขึ้นในสมองเหล่านั้น เว้นห่างมานานขนาดนี้ ก็ยังคง ปรากฏขึ้นต่อหน้าอย่างชัดเจน

กู้ชิวในเวลานั้น ก็คือหนอนตามกันตัวหนึ่ง สวมเสื้อนวมปุย ฝ้ายหนาๆ เหมือนกับลูกบอลลูกเล็กที่สำลีห่อเอาไว้ มือเล็กๆยื่น ออกมาจากแขนเสื้อนวมปุยฝ้าย จับชายเสื้อของตนเองเอาไว้ แน่น จับเอาไว้ได้ก็จะไม่ยอมปล่อยมือ
ในตอนนั้น เธอมักจะเอาคำว่า “พี่เเฉินสามค่านี้ติดอยู่ที่ปาก น้ำเสียงหวานๆ ละเอียดอ่อน ทั้งยังแนบด้วยความขี้อายเล็กน้อย น่ารักมาก

แต่ว่า สถานที่นั้นที่ตัวเองตอนเด็กชอบมากที่สุด เขาเองไม่ เคยได้ไปอีกมาสิบแปดปีเต็มๆแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ในใจของเยเฉิน ก็เต็มไปด้วยความหวนรําลึกถึง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเอ่ยถามกู้ชิวอี้ “หนานหนาน เรือนสี่ประสาน ที่อยู่ริมทะเลสาบ โหวไห่ของครอบครัวเธอ ยังอยู่หรือเปล่า?”

“อยู่สิคะ! ” กู้ชิวอี้เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นั่นเป็นถึงสิ่งก่อสร้างเชิง อนุรักษ์ ไม่อนุญาตให้รื้อถอน สองปีก่อนพ่อฉันยังจ่ายเงินรีโน เวทใหม่ไปไม่น้อย หากไม่ใช่ใจกลางเมืองตอนนี้การจราจร แออัดมาก พวกเรายังอยากย้ายเข้าไปอยู่ประจำเลย

ในขณะที่พูด เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยความดีใจอย่างยากที่จะซ่อน “พี่เยเฉิน จะให้ฉันพาไปดูตอนนี้เลยไหมคะ?”

ความทรงจําในสมองของเยเฉิน โอบล้อมเข้ามา ในใจรู้สึกตื่น เต้นขึ้นมาในทันที เอ่ยปาก โดยไม่คิดเลยว่า “ได้! “