บทที่1289

ทันทีที่ตั้งชื่อให้พูดจบ จู่ๆมือถือที่อยู่บนโต๊ะของเขาก็สั่น เย่ เฉินเป็นคนโทรมา

เขารีบเช็ดน้ำตา แสร้งทำเป็นคุยปกติ และพูดด้วยความ เคารพว่า “คุณชาย!

ตอนนี้เยเฉันเข็นรถออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และข้าง ถนนตรงทางเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถือโทรศัพท์ไว้ เขาพูด ว่า “พ่อบ้านถัง ขอบคุณสำหรับหลายๆปีมานี้ครับ”

ถังชื่อไห่รีบพูดว่า “คุณชาย คุณกำลังพูดอะไรครับ? ทำไมผม ไม่เข้าใจเลย?”

เย่เฉินพูดว่า “ผมเพิ่งออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง”

ถังซื่อไห่ยิ้มพูดว่า “ที่แท้คุณชายก็กลับไปที่สถานเลี้ยงเด็ก กำพร้า เพราะยังไงที่นั่นก็เป็นสถานที่ที่คุณอาศัยอยู่ตั้งแต่เด็ก ต้องผูกพันมากแน่นอน”

เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น:”พอแล้ว คุณเลิกแกล้งได้แล้ว ป้าหลี่ บอกผมแล้วว่า ตอนนั้นคุณขอให้ป้าหลี่ช่วยผม และคุณจัดการ ให้ทั้งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงมาปกป้องความปลอดภัย ของผม บุญคุณนี้ ผมจะจำมันไว้ตลอด

ถังซื่อไห่ถอนหายใจเบาๆ “คุณชาย คุณรู้ทุกอย่างเหรอ?”
“ยิ้ม ผมรู้แล้ว ถึงได้โทรมาขอบคุณ” เยเฉันไม่รู้ว่ายังมีความลับอยู่ในนั้น แต่ในตอนนี้ เขาขอบคุณถึงชื่อให้มากจริงๆ

ถังซื่อไหรีบพูดว่า “คุณชาย คุณพูดเกินไปแล้วครับ พ่อของ คุณใจมีบุญคุณกับผม ผมไม่สามารถช่วยพ่อแม่ของคุณได้ ทั้ง ชีวิตนี้จะไม่มีทางที่จะอภัยตัวเองได้ และยิ่งไม่ควรได้รับคำว่า ขอบคุณของคุณ…..”

เย่เฉินพูดว่า “ที่ผมโทรมา นอกจากขอบคุณแล้ว ยังมีอีกเรื่อง

คือ ผมอยากรู้ว่าตอนนั้น ใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของผม คุณมี เบาะแสอะไรอีกไหม?” ถังซื่อไห่ถอนหายใจ “ผมตามหาเบาะแสมาหลายปีแล้ว แต่

ไม่พบเบาะแสอะไรเลยสักนิด…..

“ยิ่งกว่านั้น ตอนที่ทหารหน่วยกล้าตายฆ่าพ่อแม่ของคุณใน ตอนนั้น พวกเขาทั้งหมดอมแคปซูลอ่อนที่ทำจากโพแทสเซียม ไซยาไนด์ในปาก….…..”

“ไซยาไนด์ชนิดนี้ เป็นสารมีพิษสูงที่เจ้าหน้าที่ใช้เป็นพิเศษ ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง แค่0.1กรัมก็สามารถฆ่าคนได้ และ ไม่มีวิธีรักษา……”

“ในตอนนั้น ผมเห็นพวกเขาตายต่อหน้าฉันด้วยยาพิษ กลับ ทำอะไรไม่ได้ ผมอยากตรวจสอบลายนิ้วมือของพวกเขา แต่พบ ว่าลายนิ้วมือทั้งสิบนิ้วของพวกเขาถูกถออกไปแล้ว จึงไม่พบเบาะแสใด ๆ จากร่างกายพวกเขา อย่าว่าจะหาตัวตนเลย ขนาด สัญชาติยังดูไม่ออกเลย” เย่เฉินถามว่า “แล้วคุณมีผู้ต้องสงสัยอะไรรึเปล่า?”

ถังซื่อไห่พูดว่า”เอ่อ……..ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้ 50% ที่คน จากตระกูลเป็นคนทํา

“หืม?”เย่เฉินถามเสียงเย็นชา “ทำไมถึงพูดแบบนั้น?”

ถังซื่อไห่พูดว่า “ตอนนั้นพ่อของคุณ มีความสามารถไม่ ธรรมดา และกล้าหาญมากในเย่นจิง เป็นดาวรุ่งพุ่งแรงของตระ กูลเย่ เขาพาตระกูลเย่ไปเปิดพรมแดนและขยายดินแดน และใช้ ความแข็งแกร่งของตระกูลเยขึ้นสู่จุดสูงสุดทันที แต่ด้วยเหตุนี้ จึง ถูกผู้อื่นเกลียดชัง ต่อมา มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับตระกูลชาวตะวัน ตกชั้นยอด แล้วพวกเขาก็ถูกคนอื่นล้อมกรอบ จากนั้นก็มีความ ขัดแย้งกับคุณท่าน จึงออกไปจากตระกูลเยด้วยความโกรธ…”

“ตอนแรกคุณชายคิดว่าพ่อของคุณแค่มีอารมณ์ชั่ววูบ ดังนั้น เลยอยากใช้โอกาสนี้ให้เขาสงบสติอารมณ์ แต่ไม่คิดเลยว่า พ่อ และแม่ของคุณ จะเสียชีวิต โดยไม่คาดคิด ในจินหลง…….

“ตั้งแต่นั้นมา คุณท่านก็เสียใจอย่างมาก และเขาอยากหาที่ อยู่ของคุณอย่างเดียว จะพาคุณกลับมาเลี้ยง และแม้กระทั่งหวัง ว่าจะฝึกคุณให้เป็นคนรุ่นต่อไปเพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อ พ่อคุณ”