บทที่ 1310

โคบายา ชิจิโร่รู้สึกด้านหลังลำคอเย็นวูบขึ้นมา รีบโพล่งออก ไปว่า “คุณนานาโกะ คุณจะต้องอยู่ห่างจากเยเฉันคนนั้นหน่อย คนๆนี้อันตรายถึงขีดสุด จะใกล้ชิดกับเขามากจนเกินไปไม่ได้ โดยเด็ดขาด…

ในขณะที่พูดเขาก็เอ่ยขึ้นอีกว่า “อีกอย่าง คุณก็อย่าเชื่อฟังคำ แนะนำของคุณยามาโตะ ไปคารวะเย่เฉินคนนั้นเป็นอาจารย์เด็ด ขาด เท่าที่ผมรู้ เย่เฉินคนนี้ไม่ญาติดีกับคนญี่ปุ่นเป็นอย่างยิ่ง ไม่ เช่นนั้นก็คงจะไม่ทำร้ายเขาทิ้งอย่างโหดเหี้ยม เพียงแค่เพราะว่า คุณยามาโมโตะพขี้โรคแห่งเอเชียหาตัวอักษรนี้ออกมา! ”

อิโตะนานาโกะพยักหน้า “ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะสามารถรับ ฉันเป็นศิษย์ได้ ฉันเพียงแค่หวังว่า เขาจะสามารถยื่นมือออกมา รักษาอาจารย์ให้หาย หรือว่าช่วยพูดจาดีๆ ให้หมอเทพท่านนี้ยื่น มือออกมารักษาอาจารย์”

โคบายา ชิจิโร่รีบเอ่ยถาม “งั้นคุณเตรียมตัวที่จะไปหาเยู่เฉิน คนนี้วันหลังหรอครับ?”

“ไม่วันหลังค่ะ วันนี้

“วันนี้?! ดึกมากแล้ว หรือว่าคุณจะไปหาเเฉินตอนนี้?”

“ใช่ค่ะ ถูกต้อง ไปเดี๋ยวนี้เลย! ”

อิโตะนานาโกะใบหน้าเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เอ่ยขึ้นกับโคบายา ชิจิโร่ว่า “ฉันเคยไหว้วานคนไปสอบถาม เขาดูเหมือน จะพักอยู่ที่เขตวิลล่าที่ดีที่สุดในจินหลิง Tomson Riviera รบกวน คุณชิจิโร่ ไปส่งฉันตอนนี้ด้วยเถอะค่ะ”

“หา? คุณจะไปหาเธ่เฉินที่บ้านของเขา? นี่ไม่ได้อย่างเด็ด ขาด! ”

โคบายา ชิจิโร่รีบโบกไม้โบกมือ

เขาเข้าใจสถานการณ์ของเยเฉินดี รู้ว่าเเฉินรับมือยากถึงขีด ดื้อรั้นเป็นอย่างยิ่ง อิโตะนานาโกะหากไปหาเขา ไม่เพียงแต่ สุด ไม่มีทางได้รับผลดีใดๆ ถึงขั้นมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะยั่ว เย่เฉิน ให้เกิดความโมโห ถึงขั้นถูกเย่เฉินทำร้าย

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรีบเอ่ยปากขึ้นในทันทีว่า “คุณนานาโกะ คุณ ไม่รู้จัก โฉมหน้าที่แท้จริงของเยเฉิน ก็จะไปหาเขาเช่นนี้ จะต้อง เสียเปรียบอย่างแน่นอน!

อิโตะนานาโกะเอ่ย “ฉันไม่ได้จะไปประลองกับเขา และฉันก็รู้ ว่ากำลังของตนเองอยู่ต่อหน้าของเขาแม้แต่มดและจิ้งหรีดตัวตุ่น ก็ยังเทียบไม่ได้ ฉันเพียงแค่อยากจะขอร้องให้เขายื่นมือช่วย เหลือด้วยความจริงใจ แม้ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่มากขึ้นไป อีก ฉันก็ต้องรักษาอาจารย์ให้หาย

โคบายา ชิจิโร่ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่อิโตะนานาโกะไม่ เปิดโอกาสให้กับเขา เอ่ยถามขึ้นอย่างจริงจังว่า “คุณชิจิโร่ คุณ สามารถขับรถพาฉันไปส่งที่Tomson Rivieraได้หรือไม่คะ? หาก ได้ งั้นพวกเราก็ออกเดินทางตอนนี้ หากไม่ได้ งั้นตอนนี้ฉันก็จะไปเรียกรถ”

โคบายา ชิจิโร่ถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา เอ่ยว่า “ก็ได้ครับ ในเมื่อคุณนานาโกะยืนกราน งั้นผมก็จะส่งคุณไป… เย่เฉินระหว่างทางกลับบ้าน ได้รับโทรศัพท์จากชื่อเทียนฉี ชื่อเทียน บอกเขาว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งมาร้องขอให้เขาช่วย เหลือ รักษาผู้ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่งที่เส้นลมปราณขาดทั่วทั้ง

ร่างกาย สอบถามว่าใช่เเฉินที่เป็นผู้ลงมือหรือเปล่า

เย่เฉินยอมรับอย่างตรงไปตรงมา เอ่ยว่า “หากผมเดาไม่ผิด คนๆนั้นที่ไปขอความช่วยเหลือจากคุณน่าจะเป็นอิโตะนานาโกะ เด็กสาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง ถูกผมทำลายทิ้งคนนั้น ชื่อยามาโมโตะ คา ซึกิ เป็นอาจารย์ของเธอ ยามาโมโตะ คาซึกินั้น คิดไม่ถึงว่าจะ กล้าเอ่ยถึงขี้โรคแห่งเอเชียหาคำนี้ขึ้นมาต่อหน้าของผม ผมไม่มี ทางปล่อยเขาไปเป็นธรรมดา”

“ที่แท้คือคนญี่ปุ่น! ” ซือเทียนฉีเอ่ยขึ้นอย่างโมโหสุดขีด “คราวก่อนคนที่คิดจะขโมยยาวิเศษของท่าน จากที่ของผมแห่งนี้ ก็คือคนญี่ปุ่น! ก่อเรื่องสร้างปัญหาครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นพวกป่า เถื่อนที่ไม่มีอารยธรรมจริงๆ!

เย่เฉินยิ้มขึ้นอย่างสงบเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน “พวกมัน คุกเข่าตามตูดอยู่ที่ด้านหลังของเรามากว่าพันปี สองสามร้อยปีนี้ พัฒนาได้ไวขึ้นหน่อย ก็คิดไปเอง เข้าใจผิดว่าตนเองนั้นใหญ่ ป่า เถื่อนคำนี้ของท่านซื่อ ใช้ได้อย่างพอเหมาะพอดีจริงๆ”

ซือเทียน รีบเอ่ย “อาจารย์เย่ ท่านวางใจ ต่อไปผมไม่มีทางให้ผู้หญิงคนนั้น เข้ามาที่ซื้อถังของผมแม้แต่ครึ่งก้าวเป็นอัน ขาด! ”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย เอ่ยว่า “แม้ว่าอาจารย์ของเธอจะเย่อหยิ่งได้ มารยาท แต่เด็กสาวคนนี้ยังไงก็เข้าใจมารยาทเป็นอย่างยิ่ง หาก เธอไปขอความช่วยเหลือจากคุณอีก คุณปฏิเสธก็พอแล้ว ไม่ จําเป็นต้องทําให้เธอลำบากใจ พวกเราคนจีนมีเหตุผลมาโดย ตลอด แยกแยะทีละเรื่อง ไม่มีการไม่แยกแยะถูกผิดตีตายเรียบ