บทที่ 910

ครอบครัวสุขสันต์นับไม่ถ้วน กลับพังทลายย่อยยับลง เพราะ ไอ้พวกชาติชั่วค้ามนุษย์กลุ่มนี้

ที่น่าชิงชังที่สุดคือ หลังจากคนร้ายพวกนี้เอาเด็กตัวเล็กๆ ไปเร่ ขายแล้ว ถ้าคนที่ซื้อตัวเด็กไปเป็นครอบครัวปกติที่ต้องการจะมี ลูกยังว่าดีหน่อย อย่างน้อยชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กก็ไม่ต้องรับ แรงคุกคามมากเกินไป

แต่ถ้าไอ้พวกเดรัจฉานเดนตายพวกนี้ตั้งใจเอาเด็กๆ ไปใช้ แรงงาน เอาไปขอทานหาเงินล่ะ แบบนั้นทั้งชีวิตของเด็กคนนี้ จะ ไม่ถูกทลายจนป่นปี้ไปหมดหรอกหรือ?!

ดังนั้น ในตอนนี้เวลานี้ ความสนใจของคนทั้งประเทศ ล้วน พะว้าพะวังอยู่กับเด็กสิบคนนี้ที่ถูกลักพาตัวไป

เย่เฉิน ในตอนนี้ แค่อยากจะช่วยพวกเด็กๆ กลับมาให้เร็ว ที่สุด! เมื่อเขาไปถึงดาดฟ้าของตึกจินเฟิง เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็ ส่งเสียงดังพับๆ อยู่ห่างออกไปบนฟากฟ้าแล้ว

ในตอนนี้เอง ท่านหงห้าได้ส่งพิกัดมาให้ในWECHATของเขา บอกเขาว่า “ปรมาจารย์เย่ ตอนนี้ไอ้หลิ่วจ้าวเฉินคนนั้นออกนอก มณฑลแล้วครับ เพียงแต่พวกเขาไม่กล้าขับรถเร็วเกินไป แค่ขับ ตามมาตรฐาน ดังนั้นตอนนี้เพิ่งออกไปได้ไม่ถึงสี่ร้อยกิโลเมตร ครับ”
เย่เฉินดูพิกัดเล็กน้อย พบว่าอีกฝ่ายพาเด็กๆ ของสถานเลี้ยง เด็กกำพร้ามุ่งไปยังทิศใต้ ตอนนี้กำลังอยู่ในอำเภอชิงสุ่ยมณฑล เจ้อเจียง

ในตอนนี้ เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆ ร่อนลงบนดาดฟ้าของตึกจีน เหิงแล้ว แต่ยังไม่ได้เลียบพื้น เฉินจือข่ายก็เปิดประตูออกมาแล้ว เย่เฉินกระโดดขึ้นไป คุยกับเขาโดยตรง “ให้นักบินเอาเครื่องขึ้น เลย มุ่งหน้าไปที่อำเภอชิงสุ่ยด้วยความเร็วเต็มพิกัด ให้ เฮลิคอปเตอร์ลำอื่นมุ่งหน้าไปในทิศทางเดียวกันด้วย!

“ได้ครับคุณชาย!” เฉินจือข่ายใช้เครื่องวิทยุสื่อสารที่อยู่ในรูป แบบของหูฟัง แจ้งพิกัดให้นักบินทราบ

จากนั้น เฉินจือข่ายได้เอ่ยถามเเฉิน “คุณชาย ขออภัยที่ กระผมต้องเสียมารยาท จู่ๆ คุณรีบร้อนขนาดนี้ เกิดเรื่องด่วน อะไรขึ้นกันแน่ครับ?”

เย่เฉินตอบด้วยใบหน้าถมึงทึง “วันนี้ช่วงเช้ามืด มีครอบครัว หัวขโมยหกคน ลักพาตัวเด็กเล็กสิบคนไปจากสถานเลี้ยงเด็ก กําพร้า!”

“บัดซบ!” เฉินจือข่ายสบถขึ้นมาทันที “ครอบครัวนี้เดรัจฉาน อะไรกัน เรื่องต่ำทรามไร้ศีลธรรมแบบนี้ก็ยังทำได้

เย่เฉินเอ่ยเสียงเย็น “ฉกชิงลักลวงในสี่คำนี้ ผมเกลียดที่สุดก็ คือลัก ตอนเด็กผมโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เคยเห็นเด็กๆ ที่ถูกช่วยเหลือกลับมาหลังจากโดนลักพาตัวไปขายด้วยตาตัว เองแล้ว ถึงแม้จะถูกช่วยเหลือแล้ว แต่เป็นเพราะเด็กที่ถูกคนร้ายพาตัวไปขายมากไป แถมเด็กแต่ละคนยังส่งกันหลายทอด ต่อให้เด็กมากมายถูกตำรวจช่วยเหลือกลับได้ ก็ตามหาต้องกลายเป็นกำพร้าทั้งไม่ได้กำพร้า

เฉินข่ายกล่าวขึ้นทันที คุณชาย คุณวางใจเถอะครับ ครั้งผมพากำลังที่ที่สุดมาแล้ว ทุกล้วนเป็นทหารกล้าขุนศึก แกร่ง หลังจากจับกุมพวกเขาได้ ต้องสับไอ้เลวพวกชิ้นแน่นอน!”

เย่เฉินไปว่า “ผมไม่เพียงแต่จะสับเขาเป็นหมื่นชิ้น เท่านั้น ยังต้องการตัวเส้นสายของเขา เพื่อนร่วมของพวกมาสับเป็นหมื่นชิ้น ทั้งหมด”

พูดจบ เย่เฉินเอ่ย?

เฉินจือข่ายพยักหน้า ตอบรับ ในมณฑลเจ้อเจียงอิทธิพลตระกูลเย่ค่อนข้างสมถะติดดินมา ก็เหมือนตัวเมืองหลัง ปกติแล้วไม่เข้าร่วมการพิพาทแย่งชิงระหว่างเศรษฐีในท้องถิ่นพวกไม่เคารพกฎเกณฑ์ขึ้นมา แบบนั้นผมก็ สามารถสั่นคลอนโยกย้ายพวกเขาได้ทุกเมื่อ

จู่ๆ เฉินก็นึกถึงเรื่องขึ้นได้ ถามออกไป ฐานอำนาจของตระกูล ก็อยู่ในซูโจว ซูโจวเป็นนครเอกของมณฑลเจ้อเจียง คาดว่าพวกเขาน่าจะเป็นงูเจ้าถิ่นของเจ้อเจียงกระมัง?”

“ใช่ครับ” เฉินจือข่ายตอบ “ตระกูลอู๋เป็นสกุลใหญ่อันดับหนึ่ง ของเจียงหนาน สร้างรากฐานอยู่ในซูโจวมาหลายปีแล้ว ดังนั้น อำนาจในเมืองซูโจวของพวกเขาจึงไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ครับ”

พอพูดจบ เฉินจือข่ายก็เอ่ยเสริมอีกประโยคว่า “เพียงเรื่องนี้ ใช้ได้กับคนทั่วไปเท่านั้นครับ สำหรับตระกูลเยู่แล้ว พวกเขาก็แค่ เหลือบไรเล็กๆ เท่านั้น

เย่เฉินพยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม

เฉินจือข่ายนึกถึงตระกูขึ้นได้ เอ่ยต่อไปอีกว่า “คุณชาย เมื่อ ก่อนตระกูล เคยมีความแค้นกับคุณ เรื่องนี้คุณต้องใส่ใจหน่อย นะครับ ในเมื่อคุณไม่ต้องการให้ตระกูลช่วยออกหน้าให้คุณ ถ้า งั้นคุณต้องการให้ผมส่งบอดี้การ์ดไปให้คุณสักหน่อยไหมครับ? จะได้ดูแลความปลอดภัยของคุณตลอดเวลา

เย่เฉิน โบกมือนิดๆ ในใจเต็มไปด้วยความหยามหยันตระกูล เฉินจือข่ายไม่ทราบถึงความสามารถของตน เมื่อพิจารณาจาก ความสามารถในปัจจุบันของตนแล้ว ไม่มีใครที่สามารถทำร้าย ตนได้