บทที่ 1085

หลังพอลส่งเย่เฉินไปถึง Tomson Riviera แล้ว ก็ขับรถกลับ บ้านไป

ตัวเย่เฉินเองพอกลับไปถึงคฤหาสน์ พ่อตาเขียวฉางควนก็รีบ ร้อนออกมาต้อนรับ เอ่ยถามว่า “ลูกเขยคนดี วันนี้ที่ออกไปกับ พอลได้พบกับคุณน้าหานของเธอแล้วหรือยัง”

เย่เฉินเอ่ยอย่างเสียมิได้ “คุณพ่อ ผมออกไปทำงานกับพอล ครับ จะได้พบคุณน้าหานได้ยังไง”

เซียวฉางควนอดถอนหายใจไม่ได้ หดหู่ใจอย่างมาก

หลายวันมานี้เขาคิดถึงหานเหม่ยฉิงเป็นพิเศษ เพียงแต่หม่า หลันอยู่ที่บ้าน เขาไม่กล้าเสี่ยงอันตรายออกไปพบเธอจริง ๆ ตอนนี้จึงได้รู้สึกปวดใจนัก

เขาถามเย่เฉินอีกว่า “งั้นเธอได้ไถ่ถามอะไร เกี่ยวกับ สถานการณ์ช่วงนี้ของคุณน้าหานของเธอจากพอลบ้างไหม หลายวันมานี้เธอสบายดีหรือเปล่า”

เย่เฉินยิ้มเอ่ย “ช่วงนี้คุณน้าหานน่าจะสบายดีมากแหละครับ ผมได้ยินพอลเล่าว่า ตอนนี้คุณน้าหานไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ สอนหนังสือทุกวันเลย ไม่ใช่แค่สอนนะครับ ยังเรียนวิชาพู่กันจีน กับวาดภาพอะไรพวกนี้จากคนอื่นด้วย ใช้ชีวิตได้เต็มอิ่มมาก ครับ”
พอเซียวฉางควนได้ยินดังนั้น ก็ร้อน ใจชั่วขณะ “ไอ้หยา เธอไป มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุได้ยังไงกัน

เย่เฉินเอ่ยอย่างประหลาดใจ “มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุทำไมเห รอครับ มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็เป็นที่ที่ผู้สูงอายุควรไปไม่ใช่เห รอครับ”

เซียวฉางควนเอ่ยด้วยใบหน้าไม่สบายใจ “เธอคงไม่รู้ว่าใน มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ ตาเฒ่าหัวงูไร้คู่น่ะมีเต็มไปหมด ตาเฒ่า บ้าบอพวกนี้ที่ไปกันไม่ใช่เพื่อเรียนรู้อะไรหรอก ไปก็เพื่อหาคู่ เท่านั้นแหละ”

พอเอ่ยจบ เขาก็เอ่ยอย่างกังวลไปทั้งหน้า “คุณน้าหานของเธอ สวยขนาดนี้ พอเข้าไปที่นั่นแล้วคงได้ถูกตาเฒ่าพวกนี้โหยหาไม่ ว่างเว้นใช่ไหมล่ะ”

เย่เฉินยิ้มเอ่ย “แล้วคุณห้ามคนอื่นไม่ให้โหยหาได้เหรอครับ” เขียวฉางควนถอนหายใจยาวที่หนึ่ง “พูดก็ถูก สถานการณ์ ตอนนี้ช่างทำให้ค้นกลัดกลุ้มจนอยากตายจริง ๆ”

พอเอ่ยจบ พลันนั้นก็ดวงตาสว่างวาบ “ใช่แล้ว ไม่งั้นฉันไป มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุเลยก็ได้นี่นา พอแบบนี้แล้ว ฉันก็จะได้พบ คุณน้าหานของเธอด้วยไม่ใช่เหรอ”

เย่เฉินถาม “ไม่กลัวคุณแม่รู้เข้าเหรอครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก” เซียวฉางควนเอ่ยอย่างจริงจัง “แม่เธอเป็นผู้ หญิงแบบไหน เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ผู้หญิงคนนี้ห่วงหน้าห่วงตา ดูเธอตอนนี้สิ ขาเป้ ยันไม้เท้า ฟันหน้ายังหลุดไปสองไปอุด เติมไม่ได้ชั่วคราว ตอนนี้เธอยังจะกล้าไปอยู่สถานที่ที่มีคน มากมายที่ไหนกัน ออกไปซื้อของแต่บางครั้งบางคราวยังต้องใส่ แว่นดำ ใส่หน้ากากอนามัย เพราะกลัวคนอื่นจะจำเธอได้ ดังนั้น เธอไม่กล้าไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุหรอก”

“ก็ได้ครับ” เย่เฉินพยักหน้า ไม่เอ่ยมากความ

ความจริงเขาไม่ได้เป็นกังวลเรื่องพ่อตากับหานเหม่ยงมา กนัก แต่หากว่าพ่อตากับหานเหม่ยฉิงใกล้ชิดกันเกินไป จน ภรรยาของเขาเชียวชูหนรู้เข้า จะต้องเศร้าโศกใจและกังวลใจ มากแน่

หากว่าแม่ยายของเขาหม่าหลันรู้เข้า นั่นคงได้ถึงชีวิตกันจริง ๆ หากจัดการไม่ดีคงวุ่นวายไปทั้งบ้าน ดังนั้นคงได้แต่ต้องให้พ่อตากล้ำกลืนกันไป

สองวันผ่านไป

เย่เฉินแจ้งกับคนในครอบครัวก่อนแล้วว่าคืนนี้จะไปฉลองวัน เกิดเพื่อน

ตอนช่วงบ่าย เขาก็ไปซื้อกล่องของขวัญไม้แดงที่ตลาด จาก นั้นก็ใส่ยาอายุวัฒนะลงไปข้างใน

พอจัดวางเสร็จ ก็ให้เถ้าแก่ร้านของขวัญช่วยห่อกล่องของ ขวัญนี้อย่างดี
ในเมื่อเป็นการมอบของขวัญวันเกิดให้คนอื่น งั้นต้องมีความ รู้สึกเป็นพิธีหน่อยจึงจะดี

เพราะว่าพอลเองก็ได้รับคำเชิญ ดังนั้นเขาจึงขับรถมารับเย

เฉินไปคฤหาสน์ตระกูลซ่งด้วยกันเสียเลย

ในวันเกิดของซ่งหวั่นถึง ตระกูลซึ่งไม่ได้ติดโคมประดับผ้า สีสัน เพียงแต่ตกแต่งเล็กน้อย ในสไตล์ค่อนข้างโมเดิลและอบอุ่น

ตอนที่พอลขับรถเข้าไปในลานบ้าน กระทั่งเย่เฉินยังมองไม่ ออกว่าการจัดเตรียมเหล่านี้นั้นทำเพื่อฉลองงานวันเกิด

ซึ่งหวั่นถึง ในค่ำคืนนี้ สวมชุดราตรียาวสีขาวที่สั่งตัดขึ้น โดย เฉพาะ ชุดกระโปรงนี้แหวกอก จึงมองแล้วดูเซ็กซี่และงดงามมาก โดยเฉพาะกระดูกไหปลาร้าของซึ่งหวั่นถึง ไม่เพียงแต่เด่นชัด

อย่างมาก ยังมีรูปทรงอันงดงามเป็นพิเศษ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกัน

มองแล้วยังริษยา ภายในลานบ้านมีรถหรูจอดอยู่ไม่น้อย ดูท่าแขก ในวันนี้จะมี มากมายทีเดียว

เดิมทีซ่งหวั่นถึงรับแขกอยู่ด้านใน แต่พอยินว่าเเฉินมาถึง แล้ว ก็รีบร้อนออกมาต้อนรับทันที