บทที่ 1122

สามารถทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

เนื่องจากขั้นบันไดหินนี้สูงชันจริงๆ เย่เฉินไม่ได้คิดอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกมาและพูดกับเธอว่า “ให้ผมจูงคุณขึ้นไป เถอะ”

หัวใจของซ่งหวั่นถึงเต็มไปด้วยความเขินอายและความตื่น เต้นของผู้หญิงตัวเล็กๆ และเธอก็ยื่นมือออกมาอย่างมีความสุข โดยปล่อยให้เย่เฉินจูงมือนำเธอไป

สําหรับตัวเธอเอง ตามเเฉินไปอย่างเชื่อฟัง เดินขึ้นไปทีละขั้น เมื่อกลับมาถึงที่รถ ใบหน้าสวยงามของซึ่งหวั่นถึงยังแดงอยู่ เพราะความประหม่าและเขินอาย หัวใจของเธอเต้นเร็วกว่า ปกติมาก

เธอสตาร์ทรถด้วยความตื่นตระหนกและพูดกับเย่เฉินว่า “อา จารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นหวั่นถึงส่งคุณกลับบ้านตอนนี้เถอะ”

เย่เฉินพยักหน้าและซ่งหวั่นถึงขับรถกลับไปที่ถนน

รถข้ามแม่น้ำแยงซี มาถึงที่ประตูเขตคฤหาสน์Tomson Riviera

หลังจากที่รถหยุดลง เย่เฉินพูดกับซึ่งหวั่นถึงว่า “ขอบคุณที่ส่ง ผมกลับมา”
ซ่งหวั่นถึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “อาจารย์เย่ ไม่ต้องเกรงใจขนาด นั้นก็ได้”

เย่เฉินกล่าวว่า “ขับช้าๆนะ ระหว่างทางกลับ

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้าอย่างไม่อยากจากไป เมื่อเห็นว่าเเฉินกำ ลังจะผลักประตูเพื่อออกจากรถ หัวใจของเธอก็เต้นแรง และเธอก็ รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ โปรดรอสักครู่”

เย่เฉินดึงมือของเขาที่กำลังจะเปิดประตูรถกลับและถามเธอว่า “ทําไม? มีอะไรอีกไหม?”

ซึ่งหวั่นถึงพูดอย่างเขินอาย “ฉันยังมีของขวัญที่อยากจะมอบ ให้คุณ”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ทำไมคุณถึง

เตรียมของขวัญให้ผมล่ะ?”

ซ่งหวั่นถึงพูดด้วยอาการกระตุกกระตักเล็กน้อย “มันเป็นของ ขวัญที่ค่อนข้างพิเศษ อันที่จริง ฉันอยากจะมอบให้อาจารย์เมา ตลอด แต่ฉันไม่เคยมีโอกาสเลย”

เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม “โอเค งั้นขอบคุณมากนะ

ซึ่งหวั่นถึงตอบอย่างเขินอาย “เพื่อรักษาความรู้สึกลึกลับไว้ รบกวนอาจารย์เยโปรดหลับตาด้วย”

“โอเค” เย่เฉินไม่ได้คิดมาก คิดว่านี่คงเป็นความเป็นพิธีของผู้หญิง ดังนั้นเขาจึงพลอบหลับตาลงด้วย

หลังจากนั้นไม่นาน เยเฉันก็รู้สึกว่าริมฝีปากอ่อนนุ่มคู่หนึ่งก็ได้ มาแนบที่ปากของเขา

ริมฝีปากไม่เพียงแต่นุ่ม แต่ยังหวานอีกด้วย หลังจากจูบเขา มันไม่ได้ออกไปในทันที แต่ยังคงกดทับริมฝีปากของเขาแบบนี้

เย่เฉินตกใจและลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเห็นดวงตาที่สวย งามของซ่งหวั่นถึงที่ใกล้มากในเวลานี้

คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าซ่งหวั่นถึงจะจูบตัวเอง…

ในขณะนี้ เขาอยากหลีกเลี่ยง โดยสัญชาตญาณหรือผลักซึ่ง หวั่นถึงออกไปเบาๆ

อย่างไรก็ตาม ลึกลงไปในหัวใจของเขา เขารู้สึกลำบากใจ

และสับสนอย่างมาก

การดิ้นรนและความสับสนแบบนี้ ทำให้เขาไม่สามารถ เคลื่อนไหวได้ในชั่วขณะหนึ่ง

ซ่งหวั่นถึงเริ่มจูบเขา จูบไปหนึ่งนาทีเต็มๆ…