บทที่1285

คำถามของเยเฉิน ทำให้สีหน้าของป้าหลี่เปลี่ยนไปทันที เธอรู้สึกตื่นตกใจขึ้นมากะทันหัน

ไม่เคยนึกฝันเลยว่า เย่เฉินจะถามคำถามนี้กับตัวเอง

ดังนั้นเธอจึงพูดร้อนรนว่า “เอ่อ…คือ….เรื่องนี้ป้าก็ไม่เคย ได้ยิน ถ้ามีคนเคยมาหาเธอจริงๆ พวกเราจะไม่ปิดบังแน่นอน มี การเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า?”

เย่เฉินส่ายหัว:”ไม่มีทางที่จะเป็นการเข้าใจผิด จากใจของผม ก็ไม่สามารถยอมรับการอธิบายว่านี่คือการเข้าใจผิด”

ขณะที่เขาพูด เขาก็พูดด้วยสีหน้าจริงใจว่า “ป้าหลี่ ที่ผมมาหา คุณ ไม่ใช่เพื่อจะตำหนิ ไม่ว่ายังไง ตอนนั้นคุณได้ช่วยชีวิตผม และเลี้ยงดูผมมาสิบปี แม้ว่าข้างในนี้จะมีอะไร คุณผิดบังผมอะไร ผมเย่เฉินจะไม่มีทางเกลียดคุณแน่นอน”

เมื่อป้าหลีได้ยินคำนี้ สีหน้าก็รู้สึกละอายอย่างยิ่ง

เย่เฉินพูดต่อ:”ผมแค่อยากรู้ว่า ตอนนั้นที่เขามา ทำไมสถาน เลี้ยงเด็กกําพร้าถึงบอกเขาว่า ไม่มีคนอย่างผมอยู่ที่นี่ล่ะ? ถ้าผม จำไม่ผิด สิ่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเราคาดหวังมากที่สุดก็ คือ ญาติของเด็กๆสามารถมารับเด็กกลับไปได้ เพื่อนสนิทของ พ่อมาหาผม ทำไมถึงไม่ได้ข้อมูลของผมเลยล่ะ? ใครเป็นคน ปิดบังข้อมูลของผมกับเขา?”
ป้าหลี่เม้มปาก สายตาลนลานแล้วมองไปรอบๆ เธอไม่กล้ามองตาเย่เฉิน และยิ่งไม่กล้าตอบคำถามของเยเฉิน เย่เฉินเห็นการแสดงออกของเธออยู่ในสายตาหมด เขารู้ว่า ป้าหลี่ต้องรู้ความลับในนี้แน่นอน

ดังนั้น เขาจึงมองป้าหลี่ และถามอย่างจริงจังว่า “ป้าหลี่ ถ้าผม เดาไม่ผิด คุณคงจะรู้ว่า ผมเป็นนายน้อยของตระกูลเยีแห่งเย็นจึง ใช่ไหม?”

ทันทีที่พูดแบบนี้ ปากกาในมือของป้าหลีก็หล่นลงพื้นทันที เยเฉันคิดว่าเธอกำลังจะหยิบปากกาขึ้นมา แต่ไม่นึกเลยว่า เธอจะโก่งตัวอ้อมมาจากหลังโต๊ะ แล้วคุกเข่าต่อหน้าเขา เย่เฉินอุทาน:”ป้าหลี่ นี่คุณ…..

ป้าหลี่ก้มหัวลงพื้น และพูดอย่างขมขื่นว่า “คุณชาย ฉัน…….ฉัน ขอโทษค่ะ……

คําว่าคุณชายคาเดียว ทำให้ร่างของเยเฉินเหมือนโดนฟ้าผ่า! เขารู้สึกว่าวินาทีนี้ ราวกับว่าเขาถูกพลังมหาศาลกระแทกเข้าที่ หัวใจ ร่างถอยหลังสองก้าวโดยไม่รู้ตัว และถามด้วยความตกใจ ว่า “ป้าห…………….

ป้าหลี่ร้องพูดว่า “คุณชาย ฉันรู้ตัวตนของคุณมาโดยตลอด จริงๆ พูดตรงๆแบบไม่ปิดบัง อันที่จริงฉันเป็นคนใช้ของตระกูลเ เป็นเพียงว่าฉันมีฐานะต่ำต้อย ตอนนั้นเลยไร้วาสนาที่จะรับใช้ตระกูลเย่ ในเย่นจิง ดังนั้นก่อนคุณแปดขวบ คุณจึงไม่เคยเห็นฉัน

มาก่อน…..” เย่เฉินบังคับตัวเองให้กลั้นหายใจ และถามว่า “ป้าหลี่ ตอน

นั้น ตระกูลเย ให้คุณพาผมมาที่นี่ใช่ไหม?”

ป้าหลี่เงยหน้าขึ้น ร้องไห้สะอื้น แล้วพูดว่า “ค่ะคุณชาย พ่อ บ้านถังเป็นคนให้ฉันมา….”

เย่เฉินตกใจ และโพล่งออกมาว่า “ถังซื้อให้?!”