บทที่1239

ฉันเอ้าเสงี่ยนยิ้มอย่างเขินอาย กล่าวด้วยความเชื่อฟังว่า “รับ ทราบค่ะคุณพ่อ หนูจะดื่มกับอาจารย์เย่นะคะ”

เย่เฉินยิ้ม แล้วกล่าว “เอ้าเสวียน เดี๋ยวหลังจากกินข้าวต้อง ช่วยดูดฤทธิ์ยาของยาวิเศษของคุณอีก ดังนั้นคุณไม่ค่อยเหมาะที่ จะดื่มเหล้านะครับ ถ้าคุณอยากจะดื่มเป็นเพื่อนผมจริงๆ รอหลัง จากที่คุณได้แชมป์แล้วค่อยว่ากัน

ฉันเอ้าเสงี่ยนกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แล้วกล่าวอย่างไม่ ค่อยมั่นใจว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอาจารย์ให้ฉันสู้กับอิโตะนานาโกะ แม้แต่ความมั่นใจว่าจะชนะยังมีไม่ถึง20%เลยค่ะ……อิโตะนา นาโกะคนนี้เก่งกาจมากจริงๆ ในรุ่นคราวเดียวกันไม่มีใครรู้เธอ ได้เลยสักคน ”

เย่เฉินยิ้มพลางถาม “อิโตะนานาโกะนี่เทพขนาดนั้นเลยเห รอ? ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนกล่าว “อิโตะนานาโกะเริ่มฝึกศิลปะการต่อสู้ ตั้งแต่5ขวบ แล้วอาจารย์ของเธอเป็นยอดฝีมือขั้นสูงสุดที่มาจาก ประเทศญี่ปุ่นมาโดยตลอด และสิ่งที่เจ๋งที่สุดคือ เธอฝึกวิชาหมัด ต่างๆนานา การต่อสู้แบบฟรีสไตล์ การต่อสู้ คาราเต้ ถึงขั้นจี๊ด คูนโด จนเป็นผู้เล่นอัจฉริยะ”

“แต่ฉัน อายุสิบปีเพิ่งจะเริ่มฝึกการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ ช้ากว่าอิ โตะนานาโกะไปห้าปีเต็มๆ แตกต่างกันมากเหลือเกิน ต่อให้ยาวิเศษของอาจารย์จะเพิ่มสมรรถภาพให้ร่างกายของฉัน ก็ไม่ใช่ ว่าฉันจะชนะเธอได้ เพราะการแข่งขันการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ ไม่ ได้ใช้แค่กำลังและความคล่องแคล่วเท่านั้น ยังมีความเร็ว ประสบการณ์กับแทคติก ประสบการณ์กับแทคติกต้องใช้เวลา สะสม ค่อยๆสะสมมาเรื่อยๆ และนี่คือความแตกต่างที่เห็นชัด ที่สุดระหว่างฉันกับอิโตะนานาโกะ

เมื่อพูดถึงจุดนี้ ฉันเอ้าเสงี่ยนกล่าวต่อด้วยความเหี่ยวเฉาว่า “เหมือนกันผู้ชายที่ชอบฟุตบอลที่สุด ไม่ว่าจะเป็นแมสซี่หรือ คริสเตียนโน่ โรนัลโด ความเก่งกาจของพวกเขาจริงๆเลยก็คือ ทักษะและการรับรู้ของพวกเขา และยังมีประสบการณ์ ไม่ใช่ ร่างกายของพวกเขาแข็งแรงมากเท่าไหร่ หรือสมรรถภาพทาง กายของพวกเขาแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ แมสซี่เตี้ยขนาดนั้น นัก ฟุตบอลทีสมรรถภาพทางกายแข็งแกร่งกว่าเขาก็มีถมเถไป แต่ นักฟุตบอลที่จะเทียบประสบการณ์และทักษะกับเขาได้ในตอนนี้ โดยทั่วไปแล้วไม่มีสักคน นี่สิถึงจะเป็นจุดสำคัญ”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าว “คุณพูดถูก ประสบการณ์กับแทคติก ต้องสะสมจากการต่อสู้มาเป็นแรมปีจริง แต่ คุณไม่ต้องเป็นกังวล เรื่องนี้ ถึงตอนนั้นผมจะช่วยคุณวิเคราะห์จุดอ่อนของศัตรูอย่าง ละเอียดแน่นอน และช่วยคุณวางแทคติก ในระหว่างแข่งขันให้ เลย”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “ดีมากเลยอาจารย์เย่! งั้นเอ้าเสวียนขอพึ่งอาจารย์หน่อยละกันนะคะ! เมื่อทานข้าวเสร็จ ฉันเอ้าเสงี่ยนพาเเฉิน ไปที่ห้องฝึกซ้อมโดยเฉพาะของตน

ห้องซ้อมของฉันเอ้าเสงี่ยน ใหญ่กว่าห้องรับแขกของทั่วไป อยู่มาก ข้างในอุปกรณ์ควรการฝึกซ้อมทั้งหมด แล้ว ยังเวทีมาตรฐานเสมือนสนามแข่งอีกด้วย

ฉันเอ้าเสงี่ยนเชิญให้เฉินพูดอย่างว่า อาจารย์เชิญก่อนคะ ฉันจะเปลี่ยนชุดฝึกซ้อมก่อน

เย่เฉิน “โอเค

เห็นเเฉินพยักหน้า ฉันเข้าเสวียนจึงแล้วไปห้อง

ข้างก่อน

หลายนาทีผ่านไป ฉันเข้าเสงี่ยนสวมใส่ชุดกีฬาที่ดูสง่าราศี

เดินออกมา

ที่บอกชุดกีฬา ความจริงแล้วคือชุดชั้นชุดชั้นสปอร์ตปกปิดเนื้อหนังได้มาก เสียจากสำคัญ

ดังนั้นคอที่ขาวนวลขอฉันเอ้าเสงี่ยน แขนขาที่เนียนหน้าแบนซิกแพ็ค ปรากฏให้เห็นมาอย่างชัดเจน

แข่งเฉินเห็นเธอครั้ง ในสถานการณ์ที่ในพื้นที่ส่วนตัว ใน สถานการณ์แบบนี้ นอกทั้งสองคนแล้ว ก็ไม่ทำให้เขารู้สึก ไม่ค่อยธรรมชาติเท่าไหร่
ฉันเอ้าเสงี่ยนก็กระมิดกระเมี้ยน มักจะรู้สึกว่าเมื่ออยู่ใน สถานการณ์ส่วนตัว สวมใส่ชุดแบบนี้ให้เย่เฉินดู ในใจรู้สึกเขิน อายจนทนไม่ไหว

แต่ เธอไม่หวาดกลัวสักนิด เพราะเธอเชื่อมั่นในรูปร่างของเธอ มาก ในเบื้องลึกของจิตใจ เธอหวังอยากให้เย่เฉินได้เห็น มากกว่านั้นอีก

เยเฉันพยายามให้ตัวเองมองไปที่สายตาของฉันเอ้าเสวียน ด้วยไม่มีความคิดอื่นใด แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “เอ้าเสงี่ยน ยาที่ ผมให้คุณไปก่อนหน้านี้ล่ะ?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนแบมือออก ให้เห็นยาที่บรรจุไว้ในถุงพลาสติก ออกมาทันที แล้วกล่าว “อาจารย์เข่ ยาวิเศษอยู่ที่นี่ค่ะ……..