บทที่ 1340

ตอนอิโตะ นานาโกะไปเยี่ยมยามาโมโตะ คาซึกิซึ่งเป็น อาจารย์ตน ได้ยินข่าวมาอย่างหนึ่งว่า นักแข่ง Victoriaจาก ออสเตรเลียที่โดนฉันเอ้าเสงี่ยนเอาชนะไปในวันนี้ก็มารับการ รักษาที่โรงพยาบาลชุมชนจินหลิงเหมือนกัน

ทานากะซังออกไปสืบดูสักหน่อย และมาบอกผลที่ทำให้เธอ ตกตะลึงไม่น้อย

ที่แท้Victoriaโดนฉันเข้าเสงี่ยนถีบทีเดียวจนแขนหักทั้งสอง ข้าง ตอนนี้ใส่เฝือกแล้วเรียบร้อย และประกาศขอถอนตัวจาก การแข่งชิงอันดับสามในวันมะรืน พร้อมทั้งยกอันดับที่สามของ การแข่งครั้งนี้ให้กับMichaelที่พ่ายแพ้ให้กับอิโตะ นานาโกะไป เลย

Victoriaไม่เพียงต้องถอนตัวจากการแข่งครั้งนี้ ยังเป็นไปได้ อย่างมากที่จะถอนตัวจากวงการด้วย

เพราะสําหรับนักกีฬาซานดาแล้ว สองแขนมีความสำคัญมาก หลังจากสองแขนหักลง ต่อให้ฟื้นฟูก็ยากที่จะฟื้นฟูได้เหมือนเดิม

สําหรับนักกีฬามืออาชีพแล้ว ผลกระทบน่ากลัวจะเป็นตลอด

ชีวิต

เป็นไปได้อย่างมากว่าเธอจะต้องจบชีวิตนักกีฬามืออาชีพไว้ เพียงเท่านี้เลย
อิโตะ นานาโกะตะลึงพรึงเพริดกับข่าวนี้มาก

เธอรู้ว่า Victoriaได้รับบาดเจ็บที่แขนทั้งสองข้างในการแข่งขัน แต่เธอไม่รู้ว่า ที่แท้Victoriaเจ็บสาหัสขนาดนี้

Victoriaเองก็เป็นนักกีฬาซานดาระดับท็อป แต่กลับถูกฉันเข้า เสงี่ยนถีบทีเดียวจนแขนสองข้างหัก เห็นได้ชัดว่า ความ แข็งแกร่งและพลังของร่างกายฉันเอ้าเสงี่ยนไปไกลเกินกว่าระดับ ที่คนธรรมดาจะเทียบได้

ถึงอิโตะ นานาโกะจะเก่งกว่าVictoriaหน่อย แต่ที่เก่งกว่าคือ เทคนิคและประสบการณ์ แต่ด้านพลังร่างกาย เธอถือว่าน้อย กว่าVictoriaที่เป็นพวกคนผิวขาวตัวโตอยู่หน่อย

ขนาดVictoriaยังไม่สามารถต้านรับการโจมตีเพียงครั้งเดียว นี่ของฉันเอ้าเสงี่ยนได้ งั้นวันมะรืนเมื่อเธอเผชิญหน้าฉันเอาเส วียน น่ากลัวจะอันตรายมาก

พอยามาโมโตะ คาซึกิฟังจบ อดถอนหายใจยาวออกมาไม่ได้ เขาบอกว่า “นานาโกะ เท่าที่ผมดูนะการแข่งขันมะรืนคุณสละ สิทธิ์เถอะ”

อิโตะ นานาโกะถามอย่างสงสัยว่า “อาจารย์ คุณพูดอะไรคะ? ทำไมให้ฉันสละสิทธิ์เวลานี้? คุณเคยบอกว่า ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง ไม่มีทางยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่สู้ไม่ใช่หรอไง?”

ยามาโมโตะ คาซึกถอนหายใจยาวพลางว่า “นั่นมันใน สถานการณ์ปกติ! แต่ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว ฝีมือฉันเข้าเสงี่ยนคน นี้แกร่งนัก ถ้าคุณสู้กับเธอ เป็นไปได้มากว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะไม่ได้แค่แพ้การแข่งขันเดียว อาจ จะต้องสูญเสียชีวิตนักกีฬาอาชีพไปด้วยเลยก็ได้!

อิโตะ นานาโกะเม้มปาก พูดเสียงต่ำว่า “แต่ถ้าฉันยอมถอน ตัวโดยไม่แข่ง ต่อไปจะมีหน้าไปฝึกฝนต่อได้ยังไงล่ะ คะ….ประเทศมีคำพูดหนึ่งกล่าวไว้ไม่ใช่หรือไงว่า ต่อให้รู้ว่ามี อันตราย ก็ยังจะก้าวเข้าไปนะ?”

ยามาโมโตะ คาซึกิพูดอย่างร้อนใจว่า “ประเทศจีนยังมีคำ โบราณอีกคำหนึ่งพูดไว้ด้วย! ตราบใดมีชีวิตไว้ ยังไงก็มีความ หวังนะ! เกิดคุณบาดเจ็บสาหัสขึ้นมา ชีวิตนักกีฬาอาชีพก็จบเลย นะ!”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างมั่นคงว่า “อาจารย์คะ วันนี้ฉัน พยายามแทบตายกว่าจะทำให้เยเฉันมองฉันใหม่ ถ้าฉันสละสิทธิ์ การแข่ง เขาต้องดูถูกฉันแน่ ดังนั้นฉันจะเลิกล้มกลางคันไม่ได้ ตรงกันข้ามฉันจะต้องทุ่มเทสุดกำลังในการแข่งรอบชิงค่ะ ต่อให้ ต้องแพ้แน่ๆ ฉันก็จะแพ้อย่างมีศักดิ์ศรี!”

ยามาโมโตะ คาซึกถอนหายใจหนักหน่วงออกมาหนึ่งที่ “เฮ้อ! ถ้าเย่เฉินยอมรับคุณเป็นศิษย์ ทุกอย่างก็ยังพอคุยกันได้ แต่ว่าท่า ทีเย่เฉินในตอนนี้ เห็นชัดว่าไม่ยอมรับคุณเป็นศิษย์นะ ต่อให้คุณ แสดงฝีมือดีต่อหน้าเขาแค่ไหน แล้วยังไงล่ะ ในสายตาเขา คุณ เป็นคนต่างชาติ เป็นคนละเผ่าพันธุ์กับเขา!

“ไม่เป็นไรค่ะ” อิโตะ นานาโกะยิ้มน้อยๆบอกเสียงเบาว่า “เขา ยอมไม่ยอมรับฉันเป็นศิษย์ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันแค่ไม่อยากโดนเขาดูถูกหรือมองไม่ดี!

ยามาโมโตะ คาซึกิเข้าใจอิโตะ นานาโกะ รู้ว่าตอนนี้เธอ มั่นคงมาก ตนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเธอได้ เลย

ดังนั้นเขาเลยหันมองทานากะซังที่ยืนอยู่ด้านข้าง เอ่ยปากขึ้น ว่า “ทานากะ ถึงเวลาแข่ง ถ้าคุณอิโตะได้รับบาดเจ็บ คุณต้องรีบ โยนผ้าขาว ให้กับกรรมการทันที เข้าใจไหม?”

ทานากะซังกำลังจะพยักหน้า อิโตะ นานาโกะตะคอกด้วย สีหน้าเย็นซาว่า “ทานากะ! ถึงเวลานั้นห้ามคุณโยนผ้าขาวโดย เด็ดขาด! การแข่งครั้งนี้ต่อให้ฉันจะแพ้ยังไงฉันก็ยอมรับได้ แต่ จะไม่ยอมรับการยอมแพ้เองโดยเด็ดขาด!!