บทที่ 1212

เย่เฉินพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในโรงยิมกับฉินทาง

โรงยิมจินหลิงมีพื้นที่ใหญ่มาก ข้างในไม่เพียงแต่มีสระว่ายน้ำ ในร่มเท่านั้น ยังมีสนามลู่วิ่งที่ได้มาตรฐาน แบดมินตัน ปิงปอง และสถานที่แข่งขันบาสเก็ตบอล

ในเวลานี้ทั้งสนามกีฬา ยกเว้นสระว่ายน้ำ ได้เคลียร์ให้ว่าง

สําหรับการแข่งขันซานดาครั้งนี้

ฉากทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสจำนวนมาก และแต่ละรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสจะถูกวางไว้บนสังเวียน

ฉิงกางชี้ไปที่สังเวียนเหล่านี้ พูดกับเยเฉินว่า “อาจารย์เย่ ทั้ง สนามนี้มีทั้งหมด 8 สังเวียน 8 สังเวียนแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม เล็กๆ 8 กลุ่มเล็กๆนี้ก็กำหนดว่าจะต้องแข่งให้จนจบการแข่งขัน คนที่ชนะการประลองเป็นคนสุดท้าย ก็จะเป็นผู้ชนะหนึ่งเดียวใน กลุ่มนั้น และเป็น1 ใน อันดับ 3 ของการแข่งขันที่แข็งแกร่ง

พูดไป เขาชี้ไปที่สังเวียนหมายเลข 5 และพูดว่า “อาจารย์เย่ เอ้าเสวียนอยู่ในสังเวียนหมายเลข 5 ตลอดการแข่งขันของเธอ อีก 10 นาทีก็จะเริ่มแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

เย่เฉินพูดคำว่าได้ แล้วรีบตามเขาไปดูข้างสังเวียนหมายเลข

รอบๆสังเวียนหมายเลข 5 มีที่นั่งสำหรับผู้ชมมากกว่า 100 ที่ฉินการจัดที่นั่งแถวแรกไว้หลายที่

เยเฉันพึ่งมาถึงด้านหน้า เขาก็เห็นเงาที่คุ้นเคย ที่แท้เป็นฉันเอ าตงจากตระกูลฉิน

ฉันเอาตงก่อนหน้านี้แกล้งทำเป็นแสแสร้งต่อหน้าเเฉิน แล้ว ก่อเรื่องใหญ่โตไว้ เพราะฉะนั้นถูกตระกูลฉินกักบริเวณเป็นเวลา นาน

ในช่วงเวลานี้การประพฤติของเขาค่อนข้างดี อีกทั้งวันนี้ เป็นการแข่งขันของฉันเอาเสงี่ยนที่ร้ายกาจ ในฐานะที่เขาเป็น ลูกพี่ลูกน้องของฉันเอ้าเสงี่ยน อ้อนวอนซื้อสุดขีดเพื่อที่จะมา เชียร์ให้กำลังใจพี่สาว ฉันกางถึงจะปล่อยเขาออกมา

เมื่อเห็นเเฉิน ฉันเอาตงสลัดทัศนคติที่เสแสร้งของการเป็น นายน้อยตระกูลฉันไปนานแล้ว เย่เฉินยังไม่ทันมาถึงตรงหน้า เขาก็รีบลุกขึ้นโค้งเอวลงพยักหน้าอย่างมีมารยาทแล้วพูดว่า “อา จารย์เย่ ท่านมาแล้ว เชิญนั่งครับ เชิญนั่งครับ…”

เย่เฉินมองดูเขาอย่างประหลาดใจ ยิ้มและถามว่า “ฉันเอ้าตง เอ้ย ไม่เจอกันนาน ไม่รู้ว่าพักนี้คุณกำลังรุ่งโรจน์อยู่ที่ไหน?

ฉันเอ้าตงพูดด้วยใบหน้าที่อับอาย “อาจารย์เย่ ช่วงนี้ผู้น้อย ทบทวนสำนึกผิดอยู่ในบ้านตลอด ทุกวันผมนึกถึงก่อนหน้านี้ที่ ก่อกวนอาจารย์เย่ ผมรู้สึกผิดและโทษตัวเอง ตอนนั้นผมตาบอด จริงๆ ถึงกับกล้าที่จะเป็นปรปักษ์ท่าน แต่คุณเป็นผู้ใหญ่ใจกว้างที่ ไม่ถือสาเด็กอย่างผมแล้วยังให้อภัย ยังช่วยแก้ไขปัญหาใหญ่ ของตระกูลฉินเรา ไม่รู้จริงๆว่าจะขอบคุณท่านยังไงดี!
เย่เฉินยิ้มและถามว่า “ฉันเอาตง นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องมากขึ้นเยอะนะ”

“จริงหรือครับ?” ฉันเอ้างเกาศรษะแล้วยิ้มแหะๆ และพูดว่า “อาจารย์เย่ คุณสามารถรับรู้ถึงความกระตือรือร้นของผม ผมก็ พอใจอย่างมากแล้ว!”

ฉินการตบหลังศีรษะไปหนึ่งที่ ตำหนิว่า “ต่อไปถ้าเจออาจาร เที่จินหลิง ต้องเป็นเด็กดีเคารพเชื่อฟังและให้เกียรติ ถ้าให้ฉัน รู้ว่านายยังกล้าเป็นปรปักษ์กับอาจารย์เช่ ฉันจะขานายให้หัก

ฉันเอาตงพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า และรีบพูดว่า “อารอง ท่าน วางใจเถอะ อาจารย์เย่จะเป็นไอดอลของผมในอนาคต และผม จะเหมือนพี่สาวของผมปฏิบัติต่ออาจารย์เปเหมือนพระจันทร์ที่ สดใสในใจ!”

เย่เฉินยิ้มอย่างแผ่วเบา “พอแล้ว อย่าประจบเลย ต่อไปก็อย่า ก่อปัญหาให้อารองคุณก็พอแล้ว”

ฉันเอ้าตงรีบพยักหน้า

ขณะนี้ ผู้ตัดสินพูดว่า “รอบคัดเลือกรอบสุดท้ายของทั้ง 5 กลุ่ม ตอนนี้เริ่มแล้ว!”

ฉันเอ้าตงรู้สึกตื่นเต้น ชี้ไปที่ทางเข้าและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์เย่ พี่สาวของผมลงสนามแล้ว!”