บทที่ 1270

เฉินตัวตัวขมวดคิ้วถาม “เถ้าแก่พวกคุณคิดมากเกินไปหรือ เปล่า? ตอนนี้มันศตวรรษที่ 21เข้าไปแล้ว กฎหมายเกี่ยวกับ ลิขสิทธิ์น่ะเข้มงวดมาก ขอแค่ยาของพวกคุณจดสิทธิบัตรลิขสิทธิ์ ก็ไม่จําเป็นต้องกังวลว่าคนอื่นจะขโมยสูตรยาคุณไปหรอกนะ

เว่ยเลี่ยงส่ายหัวบอก “คุณเฉินยังไม่รู้ครับว่า ธุรกิจยารักษา โรคตอนนี้ การป้องกันลิขสิทธิ์ที่เข้มงวดอย่างแท้จริงและทำตาม ได้จริง มีแต่ยาเคมีสังเคราะห์เท่านั้นเอง

เฉินตัวตัวถาม “ยาเคมีสังเคราะห์ หมายความว่ายังไง?”

เว่ยเลี่ยงบอก “ยาเคมีสังเคราะห์มีสูตรส่วนผสมทางเคมีที่ ชัดเจนและเข้มงวด การผสมผสานทางเคมีของมันก็ค่อนข้าง เสถียร อย่างเช่นยา Gelenin ซึ่งเป็นยาเฉพาะทางสำหรับใช้ รักษาโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว จากโครงสร้างทางเคมี มันคือ Imatinib Mesylate นี่เป็นหนึ่งในยารักษาเนื้องอกที่ขายดีที่สุด ชนิดหนึ่งของโลก โดยมันผลิตจากบริษัทNovartis ขอเพียง บริษัทNovartisจดลิขสิทธิ์เพื่อรับสิทธิบัตรในสูตรยาตัวนี้ งั้น บริษัทอื่นขอเพียงผลิตยาที่มีส่วนประกอบแค่ส่วนเดียวเหมือนกัน ก็จะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์ทันที”

ชะงักไปเล็กน้อย เว่ยเลี่ยงพูดต่ออีกว่า “แต่ว่า ยาจีนตัวมันเอง น่ะไม่ใช่ผลิตภัณฑ์เคมี มันเกิดจากการที่ส่วนผสมของยาหลายๆ อย่างประกอบเข้าด้วยกัน ใช้สัดส่วนที่แน่นอนมาประกอบ เพื่อให้ได้ผลในการรักษา สูตรยาแบบนี้ยากมากที่จะขอจดลิขสิทธิ์ ได้ ยากต่อการจดสิทธิบัตรให้ได้รับความคุ้มครองตามกฎหมาย ยิ่งยากต่อการฟ้องผู้อื่น ในข้อหาละเมิดลิขสิทธิ์ด้วย

“ยกตัวอย่างเช่น Banlangen Granules ทุกคนรู้จักใช่ไหม? ส่วนประกอบหลักของมันคือ Banlangen และ Sucrose สอง ส่วนผสมนี้คุณจะขอจดลิขสิทธิ์ยังไง? ของชนิดนี้ ขอเพียงสูตร โดนขโมย ประชาชนคนธรรมดาขอเพียงได้สูตรมา ทํายาขึ้นมา เองที่บ้านก็ยังได้ โรงงานผลิตยาจะฟ้องร้องชาวบ้านธรรมดาก็ ไม่ได้จริงไหม”

เฉินตัวตัวบอก “ต่อให้ฟ้องร้องคนธรรมดาไม่ได้ แต่อย่างน้อย โรงงานผลิตก็ฟ้องคดีละเมิดลิขสิทธิ์ได้นี่นาใช่ไหม?

เว่ยเลี่ยงส่ายหัวบอก “คุณเฉิน คุณคิดง่ายเกินไป ประการแรก มันเป็นการยากที่จะขอจดลิขสิทธิ์กับของที่มีอยู่ในธรรมชาติ ก็ เหมือนกับ ข้าวเป็นอาหารหลักแทบทุกทวีป ถ้าเกิดจู่ๆวันหนึ่งมี ฝ่ายวิจัยพบว่า ข้าวสามารถเอามารักษาโรคบางโรคได้ และก็มี บริษัทยาเข้ามาจะขอจดลิขสิทธิ์สิทธิบัตรข้าว มันเป็นไม่ได้เลยที่ องค์การสิทธิบัตรจะอนุมัติ

“แถมต่อให้เป็นสูตรยาซับซ้อนแค่ไหน ต่อให้จดลิขสิทธิ์ได้ โอกาสที่จะโดนคู่แต่งตีก็มากเหมือนกัน ยกตัวอย่างสูตรยา ระเหยความชื้น ขอแค่คุณปรับเปลี่ยนเล็กน้อยบนพื้นฐานเดิม อย่างเช่น เปลี่ยนส่วนผสมของปริมาณนิดหน่อย ตัวยาบางอย่าง เปลี่ยนเป็นยาตัวอื่นที่เป็นชนิดเดียวกัน ก็จะสามารถหลีกเลี่ยง การละเมิดลิขสิทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ โดยที่ไม่กระทบฤทธิ์ยาอะไรเท่าไหร่ด้วย”

“ดังนั้นสรุปแล้ว การปกป้องลิขสิทธิ์ของยาจีนถือว่าอ่อนมาก อยากจะหลบเลี่ยงคนละเมิดลิขสิทธิ์ ในขอบเขตใหญ่ วิธีที่ดีที่สุด คือปล่อยขายออกมาก่อน ให้ผู้บริโภคยอมรับในแบรนด์และยา ของเรา แบบนี้ต่อให้คู่แข่งจะสามารถผลิตยาคล้ายคลึงกับเรา ออกมา พวกเราก็ยังสามารถแข่งโอกาสปรากฏตัวต่อหน้าผู้ บริโภคได้ก่อน

“มันก็เหมือนกับหยุนหนานไปเหยา ยา ในท้องตลาดที่มีสรรพ คุณพอๆกับหยุนหนานไปเหยา ที่จริงแล้วมีเยอะมาก ส่วนผสม และสูตรของพวกมันที่จริงแล้วพอๆกัน แต่เพราะหยุนหนานไป เหยาออกมาก่อน และในหมู่ประชาชนแล้ว มีกลุ่มคนที่พื้นฐานดี มาก ดังนั้นพวกยาลอกเลียนแบบเลยทำอะไรพื้นฐานของหยุน หนานไปเหยาไม่ได้”

เฉินตัวตัวเบ้ปากบอก “คุณพูดมาเยอะขนาดนี้ ฉันถามคุณแค่ คำถามเดียวเลยว่า สูตรยาของพวกคุณก็เอามาจากสูตร สมุนไพรจีนโบราณด้วยไหม? นี่มันเท่ากับว่า พวกคุณกำลัง ขโมยผลลัพธ์ของบรรพบุรุษมาเหมือนกัน?”

เว่ยเลี่ยงสายหัวบอก “อันนี้ผมไม่แน่ใจจริงๆ”

“คุณไม่แน่ใจ?” เฉินตัวตัวยิ่งเซ็งหนัก รุกถามเขาว่า “ยาที่คุณ ผลิตเอง สูตรยามาจากไหน คุณไม่แน่ใจเนี่ยนะ?”

เว่ยเลี่ยงพูดอย่างจริงจังมากว่า “สูตรยามาจากเถ้าแก่เรา ครับ”
“เถ้าแก่พวกคุณ?” เฉินตัวตัวถามอย่างตกใจ “เถ้าแก่เป็น หมอหรอ?” เว่ยเลี่ยงสีหน้าเคารพขั้นสุด ถอนหายใจยาวพลางว่า “เถ้าแก่

ของเรา เป็นคนจริง หมอเทวดาตัวจริง!

“เชอะ!” เฉินตัวตัวเบ้ปากอย่างดูถูก “อย่ามาโม้หน่อยเลย คนจริงอะไรกัน หมอเทวดาเนี่ยนะ สมัยนี้ยังมีคนใช้ฉายาพวกนี้ อีกหรือไง?”