บทที่ 1056

เย่เฉินใช้ฝ่ามือเดียว โจมตี คนจะต้องถอยหลังไป เล่นเอา ราชาทั้งแปดอึ้งไปตามกัน!

พลังแบบไหนกัน ถึงสามารถทำให้ถึงจุดที่ไม่อาจคาดคิดแบบ

นี้ได้?

ต่อให้เป็นสุดยอดฝีมือบนโลกนี้ ก็ไม่มีทางมีพลังที่มากมาย แบบนี้ได้!

เพราะถึงอย่างไรราชาทั้งแปดก็ไม่ใช่เล่นๆ ถ้าพวกพี่น้องเขา นั้นรวมพลังกันล่ะก็ อย่างน้อยจะเป็นพลังที่1+1มากกว่า2เลยที เดียว

แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ ราชาทั้งแปดรวมพลังกัน ก็ไม่เท่ากัน

หมัดเดียว ฝ่ามือเดียวของเยเฉิน ฟานหลินยวนคลานลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วพูดว่า “มึง

เป็นใครกันแน่วะ? ถึงจบสำนักไหนมา? อาจารย์จึงเป็นใคร? ”

เย่เฉินก็ยิ้มเย็นพูดว่า “กูไม่มีสำนักหรอก อาจารย์ก็ตัวเอง ทำไมถึงไม่ยอมรึไง? ”

ฟานหลินยวนก็กลืนน้ำลาย แล้วก็พูดอย่างกลั้นความกลัวไม่ ได้ “ยอม! ยอมแล้ว! ยอมจริงๆ ! อาจารย์เย่ คุณเป็นสุดยอด ฝีมือบนโลกนี้จริงๆ คุณก็น่าจะรู้นะ ว่านักต่อสู้กว่าจะฝึกวิชาได้ มันไม่ง่าย เห็นแก่ที่พวกเราพี่น้องรู้ผิดแล้วรู้จักแก้ไข ไว้ชีวิตหมาๆ ของพวกเราไปด้วยเถอะ

เย่เฉินก็ยิ้มพูดว่า “อะไรกัน ไม่ทันไรก็จะให้กูไว้ชีวิตแล้วหรือ? พวกมึงทำไมไม่ทำตามแผนที่วางไว้ล่ะ? ” ฟ่านหลินยวนก็พูดอย่างยากลำบากว่า “ผมรู้แล้วว่ามีความ

สามารถไม่ถึงคุณ ไม่อยากจะดิ้นรนต่อไป ขอให้อาจารย์เข่ไว้

ชีวิตด้วยเถอะ!

เย่เฉินก็ถามกลับ “ตอนที่มึงมานั้น ก็จะฆ่ากู ตอนนี้ฆ่ากูไม่ได้ แล้วก็มาขอให้ไว้ชีวิต โลกนี้มันสวยงามขนาดนั้นเลยหรือไง วะ? แล้วถ้ากูมึงไม่ได้ แล้วกูขอร้องถึงบ้างล่ะ ขอร้องให้มึงอย่า ฆ่ากู พวกมึงยินยอมไหม? ”

ฟานหลินยวนก็หน้าเสียมาก เขารู้ว่าเธ่เฉันคงจะไม่ปล่อย ตนเองไปง่ายๆ แน่

ดังนั้น เขาก็รีบคุกเข่า แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ครับ! ถ้าคุณปล่อยผมไปล่ะก็ พวกเราคนพี่น้อง ชาตินี้ ชีวิตนี้ จะ เคารพคุณคนเดียว ฟังคำสั่งคุณคนเดียว! ”

เย่เฉินก็ยิ้มอย่างสนุกสนาน แล้วถามเขาว่า “อะไรกัน? จะแปร พักตร์งั้นหรือนี่? แล้วมึงจะไปรายงานกับนายท่านอย่างไรล่ะ? ”

ฟานหลินยวนตั้งใจพูดว่า “ชาวบ้านเขาว่ากันว่า นกฉลากก็จะ เลือกกิ่งไม้ดีๆ เกาะ ฟานหลินยวนรู้ดีว่าเย่เฉินมีพลังวิเศษ ก็เลย ยอมสวามิภักดิ์ ชีวิตนี้ก็ติดตามอาจารย์เย่! ”

เย่เฉินก็พยักหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ เขาค่อยๆ เดินไปทางพวกฟานหลินยวน ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาจะทำอะไร

ฟานหลินยวนเห็นเขาเข้าใกล้มาเรื่อยๆ แล้วก็พูดกับศิษย์น้อง ทั้งหลายว่า “เร็วเข้า รีบคำนับอาจารย์เส

จากนั้น ราชาบู๊ทั้งแปดก็คลานกันขึ้นมา แล้วโขกหัวค่นับเข่

เฉิน

แม้แต่หมัดเหล็กหลี่ที่แขนเละไปหนึ่งข้างแล้ว ก็ยังคุกเข่าโขก หัวที่พื้นด้วย

ส่วนฟานหลินยวน ก็เอาแขนซ้ายหดเข้าไปในแขนเสื้อ กํามืด พกไว้แน่น โดยไม่ให้เห็น

มีดพกนี้ยาวแค่คืบเดียว ตามหลักแล้ว ไม่มีแรงทำลายล้าง เท่าไรนัก โดยเฉพาะสําหรับยอดฝีมือ

แต่ว่า มีดพกของฟานหลินยวนเล่มนี้ไม่ธรรมดา เขาไม่เพียง ชุบยาพิษไว้ที่คมดาบ แถมยังทาสารกัมมันตรังสีไว้ที่คมดาบด้วย

ผงกัมมันตภาพรังสีเล็กๆ พวกนี้ ถ้าไม่ไปสัมผัส ก็จะไม่ส่งอะไร ต่อมนุษย์มาก แต่ถ้าถูกผงพวกนี้เข้าไปยังบาดแผล แล้วเข้าสู่ ร่างกายล่ะก็ บาดแผลก็จะไม่หาย

ฟานหลินยวนอยู่ในยุทธภพมานาน เก็บไม้ตายนี้ไว้ตลอด เวลา

นอกจากพวกศิษย์น้องของเขาแล้ว คนที่เคยเห็นมีดพกนี้ ล้วน ตายกันไปหมดแล้ว!
เยเงินทำลายแขนขวาเขาไป แค้นนี้จะอยู่ร่วมฟ้ากันไม่ได้

ดังนั้น เขาไม่มีทางแปรพักตร์ไปรับใช้เเฉินแน่นอน!

ที่พูดแบบนั้น ก็เพราะว่าเห็นเขาอายุยังน้อย คงจะเดาทางคนที่ อยู่ในยุทธภพมานานไม่ได้ ที่แกล้งทำเนยอมอ่อนข้อ จากนั้นก็ หาโอกาสใช้วิธีที่ชั่วช้าลอบโจมตี

พยายามฆ่าให้ตายในครั้งเดียว!