บทที่ 1349

ตอนเยเฉินออกมาจากคฤหาสน์ หน้าประตูไร้ร่างของอิโตะ นา นาโกะแล้ว

เขามองซ้ายแลขวาหลายรอบ ก็ไม่เห็นร่างอิโตะ นานาโกะ

เลย

ทำให้เยเฉันอดเข็งขึ้นมาไม่ได้ เมื่อตนไม่น่าจะคิดผิด ผู้หญิง คนนั้นถึงจะใส่หน้ากากปิดหน้าไว้ แต่ตนสามารถมั่นใจได้ว่า เธอคืออิโตะ นานาโกะ

ในเมื่อเธอมาที่ Tomson Riviera งั้นต้องมาหาตนแน่ ทำไม ถึงหายไปดื้อๆงี้ล่ะ?

พอคิดถึงตรงนี้ เย่เฉินอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ คิดไม่ออก

จริงๆว่าสาวน้อยญี่ปุ่นคนนี้คิดอะไรอยู่

อิโตะ นานาโกะตอนนี้กำลังซ่อนตัวพลางมองดูเย่เฉินอยู่ไกลๆ จากในร้านชานมร้านหนึ่ง

พอเห็นเเฉินมีสีหน้าหม่นหมองเล็กน้อย บางพื้นที่ในใจเธอก็ รู้สึกแปลกๆ

คืนนี้เธอมาหาเเฉินจริงๆ ใกล้จะแข่งรอบชิงแล้ว เธอรู้ดีว่า ตนยากจะเอาชนะฉันเอาเสงี่ยนได้ บางทียังเป็นไปได้อย่างมากที่ จะได้รับบาดเจ็บในการแข่งด้วย
อาจารย์ ครอบครัวของเธอต่างไม่อยากให้เธอลงแข่งต่อ

แต่เธอกลับรู้สึกว่า นักสู้ที่แท้จริง ต่อให้ฝีมือสู้อีกฝ่ายไม่ได้ แต่ ความมุ่งมั่นก็ไม่สามารถโดนอีกฝ่าย โค่นลงได้ ดังนั้นเธอเลย ตัดสินใจลงแข่งต่อไป ในเวลาเดียวกันก็เตรียมความพร้อมที่จะ บาดเจ็บจากการแข่งด้วย

ดังนั้นพ่อของเธอเลยส่งเครื่องบินส่วนตัวมาหนึ่งรวมถึงทีม แพทย์มือดีของญี่ปุ่นหนึ่งทีม ทีมแพทย์นี้จะคอยเฝ้าดูเหตุการณ์ ข้างสนามแข่งอย่างใกล้ชิด ในรอบชิง ถ้าอิโตะ นานาโกะได้รับ บาดเจ็บกลางสนามแข่ง พวกเขาจะรีบให้การรักษาทันที ในเวลา เดียวก็จะนำเธอส่งรักษาที่โตเกียวภายในสามชม ด้วยเครื่องบิน ส่วนตัวน

ดังนั้นหลังจากตนลงแข่งรอบชิง เป็นไปได้ว่าอาจจะไม่มี โอกาสเจอหน้าเย่เฉินอีก ดังนั้นอิโตะ นานาโกะถึงได้คิดจะมา เจอเขาอีกครั้งในคืนนี้

แต่ว่าเธอไม่คิดเลยว่า เมื่อตอนตนยืนรออยู่หน้าประตูทาง เข้า Tomson Riviera เห็นเย่เฉินเลี้ยวรถเข้ามา แต่กลับพบว่าบน ที่นั่งด้านหลังของรถกลับมีผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งนั่งอยู่ มัน ทำให้เธอฉุกคิดได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นภรรยาของเเฉินแน่

วินาทีนั้นเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และรู้สึกว่าตนไม่ควรมารบก วนผู้ชายที่แต่งงานแล้วคนหนึ่ง เลยเตรียมตัวกลับโรงแรม

ถึงแม้เตรียมตัวจะกลับ แต่ในใจเธอก็ยังคงอยากรู้ว่า เย่เฉิน เห็นตนไหม และจะออกมาพบตนไหม
ดังนั้นเลยซื้อซานมหนึ่งแก้วนั่งลงในร้านชานมแห่งนี้

ความรู้สึกในใจอิโตะ นานาโกะที่มีต่อเย่เฉินมันซับซ้อนมาก

เพราะเขาทำอาจารย์ผู้มีพระคุณพิการ ตนรู้สึกโทษเขาอยู่บ้าง รู้สึกว่าเขาลงมือหนักเกินไป เพราะฝีมือเขาร้ายกาจมาก ตนเลยเลื่อมใสในตัวเขา รู้สึกว่า

เขานี่แหละที่เป็นปรมาจารย์นักสู้ที่แท้จริง

เพราะครั้งที่แล้วเขาด่าเธอไปยกหนึ่ง ตนรู้สึกละอายเมื่ออยู่ต่อ หน้าเขา หรือกระทั่งความเชื่อมั่นและความเข้มแข็งในใจตนล้วน ได้รับผลกระทบจากเขา จนถึงขนาดว่าแค่คิดถึงเขา ตนมักจะ ใจอ่อนยวบขึ้นมา

เพียงแต่เธอไม่รู้ว่า การใจอ่อนยวบนี้เป็นการแอบรักและ เลื่อมใสชนิดหนึ่ง

เธอได้รับการอบรมสั่งสอนของตระกูลสูงมาแต่เล็ก คุณภาพ ทางจิตใจดีมาก โตจนป่านนี้แล้ว ไม่ว่าเจอใครหรือคิดถึงใครก็ ไม่เคยตื่นเต้นเลย

แต่ช่วงนี้ ทุกครั้งที่คิดถึงเย่เฉิน เธอมักรู้สึกใจเต้นแรงอย่าง ควบคุมไม่ได้ ต่อให้เย่เฉินไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้า ตนยังคงรู้สึกตื่น เต้นอย่างหนัก ในใจตื่นเต้นหนักเหมือนมีกวางน้อยเข้ามาวิ่งเล่น ตอนนี้ต่อให้มองดูเย่เฉินอยู่ไกลๆ ก็ยังคงใจเต้นแรงอยู่ดี

แถมตอนเธอเห็นสีหน้าเเฉินมีแววเสียดายเล็กน้อย ในใจ กลับผุดความดีใจขึ้นมา
เหมือนกับตนยืนอยู่บนเวทีแข่งแล้วเห็นสายตายเฉินฉายแวว ปวดใจขึ้นมาแล้ว ทำให้เธอรู้สึกพอใจมาก