บทที่ 1228

ฉันเอ้าตงเห็นเยเฉินดื่มชาหมดแล้ว รีบเข้ามาเติมให้เขาอีก แก้วอย่างนอบน้อม ถามอย่างเอาใจใส่ว่า “อาจารย์เย่ ไม่รู้ว่า คุณพอใจกับชานี้ไหมครับ?”

เยเฉินพยักหน้ายิ้มๆ พูดว่า “โอเคนี่ฉินเอ้าตง ดูจากท่าทาง แล้วน่าจะเคยเรียนมาล่ะ? คิดไม่ถึงจริงๆว่า คนนิสัยอย่างคุณ จะสามารถทนเรียนชงชาได้”

ฉันเอาตงเมื่อก่อนเป็นคุณชายไม่เอาถ่านคนหนึ่งนี่เอง

ไม่เพียงไม่เอาถ่าน แถมยังชอบขี้อวดร่ำรวย วันๆซื้อขอ งมั่วซั่วไปตามตลาดของโบราณ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ถือเป็นสมบัติ ล้ำค่าซะหมด

แม้กระทั่งตอนวีจิ้งไห่มาร่วมงานประมูลที่จินหลิง เขายังคอย หาเรื่องวีจิ้งไห่อยู่เสมอ

ไม่คิดว่าหมอนี่ไม่เจอพักหนึ่ง นิสัยเปลี่ยนไปไม่น้อยเลย และรู้ เรื่องขึ้นมากทีเดียว

ฉินเอ้าตงได้ยินเย่เฉินชมเชยตน รีบอธิบายหน้าแดงเชื่อว่า “อาจารย์เย่ เมื่อก่อนผมยังเด็กไม่ประสาอะไร ทำให้คุณไม่พอใจ ขอได้โปรดอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะครับ ช่วงนี้อารองของผมเก็บ ตัวผมสำนึกผิดในบ้าน และยังให้ผมเรียนชงชา เรียนปั้นถ้วย กระเบื้องฝึกควบคุมอารมณ์ ผมในตอนนี้ไม่ลุกลี้ลุกลนเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะครับ…”

เย่เฉินพยักหน้าบอก “ได้ คนเราน่ะนะ หนึ่งกลัวรน สองกลัว ลอย คุณสามารถสงบจิตใจลงมาสำรวจตัวเอง แสดงว่าไม่ได้ หมดทางเยียวยาเหมือนตอนแรก”

ฉันทางพูดยิ้มๆอยู่ด้านข้างว่า “ผมบอกเจ้าเด็กนี่นานแล้ว ถ้า เขาไม่คิดจะปรับปรุงนิสัยของเขานะ ผมกับพ่อเขาจะจับเขาขังไว้ ในตระกูลฉิน ซักสิบปีแปดปีไม่ยอมให้เขาออกมาเลย ป้องกัน เขาออกไปก่อเรื่อง ให้ตระกูลเรา โชคดีที่เจ้าเด็กนี่พอรู้สำนึกบ้าง ยอมปรับปรุงตัวเอง”

ระหว่างพูด ฉันเอ้าเสงี่ยนวิ่งพลางกระโดดขึ้นรถ พอเห็นพ่อ กับน้องชายกำลังดื่มชาเป็นเพื่อนอาจารย์เย่ เธอหัวเราะร่าพูดว่า “อาจารย์เย่ พ่อ เอ้าลง รอกันนานเลยสิ พวกเรารีบไปกันเถอะ!!

ฉินการชี้ไปที่ฉันเอ้าเสงี่ยน หัวเราะบอกเยเฉินว่า “อาจารย์เย่ คุณดูสิ ตอนคุณอยู่ต่อหน้ายัยหนูน ขนาดพ่อแท้ๆอย่างผมยัง ต้องรอต่อคิวด้านหลังเลย”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดอย่างเก้อเขินว่า “ไอ้หยาพ่ออ่ะ เป็นแบบนั้น ที่ไหนกัน! หนูแค่เคารพอาจารย์เย่ แถมอาจารย์เย่ยังเป็นแขกคน สำคัญของบ้านเรา หนูควรต้องถามไถ่อาจารย์เย่ก่อนอยู่แล้วสิ!”

ฉินกางหัวเราะบอกว่า “ดูเราๆ พ่อแค่พูดนิดหน่อย ไม่ได้จะ ว่าอะไรนี่นา เราจะตื่นเต้นทำไมกัน

ฉันเอ้าเสงี่ยนเบ้ปากบอก “หนูตื่นเต้นที่ไหนกัน! พ่อนะพูดมั่ว ไปเรื่อย!”
ฉินทางหัวเราะอย่างรักใครว่า “ไอ้หยา เอาล่ะๆ พ่อพูดมั่วเอง

มาๆๆ รีบพยุงอาจารย์เย่นั่งลงซะ ให้คนขับออกรถได้ พวกเรา กลับบ้านกินข้าว!”

ฉันเอ้าเสงี่ยนหน้าแดงรีบพยุงเย่เฉินนั่งลง

คราวนี้คนขับรถค่อยๆเคลื่อนรถขับออกจากที่จอดรถโรงยิม คฤหาสน์ตระกูลฉินไม่อยู่ในเมือง แต่อยู่ที่โฮมสเตย์สุ่ยหยุน นอกเมือง ติดกับอ่างเก็บน้ำจินหลิง

อ่างเก็บน้ำจินหลิงเป็นทะเลสาบที่ใหญ่มากของนอกเมืองจีน หลิง และเป็นแหล่งน้ำที่สำคัญที่สุดของจีนหลัง

โฮมสเตย์สุ่ยหยุนตั้งอยู่ริมอ่างเก็บน้ำจินหลิง เรียกได้ว่ายึด เอาอ่างเก็บน้ำจินหลิงเป็นทะเลสาบที่สร้างจากฝีมือมนุษย์ขนาด ใหญ่มหาศาลเข้าเป็นเขตของตัวเองไปดื้อๆ ดังนั้นสภาพ แวดล้อมคือดีมาก ไม่ใช่อะไรที่เขตคฤหาสน์ในตัวเมืองจะเทียบ ได้เลย

คฤหาสน์ตระกูลฉินซื้อมาหลายปีแล้ว และตอนแรกฉินทางตา แหลมมาก ในตอนที่ในเมืองยังไม่ระบุเอกสารจัดการเรื่องการ จัดสรรคฤหาสน์ เขาก็จัดการซื้อคฤหาสน์สองแห่งขึ้นที่นี่ และ เอาสองคฤหาสน์รวมเข้าด้วยกัน

และสองคฤหาสน์ของเขายังติดริมทะเลสาบ ทุกวันที่เปิดประตู ก็จะเห็นอ่างเก็บน้ำที่สร้างจากฝีมือมนุษย์นี่ชัดเจน รวมถึงสภาพ แวดล้อมเขียวขจีธรรมชาตินี้ด้วย บรรยากาศเรียกได้ว่าวิจิตร มาก
สวนของคฤหาสน์ตระกูลฉินใหญ่มาก ขนาดรถบ้านแบบนี้ยัง จอดได้เจ็ดแปดคันเลย รับรองว่าไม่มีปัญหา

หลังจากรถจอดลงในสวนเรียบร้อย ฉันเอาเสงี่ยนพูดกับเเ นอย่างร้อนใจ “อาจารย์เย่ ฉันพาคุณไปเดินดูท่าเรือเล็กริม ทะเลสาบละกันค่ะ ฉันมีSpeed Boat หนึ่ง พาคุณไปล่องเรือ

กินลมเล่นได้พอดี!”