บทที่ 1026

พูดแล้ว เธอมองไปยังเซียวฉางเฉียน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉางเฉียน แกคิดว่าหงเป็นกำลังสวมเขาอยู่ แกก็เลยอารมณ์ไม่ ดี แต่แกเคยคิดบ้างไหม ว่าตอนแรกพวกแกสองคนพาเวยเวย ไปอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเชียน เพื่อเงิน 5 ล้าน?”

เมื่อได้ยินคำนี้ ทุกคนก็ก้มหัวลง

บนใบหน้าของเซียวเวยเวยละอายใจและเหลือทน แต่ก็ไม่ กล้าต่อต้านอะไร

เขียวฉางเฉียนหน้าแดงก่ำ

จริงด้วย นายหญิงใหญ่พูดถูก

ตัวเองโดนสวมเขา ก็รู้สึกลนลาน คิดว่าเฉียนหงเป็นหยาม เกียรติ แต่ตัวเองเป็นพ่อคน เขายังเคยส่งลูกสาวไปให้ชายชราที่ อายุมากกว่าเขาหนึ่งปี

นายหญิงใหญ่เซียวเห็นทุกคนไม่กล้าพูด จึงพูดด้วยน้ำเสียง เย็นซาว่า: “เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ในเมื่อทุกคนก็ไม่ได้บริสุทธิ์ไป ทั้งหมด ก็อย่ารังเกียจกันเลย ต่างก็มารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน พร้อมเพรียงกัน ส่งเสริมบริษัทเซียวชื่อให้เจริญรุ่งเรืองขึ้น เข้าใจกันไหม?”

ทุกคนรีบพูด: “เข้าใจแล้ว!”
ขณะที่พูดอยู่นั้น นายหญิงใหญ่เชียวคุยกับคนอื่นว่า “แล้วก็ ต่อไปก็ไม่อนุญาตให้ใครถามเรื่องนี้ขึ้นมาอีก มิฉะนั้น จะไล่ออก จากคฤหาสน์ตระกูลเซียว ให้ดูเป็นตัวอย่าง

เขียวฉางเขียนและคนอื่นๆ แววตาเคร่งขรึม ใครๆก็รู้ว่านาย หญิงใหญ่เชียวไม่ใช่คนที่ชอบล้อเล่น และก็ไม่มีทางสนับสนุน เรื่องฉาวโฉ่แบบนี้หรอก

เรื่องของเฉียนหงเย่น ถือว่าจบไปแล้ว

ความโกรธในใจของเซียวฉางเฉียนบรรเทาลงเยอะแล้ว แผนการนี้ของนายหญิงใหญ่ ได้ผลจริงๆ

ครั้นแล้ว ครอบครัวห้าคนนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลอีก ครั้ง เมื่อหมอเห็นเรื่องตลกจบ ก็รีบให้น้ำเกลือพวกเขา เพื่อปรับ ร่างกายให้สมดุล จากพิษด่างแดฟโฟดิล

เพียงแต่ เซียวฉางเฉียนจู่ ๆ ก็รู้สึกว่า คันตรงเป้ากางเกงแทบ จะทนไม่ไหว ล้วงมือลงไปเกาอย่างเงียบๆ ไม่คิดเลยว่าคิดเกา ยิ่งคัน

แต่เขาคิดว่านี่คืออาการของการโดนยาพิษ แต่ก็ไม่ได้สนใจ อะไรมาก

ในขณะนี้ ณ Tomson Riviera

ครอบครัวเย่เฉินเพิ่งทานข้าวเสร็จ
ชายวัยกลางคนสองคนในชุดสูท เคาะประตูบ้าน พูดกับเเฉิน ด้วยความเคารพว่า: “สวัสดีครับคุณผู้ชาย เราคือบริษัท นิติบุคคลของหมู่บ้าน Tomson Riviera เมื่อสักครู่เกิด เหตุการณ์อาหารเป็นพิษแบบกลุ่ม ในบริเวณA04 ของเราเมื่อสัก ครู่นี้ ครอบครัวทั้ง 5 คนถูกรถพยาบาลพาไปแล้ว เพราะงั้นเรา จึงมาเตือนเจ้าของบ้าน โดยเฉพาะ ต้องใส่ใจสุขอนามัยและ ความปลอดภัยของอาหารโปรด ให้ความสนใจกับมันด้วยนะ ครับ”

เย่เฉินยังไม่ทันได้พูด หม่าหลับแม่ยายเข้ามาด้วยความอยาก รู้อยากเห็น: “ครอบครัว A04 ถูกรถพยาบาลพาไปแล้วเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”

ชายในชุดสูทคนหนึ่งกล่าวด้วยความนับถือ : “คุณผู้หญิง สวัสดีครับครอบครัวเจ้าของบ้าน 304 อาหารเป็นพิษทั้งหมด ได้ ส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว ขอสอบถามหน่อยที่บ้านคุณได้ทาน สัตว์ป่าหรือผักป่าและเห็ดในบ้านหรือไม่?”

หม่าหลันกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “โธ่เอ๋ย บ้านเรากินของแบบ นั้นไม่เป็นหรอก ไม่ได้ยากจนเหมือนบ้าน A04 นั่นสักหน่อย ยากจนกระทั่งต้องไปขโมยของบ้านคนอื่นกินเลย!”

คนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ และพูดว่า “เราก็มาแจ้งให้ท่านทราบสักหน่อย ในเมื่อท่านได้ตระหนัก ป้องกัน นั่นก็ดีมากแล้วล่ะครับ!”

หลังจากที่นิติบุคคลทั้งสองเดินไปนั้น หม่าหลั่นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “โธ่เอ๋ย ท่าชั่วได้ชั่วจริงๆ ฉันว่าแล้วคนตระกูลเซียวไม่ได้ มีชีวิตอยู่ที่ Tomson Riviera ! เกิดเรื่องขึ้นจริงๆด้วยสินะ ฮ่า ๆ ฟ้ามีตาจริงๆ!”

เซียวซูหนถามด้วยความแปลกใจ “แม่ เกิดอะไรขึ้นคะ?” หม่าหลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “คนบ้านย่าของลูกอาหารเป็นพิษ ถูกรถพยาบาลพาไปแล้ว ฮ่า ๆ สมน้ำหน้าจริงๆ!

“อาหารเป็นพิษงั้นหรือ?” เซียวหนถามด้วยความตกใจ “ทำไมถึงอาหารเป็นพิษได้ล่ะ? พวกเขาขโมยผักบ้านเราไม่ใช่ ไหม? เราก็ไม่เป็นไรนี่นา”

เขียวฉางควนกล่าวด้วยความประหลาดใจ: “ไม่ใช่ว่าพวกเขา กินเนื้อไม่สดเข้าไปหรอกนะ?

เย่เฉินตอบเบาๆ : “ผมเดาว่าพวกเขาน่าจะกินดอกแดฟโฟดิลที่ผมปลูก