บทที่ 1434

“โอเค!” กู้เหว่ยเลี่ยงพยักหน้าโดยไม่ลังเล

วันนี้เขารู้สึกหดหู่ใจหลังจากถูกเย่เฉินเหยียด หยาม คิดไม่ถึงว่ากู้เหว่ยกวงจะจัดหาโอกาสให้ได้เขา ระบายความโกรธทันที ดังนั้นจึงตอบตกลงเลย

พลบค่ำ

สองพี่น้องกู้เหว่ยเลี่ยงและกู้เหว่ยกวงออกมา จากโรงพยาบาล ทั้งสองขับรถคันหนึ่งไปที่คลับเฮาส์ ระดับไฮเอนด์ในเย่นจิง

คลับเฮ้าส์แห่งนี้มีชื่อเสียงมาก มีชื่อว่าอีห้าวกง ก่าน

ในอีห้าวกงก่าน หากต้องการจัดห้องวีไอพี ต้อง จ่ายอย่างน้อยสิบล้าน

เพราะที่นี่ วีไอพีจะมีห้องชุดหรูหราของตัวเอง ภายในห้องไม่เพียงแต่รวมร้านอาหาร KTV ออนเซ็น และบริการสปาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงห้องนอน ห้อง ประชุม และห้องหมากรุกด้วย

นอกจากนี้ วีไอพียังมีแม่บ้านส่วนตัวและ

พนักงานเสิร์ฟส่วนตัวอีกด้วย เมื่อมาที่นี่จะได้ เพลิดเพลินกับบริการพิเศษระดับราชา สง่าผ่าเผยยิ่ง กว่าราชาในสมัยโบราณอีกด้วย

พูดอีกอย่างก็คือ เมื่อสมัครเป็นสมาชิกของที่นี่ ไม่เพียงแต่กินดื่มสนุกสนานเท่านั้น แต่ยังสามารถ จัดการประชุมทางธุรกิจและงานเลี้ยงได้อีกด้วยสารพัดประโยชน์จริงๆ

นอกจากนี้ ที่นี่ยังมีความเป็นส่วนตัวมาก ไม่ ต้องกังวลเรื่องการเปิดเผยความเป็นส่วนตัวเลย เพราะอีห้าวกงก่านนั้นอเนกประสงค์ จึงเป็นที่ โปรดปรานของเศรษฐีใหญ่ในเย่นจิง

กู้เหว่ยเลี่ยงและกู้เหว่ยกวงก็เป็นสมาชิกของ คลับเฮ้าส์แห่งนี้ แต่ทั้งสองไม่ค่อยได้มาเที่ยวด้วยกัน ต่างคนต่างมา

วันนี้เพื่อเป็นการเอาใจกู้เหว่ยเลี่ยง กู้เหว่ยกวง จึงขอให้เพื่อนของเขาที่เปิดบริษัทเอเจนซี่ พานาง แบบสาวชาวยุโรปสี่คนมาที่นี่ เขาต้องการทำให้กู้เหว่ ยเลี่ยงเพลิดเพลินอย่างเต็มที่ เพื่อเป็นการวางรากฐาน อนาคตที่มั่นคงของเขาด้วย

กู้เหว่ยเลี่ยงข่มความโกรธเอาไว้ไม่ให้ระบาย ออกมา วางแผนที่จะมีความสุขในค่ำคืนนี้ที่นี่ ในไม่ช้า นางแบบสาวผมบลอนด์ดวงตาสีฟ้าสี่

คนก็ถูกพามาที่นี่ แต่ละคนสวยงามและเสน่ห์อันน่า

ดึงดูด ซึ่งทำให้กู้เหว่ยเลี่ยงตื่นเต้นมาก เขาเลือกสองคนที่สวยและหุ่นดีที่สุดโดยไม่ ลังเลเลย แล้วพาไปยังห้องนอนหรูหราในห้องสวีท

ส่วนกู้เหว่ยกวงก็พาที่เหลืออีกสองคนไปยังอีก ห้องหนึ่ง

ห้านาทีต่อมา สองพี่น้องวิ่งออกจากห้องด้วย ความตื่นตระหนกพร้อมๆ กัน

ทั้งสองสบสายตากันที่หน้าประตู กู้เหว่ยเลี่ยง พูดขึ้นก่อน “เหว่ยกวง ของนายโอเคไหม?”
กู้เหว่ยกวงส่ายหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สะอึกสะอื้น “พี่ชาย ฉัน ทำไม่ได้แล้ว… ไม่มีความรู้สึก ไม่ปฏิกิริยาใดๆ เลย ฉันคงจะเป็นหมันแล้วจริงๆ…”

พูดจบก็มองไปที่กู้เหว่ยเลี่ยง แล้วถามว่า “แล้ว พี่ล่ะ ยังมีไหม?”

กู้เหว่ยเลี่ยงทรุดนั่งลงกับพื้น แล้วบ่นพึมพำ “ให้ ตายสิ ฉันก็ไม่มีแล้ว…นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น…ฉัน เพิ่งจะอายุยี่สิบกว่าเอง อยู่ดีๆ ทำไมถึงใช้การไม่ได้ แล้ว?”

กู้เหว่ยกวงถามต่อ “พี่ชาย พี่รู้สึกไหมว่า เหมือน ส่วนนั้นของร่างกาย ถูกตัดขาดจากร่างกายไปแล้ว อย่างสมบูรณ์?”

กู้เหว่ยเลี่ยงพยักหน้า พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ

“บัดซบ ความรู้สึกนี่แหละ…” กู้เหว่ยกวงแทบทรุด เขายืนพิงกำแพง แล้ว ค่อยๆ ไถลลงมาที่พื้น เอ่ยด้วยความสิ้นหวัง “พี่ชาย พี่

คิดว่าเราควรทำยังไงดี…?”

กู้เหว่ยเลี่ยงพูดด้วยความตื่นตระหนก “คงไม่ได้ เป็นไปตามคำพูดของเจ้าเด็กนั่นในวันนี้หรอกนะ? ไม่ ได้การ! ต้องรีบไปโรงพยาบาลตรวจดูว่าเกิดอะไร ขึ้น!”