บทที่1410

“ไอ้เวร!” กู้เหว่ยกวงเดือดดาลขึ้นมาทันที “มึงรนหาที่ตาย! ถึง รู้ไหมว่ากูเป็นใคร? กูคือคุณชายรองตระกูล! ถึงกล้าไม่เคารพก กูจะฆ่ามึงให้ตายเดี๋ยวนี้เลย!

เวลานี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่แก่กว่าเหว่ยกวงเล็กน้อย และยังมี นิสัยใจเย็นมากกว่าก็เอ่ยปากขึ้นว่า “พี่ชายผู้นี้ เรื่อง ในวันนี้ เป็น เรื่องภายในตระกูลของเรา หวังว่าคุณจะไม่สอดมือเข้ายุ่ง

คนที่พูด คือลูกชายของกู้เย็นเจิ้ง กู้เหว่ยเลี่ยงและเป็นชาย หนุ่มที่โตที่สุด ในบรรดาลูกหลานตระกูล

กู้ชิวอี้เป็นบุตรสาว ดังนั้นเขาจึงนับเป็นหลานชายคนโตของ

ตระกูลกู้

เยเฉันมองเหว่ยเลี่ยงก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า “มีอะไรก็ พูดจากันดีๆ อย่าอาศัยว่าตัวเองมีคนมากอยู่ที่นี่ ก็คิดจะมารังแก คนน้อย มาเอะอะโวยวาย เห่าหอนอยู่ที่นี่อย่างน่าไม่อาย ตระกูล กู้นับเป็นตระกูลมีหน้ามีตาในเย็นจิง อย่าทำตัวเหมือนขาดการ อบรมสั่งสอนเช่นนี้!”

“แก… พอกู้เหว่ยกวงได้ยินเช่นนี้ ก็กัดฟันกรอดคิดจะเข้ามา ลงไม้ลงมือ

กู้เหว่ยเลี่ยงขวางเขาไว้ จากนั้นก็มองเเฉินอย่างเย็นเยียบ แวบหนึ่ง แล้วเอ่ยกับกู้เย็นเจิ้งที่อยู่ข้างกายว่า “พ่อ พวกเราเลิกพูดไร้สาระกันสักที พูดเข้าประเด็นเลยเถอะ”

กู้เย็นเจิ้งมองเฮเฉินด้วยสายตาเย็นชา ในใจตัดสินใจไว้แล้ว ว่าไม่ว่าไอ้หมอนี่จะเป็นใคร วันนี้หลังจากที่ตัวเองจัดการเรื่อง หลักเสร็จแล้ว ก็ต้องให้ไอ้หมอนี่ชดใช้ด้วยเลือด ให้เขารู้ว่าคน ตระกูล ไม่ใช่ให้เขามาพูดหยามกันได้ตามใจ

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงวางความโกรธแค้นที่อยู่ในใจลงชั่วคราว ก่อน มองไปทางพี่ใหญ่กู้เย็นจง แล้วเอ่ยปากขึ้นว่า “พี่ใหญ่ หนนี้ ผมมาในฐานะทายาทของตระกูลคนหนึ่ง มาเพื่อรักษาและ คุ้มครองผลประโยชน์ของตระกูลก! ทรัพย์สมบัติ50%ของ ตระกูลกล้วนอยู่ในชื่อของพี่ แต่ตอนนี้เหลือเวลาไม่มากแล้ว หลังจากไป ผมก็คือเจ้าบ้านตระกูล ย่อมไม่อาจนั่งมองดู ทรัพย์สมบัติ50%ของตระกูลกตกไปอยู่ใต้ชื่อของคนนอกได้ ดัง นั้น ผมหวังว่าพี่จะเห็นแก่ผลประโยชน์ของตระกูลเป็นหลัก แก้ไขพินัยกรรม อย่างน้อยเอาทรัพย์สิน80% ในชื่อพี่ แบ่งให้ผม กับน้องสาม”

พอพูดคำนี้จบ เขาก็มองกู้เย็นจงด้วยสีหน้าไม่น่าดูอย่างยิ่ง แล้วเอ่ยปากขึ้นอีกว่า “พี่ใหญ่ นี่ผมทำเพื่อตระกูลหรอกนะ ไม่ อย่างนั้นหากพี่จากโลกนี้ไปแล้ว หากพี่สะใภ้กับหนานหนานได้ สมบัติของพี่ สมบัติส่วนนี้ของพี่ก็จะไม่ใช่แซ่กู้อีก อิทธิพลของ ตระกูล ก็จะถูกผลักไปอยู่อันดับสามของเล่นจิงในพริบตา แม้แต่ห้าเมืองก็ไม่แน่ว่าจะรักษาไว้ได้ พี่จะทนแข็งใจมองสมบัติ ร้อยปีของตระกูลกู้ถูกหั่นเป็นท่อนๆ หลังพี่ตายไปแล้วได้เหรอ?”

กู้เย้นจงกล่าวเสียงเย็นชาว่า “น้องรอง นายพูดจาเสียสวยหรูแต่ท้ายที่สุด นายยังคงต้องการสมบัติของฉันบอกนายให้ฉันเขียนพินัยกรรมไว้เรียบร้อยนานแล้ว พินัยกรรมของฉัน มรดกทั้งหมดของฉันถูกแบ่งเป็นสอง พี่ สะใภ้แกถือครองครึ่งหนึ่ง หนานหนานถือครองครึ่งหนึ่ง ตาม กฎหมาย ในเมื่อฉันตัดสินใจแบ่งสมบัติเรียบร้อยแล้ว แกเข้ามายุ่ง

กู้เย็นเจ๋งสีหน้าเย็นชาขึ้นกว่าเดิม ซักถามว่า พี่สนใจแค่ ครอบครัวเล็กของแต่สนใจครอบครัวใหญ่อย่างเรา”

เย็นจงถามแล้วยังไง? สมบัติของไม่มีส่วนข้องกับแก”

กู้การน้องสามอยู่อีกด้านออกมาด้วยความอับอาย

แกมโมโหง่า ใหญ่โรคมะเร็งของพี่มันแผ่ลามไปยังสมอง

ของพี่แล้วใช่ไหม ทำไมคนฉลาดอย่างพี่ ถึงตอนนี้แม้แต่สมองก็

ใช้แล้ว

โกรธจนทนไม่ได้ตวาดออกมา เย้นกางแกอย่าทำเกินไปนัก

กู้เย้นกางแค่นเสียงเย็นพลางกล่าวว่า พี่สะใภ้ เป็นไปตรง ไหนผมจะบอกเกินไปยังอยู่ด้านหลัง

พูดเขาก็ไปมองกู้เย็นจง แล้วกล่าวเสียงเย็นว่า พวกเราถอยหมื่นก้าวแล้วพูดกัน ต่อให้พี่โง่เง่าเต่าตุ่น ตายไป แล้วก็ยังยอมแก้ไข ให้ภรรยากับลูกรับมรดกต่อ พี่บ้าง ไหมว่าลำพังผู้หญิงอ่อนแอสองคนอย่างพวกจะรักษาสมบัติมากมายขนาดนี้ได้ วันนี้ที่พวกเรามาหาพี่ ก็แค่อยากแก้ปัญหานี้ อย่างใจเย็น นำสมบัติ80%ของพี่ออกมา ที่เหลือ20% ก็มาก พอที่จะให้ลูกเมียของพี่มีชีวิตที่สุขสบายไปตลอดชีวิตแล้ว แต่ หากพี่โลภมากเกินไป งั้นหลังจากไปผมก็ไม่รับประกันว่าลูก เมียของพี่จะมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย!

กู้เย็นจงโกรธถึงขีดสุด ตวาดเสียงดังว่า “กู้เย้นกางไอ้สัตว์ เดรัจฉาน! นี่แกกำลังฉันอยู่เหรอ?”