บทที่ 1032

ในตอนดึก ณ เชิงเขาภูเขาฉางใบ

เว่ยฉางหมิงสวมด้วยแจ็คเก็ตหนังกวางหนา เว่ยหย่งเจิ้งพยุง พ่อที่แก่ชรา ออกมาจากเขาลึก

ช่วงนี้อุณหภูมิภูเขาฉางไบลดลงอย่างรวดเร็ว กลางคืน

อุณหภูมิประมาณติดลบ 30 องศา

ในสถานการณ์ปกติ ต่อให้ตายทั้งสองคนก็ไม่ยอมออกจาก ประตู แต่เป็นเพราะมีเงื่อนไขที่ชัดเจน เขาต้องไปบนภูเขาเพื่อ เก็บโสม

ขอเพียงแค่มีโสมเพียงพอ ถึงจะสามารถเอามาแลกกับอาหาร ยา น้ำมันก๊าดและฟืน เพื่อให้ความอบอุ่นได้

สุดท้ายวันที่หนาวเหน็บอย่างนี้ การที่จะผิงไฟ ก็ต้องใช้ พลังงานเชื้อเพลิงอย่างมากทุกวัน และมันยากที่จะเก็บฟื้นให้ เพียงพอ และต้องใช้คู่กับน้ำมันก๊าดอย่างเหมาะสม

วันนี้สองพ่อลูกไปภูเขากันทั้งวัน เก็บรากโสมขนาดเล็กได้ เพียง 6-7 ชิ้นเท่านั้น โสมจำนวนน้อยนี้ก็เพียงพอที่จะแลก เสบียงอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้เท่านั้น

เว่ยหย่งเจิ้งทั้งเหนื่อยและหิว ริมฝีปากม่วงด้วยความหนาวเย็น
แม้ว่าเว่ยฉางหมิงแข็งแรงกว่าเขานิดหน่อย แต่ก็รู้สึกว่า ร่างกายก็แบกรับน้ำหนักมากแล้ว

ในขณะนี้ภูเขาฉางไบเริ่มปกคลุมไปด้วยหิมะ เดินเข้าไปใน เขาลึกล้าบากอย่างมาก ต้องออกแรงมากมาย แต่โสม ยิ่งเก็บ ยิ่งมีน้อย หมายความว่าทุกครั้งที่เขาต้องเข้ามาในภูเขา ก็ยิ่ง ต้องเขาไปลึกกว่าครั้งก่อน

ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วถึงจะสามารถกลับได้ อีกไม่กี่วัน อาจจะ ต้องอาศัยอยู่ในภูเขาในตอนกลางคืน

เว่ยหย่งเจิ้งเอื้อมมือออกไปหยิบหิมะกำหนึ่ง ยัดเข้าไปในปาก และพูดพร้อมกับริมฝีปากที่แตก: “ลูกถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป พ่อ เกรงว่าพ่อจะผ่านฤดูหนาวนี้ไปไม่ได้แล้ว หลังจากที่พ่อตายไป ลูกก็ต้องอยู่ลำพังอย่างเข้มแข็ง ไม่ว่ายังไงก็ต้องอยู่ต่อไป หลัง จากคิดหาวิธีให้ตระกูลเว่ยได้อยู่ต่อไป มีโอกาสก็กลับไปจินหลิง และได้โรงงานผลิตยาเว่ยชื่อของเราคืนมา นั่นก็ดีมากแล้วล่ะ”

เว่ยฉางหมิงหายใจหอบ และพูดปลอบใจว่า: “พ่อ พ่ออย่าพูด อย่างนี้ แม้ว่าสภาพของภูเขาฉางใบค่อนข้างลำบาก แต่ผมคิด ว่าหลังจากที่พ่อมาภูเขาฉางใบแล้ว สุขภาพก็จะแข็งแรงกว่าเมื่อ ก่อนหน่อย”

ขณะนี้พูดเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ก่อนหน้านี้พ่อทำให้ ร่างกายแย่เกินไป พลังชีวิตก็จะหมดเร็ว อีกอย่างก็ไม่เคยได้ออก กำลังกาย ไม่ค่อยเดิน ร่างกายแย่ลงทุกวัน ตอนนี้เข้ามาเก็บโสม ที่ภูเขาฉางไปทุกวัน ออกกำลังกายหนักทุกวันอย่างนี้ ผมคิดว่าร่างกายของพ่อแข็งแกร่งไม่น้อย ยืนหยัดต่อไป ผมคิดว่าพ่อต้อง อยู่ได้อีกนาน!”

เว่ยหย่งเจิ้ง นั่งลงบนหิมะหนาทึบและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ด้วยความหดหู: “ที่ลูกพูดมันก็มีเหตุผล พ่อรู้สึกจริงๆว่าร่างกาย ของพ่อแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนเยอะ เมื่อก่อนแค่เดินไม่กี่ก้าวก็หอบ จะแย่ ตอนนี้สามารถเก็บโสม ในภูเขาได้แล้ว”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ เขาก็ถอนหายใจ พูดอย่างถอนใจ: ทั้งหมด ต้องโทษตอนที่พ่อยังเป็นหนุ่ม ที่ยังไม่รู้จักความหวงแหน ทำให้ ตัวเองต้องเหน็ดเหนื่อยเร็วไปหน่อย ต่อไปลูกจะต้องเข็ดจนตาย อย่าทําตามพ่อเด็ดขาด”

เว่ยฉางหมิงนั่งลงข้างๆเขา ใช้ไฟฉายที่อยู่ในมือสอง หิมะและ ต้นไม้ที่อยู่รอบๆ และพูดด้วยความกลัดกลุ้มใจว่า “ถ้าผมทำ ตามพ่อ ก็อาจจะไม่มีโอกาส พ่อดูป่าในภูเขาลึกนี้สิ แม้แต่หมี ต่างก็จำศีลกันหมด จะหาผู้หญิงที่ไหนที่ทำให้ผมเหนื่อยได้ล่ะ?”

เว่ยหย่งเจิ้งอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

หากพูดถึงผู้หญิง ลูกชายของเขานั้นด้อยกว่าเขาจริงๆ

ตอนที่เขาสมัยหนุ่มๆ เจ้าชู้จริงๆ เที่ยวผู้หญิง ซึ่งอาจจะ มากกว่าที่เขาเคยเห็นเสียอีก

เมื่อคิดๆดูแล้ว ชีวิตนี้ก็ไม่เสียเปล่า

เว่ยฉางหมิงคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถอนใจหาย “พูดถึงผู้หญิงขึ้นมา เซียวเวยเวย ตระกูลเซียวคนนั้นในจินหลิงกลับทำให้ผมคิดถึง ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะยังมีโอกาสได้กลับไปไหม ถ้าผมกลับไปได้ ผมจะตามหาเธอ อย่างไม่หยุดหย่อน

เว่ยหย่งเจิ้งตบไหล่เขา ให้กำลังใจเขา และพูดว่า “พ่อเชื่อว่า เราสองคนพ่อลูก จะต้องพลิกผันมีวันนั้นแน่นอน!