บทที่ 1152

พูดจบก็แนะนำกับจางเสี่ยวเฟิง “เสี่ยวเฟิง นี่คือสามีของฉันเ เฉิน”

“สามี จางเสี่ยวเฟิงถามอย่างตกใจ “พี่ชูหนแต่งงานแล้วเห รอ? ”

เซียวหนพยักหน้า หัวเราะพูดว่า “ฉันแต่งงานมาสามปีกว่า

แล้ว พี่สาวเธอล่ะ? อยู่บ้านไหม? ”

เวลานี้ เด็กผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือแดงทั้งห้านิ้ว เดินเข้ามา แสร้งยิ้มพูดว่า “ชูหนเธอมาแล้ว!

ผู้หญิงคนนี้รูปลักษณ์ค่อนข้างสวย รูปร่างก็ไม่เลว ต้องเป็นคน

ชนชั้นกลางขึ้นไปอย่างแน่นอน

เพียงแต่ชุดที่ผู้หญิงสวมแต่งงานที่ราคาถูกๆ กระทั่งสามารถ มองเห็นด้ายส่วนหนึ่งที่หลุดออกจากลูกไม้ได้เลย

สามีภรรยาออกมาจากห้อง สามีภรรยาคู่นี้ดูเหมือนคนอายุ ประมาณห้าสิบ ลักษณะเย็นชา มองเซียวซูหน ถามจางเสี่ยว ม่าน “สองคนนี้เป็นใคร พวกเขามาทำไม

จางเสี่ยวม่านพูดว่า “ซูหนเป็นเพื่อนมัธยมปลาย แต่ก่อนเธอ ก็เคยมาบ้านเรา แต่พวกคุณคงจะลืมแล้ว”

เชียวชูหมิ่นพูดอย่างมีมารยาทว่า “สวัสดีค่ะคุณอาคุณน้า ใช่แล้ว ยังไม่ได้แนะนำกับพวกคุณเลย คนนี้คือสามีฉันชื่อเย่เฉิน” เย่เฉินหันไปทางครอบครัวนี้พร้อมค่อยๆพยักหน้าไม่ได้พูด อะไร

หญิงวัยกลางคนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยถาม “เสี่ยว

ม่าน พวกเขาทั้งสองมาบ้านของเราหมายความว่าอย่างไร จางเสี่ยวม่านพูด ” ฉันขอร้องให้ชูหนขับรถส่งฉันไปจนหลิง” “อะไรนะ?! “หญิงวัยกลางคนนั้นกัดฟันด่าว่า “แกมันไอ้ ของไม่มีราคานี่แกยังจะดื้อดึงไปแต่งงานกับไอ้เลวนั่น?! ” จางเสี่ยวม่านพยักหน้า ดื้อดึงพูดว่า “ฉันตัดสินใจแล้วจะไม่มี

การเปลี่ยน!

พูดจบ เธอพูดกับเซียวหวั่นว่า “ซูหน รบกวนเธอแล้ว มาที่ที่ ห่างไกลขนาดนี้”

เซียวซูหนรีบพูด “เสี่ยวม่าน เธอกับฉันยังจะมาเกรงใจขนาด นี้ทำไม? “

จางเสี่ยวม่านยิ้มด้วยความปลื้มพูดว่า “ชูหน นี่ก็ช้าแล้วนะ ยังต้องใช้เวลาขับรถอีกค่อนข้างนาน ถ้างั้นพวกเราออกเดินทาง กันตอนนี้กันเลยนะ”

” ได้ เซียวชูหวั่นพยักหน้าพูด งั้นพวกเราก็ไปกันตอนนี้เลย

“เดี๋ยวก่อน! ”

ตอนนี้ ชายวัยกลางคนที่ใบหน้าขวางหน้าจางเสี่ยวม่านพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน “แกมันได้ของไม่มีค่า พูดแล้วยังปีกกล้าขา แข็ง ใช่ไหม?

“ฉันจะบอกเธอ วันนี้ถึงแม้จะมีพระเจ้ามา ก็ไม่สามารถพาแก ออกจากประตูนี้ไปได้!

“แล้วก็ ฉันทักทายพี่สะใภ้แกเรียบร้อยแล้ว เขาอยู่โรง พยาบาลอำเภอแผนกสูตินารีเวชมีคนคุ้นเคย วันเสาร์อาทิตย์นี้ สามารถทําโอที่ช่วยผ่าตัดให้เราได้ไม่นานเธอก็ว่านอนสอนง่าย ยอมไปโรงพยาบาลอำเภอเอาเด็กออก จากนี้ไปก็ไม่ต้องไปยุ่ง เกี่ยวกับไอ้เลวแซซุนนั่นอีก”

“เป็นไปไม่ได้!” จางเสี่ยวม่านกล่าวอย่างเด็ดขาด “ฉันไม่ สามารถฆ่าลูกของฉันได้ และไม่มีใครสามารถหยุดฉันไม่ให้ แต่งงานกับซุนหงเหว่ยได้ เว้นแต่เป็นซุนหงเหว่ยไม่ต้องการ แต่งงานกับฉัน ไม่ว่าพวกคุณจะต้องการตัดสัมพันธ์กับฉัน วันนี้ ฉันก็ต้องได้แต่งงาน!”

ชายวัยกลางคนหยิบไม้นวดแป้งที่หนาพอๆ กับข้อมือขึ้นมา ทันที และใช้ตรงปลายชี้ไปที่ใบหน้าของจางเสี่ยวม่าน เขาโกรธ จนตาแทบจะหลุดด่าว่า “ถ้าเธอกล้าที่จะออกไปจากประตูนี้ ฉัน จะมีขาเธอหัก ถึงแม้ว่าฉันจะหักขาเธอ ฉันก็ขายเธอให้คนพิการ ในชนบทได้ในราคา 200,000 หยวน ไม่ว่าจะยังไงฉันจะไม่ยอม ให้เธอเสียเปรียบไอ้แซ่ซุนนั่นหรอก”