บทที่ 1119

เมื่อซึ่งหวั่นถึงได้ยินว่าเเฉินจะทําเครื่องรางให้ตัวเอง ก็ตื่น เต้นมาก

เธอไม่รู้ว่าเครื่องรางของเยเฉินนั้นคืออะไรหรือมีผลอย่างไร

แต่เธอรู้ว่าเเฉินต้องการทำสิ่งนี้เพื่อตัวเธอเอง และเขาจะทำ มันกับมือของเขาเอง เหตุผลที่อาจารย์เท่มันด้วยมือของตัว เอง ก็เพียงพอแล้วที่จะซาบซึ้งใจ

ดวงตาของเธอจึงแดง และกล่าวอย่างตื้นตันใจว่า “อาจาร เย่ คุณดีต่อหวั่นถึงมากขนาดนี้ จนไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนคุณ อย่างไร!”

เมื่อเธอพูดอย่างนี้แล้ว ในใจของซึ่งหวั่นถึงก็พูดคนเดียวว่า “ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากมอบชีวิต ติดตามดูแลรับใช้อาจารย์เย่ไป ตลอดชีวิต เพื่อตอบแทนพระคุณอาจารย์เยสำหรับความเมตตา ที่มีให้ฉัน”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเป็นแบบนี้ก็ทำให้เธอที่เป็นคุณหนูตระกูล ใหญ่ผู้ภูมิใจในตนเอง จะพูดออกไปได้อย่างไร

เย่เฉินเย็นชากับเรื่องราวเหล่านี้มาก

เพราะตัวเขาเองเป็นคนที่เห็นคุณค่าของความรัก ยุติธรรม และกตัญญูกตเวที
แม้ว่าข่งหวั่นถึงจะไม่ใช่ผู้มีพระคุณ แต่เธอก็เป็นเพื่อนของเขา ที่จริงใจและไว้ใจได้

เขามีความจริงใจอย่างธรรมชาติให้กับเพื่อนแบบนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เยเฉันมักรู้สึกเล็กน้อยว่า ซึ่งหวั่นถึงมีความ หมายแตกต่างไปจากเพื่อนทั่วไปสำหรับเขา

ในหัวใจของเยเฉิน เขาชื่นชมบุคลิกและสไตล์ของซึ่งหวั่นถึง

ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกว่าชะตากรรมของซึ่งหวั่นถึงกับตนเอง นั้นคล้ายคลึงกัน ทั้งคู่เกิดมาในตระกูลดี แต่พ่อแม่เสียชีวิตไป ตั้งแต่ยังเด็ก

แต่ชีวิตของเธอก็ดีกว่าของเขานิดหน่อย อย่างน้อยเธอก็ไม่ ต้องออกจากตระกูล และจากไปต่างถิ่น

เพียงเพราะเขาชื่นชมบุคลิกของซ่งหวั่นถึงและมีหลายสิ่งที่ คล้ายคลึงกันจึงเข้าใจและเห็นใจเธอ ดังนั้นเยเฉันจึงอยากดูแล เธอให้มากขึ้นอีกนิด เป็นความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติจากหัวใจ ของเขา

ซึ่งหวั่นถึงจงใจไม่ขับรถเร็ว เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาอยู่ตามลำ พังกับเยเฉินในรถมากขึ้น

วิลล่าตระกูลข่งและTomson Rivieraที่เเฉินอาศัยอยู่ถูกแบ่ง แยกจากกันด้วยแม่น้ำแยงซีอันงดงามยิ่งใหญ่ ดังนั้นเมื่อซึ่งหวั่น ถึงขับรถ ใกล้สะพานแม่น้ำแยงซี เธอก็หันไปมองเเฉินในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่อนจะกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ถ้าคุณไม่รีบกลับบ้าน คุณช่วยพาข้าไปเดินเล่นที่ริม แม่น้ำหน่อยได้ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า”ได้สิ”

ซึ่งหวั่นถึงพูดอย่างดีใจมากว่า “ดีมาก ฉันรู้ว่ามีสถานที่ที่เงียบ มาก ไม่มีคน เราสามารถไปเดินเล่นที่ชายหาดแม่น้ำและสูด อากาศบริสุทธิ์ได้

หลังจากซ่งหวั่นถึงพูดแล้ว จึงขับรถไปตามถนนเล็ก ๆ ริม แม่น้ำ

เมื่อรถขับออกไปประมาณหนึ่งหรือสองกิโลเมตร เธอก็จอดรถ ไว้ข้างถนน แล้วพูดกับเยเฉินว่า “ด้านนี้มีถนนที่จะลงไปได้ เราก็ ลงจากรถตรงนี้กันเถอะ”

เฉินพยักหน้า ก่อนจะเปิดประตูรถ แล้วเดินลงไป

ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว แต่ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขา

ซึ่งหวั่นถึงสวมเสื้อโค้ทขนยาวห่อข้างในเป็นชุดราตรีสง่างาม ที่เธอสวมใส่ในงานเลี้ยงวันเกิด และในมือของเธอยังถือกระเป๋า ถือแอร์เมสสีแดง

ลมหนาวพัดมากระทบเธอ ผมยาวสลวยปลิวไสวตามสายลม ผมสีดำหลายเส้นปลิวพาดผ่านใบหน้าของเธอชวนให้มีเสน่ห์

ที่นี่ไม่มีด้านหน้าด้านหลัง คนก็ไม่มีรถ ซึ่งหวั่นถึงรับลม และ สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในตอนเด็ก ๆ ฉัน มักจะชอบอยู่ริมแม่น้ำเสมอ เมื่อฉันโตแล้ว ก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆจนไม่มีเวลาเลย

เธอพูดแล้ว จึงพูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ พวกเราลงไปกันเถอะ”