บทที่ 904

เซียวซูหนพูดต่อไปว่า “ถ้างั้นรบกวนคุณลูกค้าก่อนที่จะวาง สาย หลังจากได้ยินเสียงดังปั๊บ โปรดช่วยประเมินการบริการ ของฉันด้วยค่ะ กดหนึ่ง คือพอใจอย่างยิ่ง กดสอง คือพอใจ กด สาม คือไม่พอใจ”

เย่เฉินตอบอย่างหดหู “หนึ่ง! พอใจอย่างยิ่ง!

เซียวซูหนถึงได้กล่าวอย่างพอใจ “ขอบคุณสำหรับการ ประเมินของคุณ การออนไลน์ในวันนี้สิ้นสุดลงตรงนี้แล้ว พบกัน ใหม่ครั้งหน้า”

ในคืนนี้ เย่เฉินนอนหลับไม่สนิทเป็นอย่างมาก

ถึงจะบอกว่าตนได้เลื่อนระดับเพียงขั้นเดียว แต่นับตั้งแต่ตน แต่งงานกับเซียวซูหนมาจนถึงปัจจุบัน นี่เป็นครั้งแรกที่ตนได้ ร่วมเตียงกับเธอ

แน่นอน ถึงแม้ร่วมเตียงก็คือร่วมเตียง แต่ไม่มีโอกาสได้ร่วม เรียงเคียงหมอน ทั้งสองคนต่างใช้หมอนของตัวเอง ต่างคนต่าง นอนผ้าห่ม ใครผ้าห่มมัน

เย่เฉินก็ไม่กล้าข้ามเส้นแบ่งเขตจริงๆ ถ้าหากโดนลดขั้นลงไป นั่นไม่ใช่ถึงอยากร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตาแล้วหรอกหรือ?
อันที่จริงเซียวซูหนก็นอนไม่หลับอยู่นานมากเหมือนกัน ในใจ เอก็รู้สึกประหม่าอย่างยิ่งเช่นกัน

ถึงแม้ตนกับเย่เฉินจะต่างคนต่างนอนในผ้าห่มใครผ้าห่มมัน แถมไม่มีได้กับแตะเนื้อสัมผัสตัวใดๆ ด้วย แต่หัวใจเธอก็ยังคง เต้นแรงอย่างยิ่ง

อืม ยังไงซะนับตั้งแต่ตัวเธอแยกห้องนอนกับพ่อแม่ตอนเด็กๆ

เป็นต้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่นอนร่วมเตียงกับผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าในใจไม่ประหม่าเลยก็แปลกแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ ทั้งสองคนจึงต้องโอบอุ้มอาการนอนไม่หลับเอา ไว้เนิ่นนานนัก ถึงจะทยอยหลับใหลไป

รุ่งเช้า เย่เฉินลืมตาตื่น เซียวซูหนที่อยู่ข้างกายหายไปแล้ว

ได้ยินเสียงฝักบัวแว่วมาจากห้องน้ำ เยเฉันก็รู้แล้ว เซียวซูหน กำลังอาบน้ำอยู่

เซียวซูหนเป็นหญิงสาวที่รักสะอาดมาก โดยทั่วไปในตอน เช้าและตอนเย็นของทุกวันล้วนต้องอาบน้ำหนึ่งหน เย่เฉินเห็นจน ชินไปนานแล้ว

เขาเหยียดเอวบิดขี้เกียจ กำลังจะลุกจากเตียง จู่ๆ มือถือที่วาง ไว้ใต้หมอนก็สั่นครืดๆ ขึ้นมา

เขาล้วงมือถือออกมา พบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากหลี่เสี่ยวเป็น พอกดรับสาย น้ำเสียงร้อนรนของหลี่เสี่ยวเฟินก็แว่วมาจากปลายสาย “พี่เย่เฉิน เกิดเรื่องกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว!”

เยเฉันถามอย่างร้อนใจ “เกิดอะไรขึ้น?! เกิดเรื่องอะไรกับ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? เธออย่าใจร้อนค่อยๆ เล่ามา

หลี่เสี่ยวเฟินเอ่ยสะอึกสะอื้น “มีเด็กหายไปสิบคน! สงสัยว่าจะ ถูกคนลักพาตัวไปแล้ว!

“อะไรนะ?!” ทันทีที่ได้ยินว่าเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถูก คนลักพาตัวไป เย่เฉินทั้งกังวลทั้งโกรธเคือง รีบสอบถาม “เสี่ยว เฟิน เธอเล่ารายละเอียดให้ฉันฟังหน่อย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน แน่?”

หลี่เสี่ยวเฟินรีบเล่าออกมา “เมื่อเช้านี้คุณป้าที่รับหน้าที่เลี้ยง เด็กทารก ในกะกลางวันมาเปลี่ยนกะกับคุณป้ากะกลางคืน พบว่า คุณป้ากะกลางคืนหลับไม่ได้สติเลย เด็กทั้งสิบคนที่อยู่ในห้อง เดียวกันหายไปหมดเลย จนถึงตอนนี้คุณป้ากะกลางคืนก็ยังไม่ ฟื้นเลย คุณหมอบอกว่าโดนคนวางยาสลบที่มีฤทธิ์แรงมาก!

เย่เฉินโมโหสุดขีด เอ่ยเสียงเหี้ยม “ไอ้คนไหนกันที่ลงมือใจ กล้าเกินไปแล้ว แม้แต่เด็กๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังกล้า ขโมยอีกหรือ?!”

หลี่เสี่ยวเฟินร้องไห้ “เมื่อก่อนก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียง แต่เมื่อก่อนถูกพวกเราพบเข้าทันเวลา ตอนนี้พวกค้ามนุษย์ออก อาละวาดเป็นพิเศษ พวกเขาไม่เพียงแต่กล้ามาขโมยเด็กที่สถาน เลี้ยงเด็กกำพร้าเท่านั้น ยังกล้าไปขโมยที่โรงพยาบาล ไปขโมย ในบ้านคนด้วย ถึงพื้นที่เด็กๆ ที่เดินอยู่บนถนนก็ชิงคนลักพาตัวไปโต้งๆ เลย!”

พูดจบแล้ว หลี่เสี่ยวเฟินก็เอ่ยต่ออีก “ประเด็นหลักคือธุรกิจนี้ ทำให้พวกเขามีกำไรมหาศาล สุ่มตัวเด็กมาสักคนก็ขายได้ราว แสนหยวนแล้ว หากว่าเป็นเด็กที่หน้าตาดีหน่อย บรรดาคนรวยที่ มีลูกไม่ได้ ถึงขั้นที่ยอมจ่ายเงินในราคาสูงเพื่อซื้อตัวเลยด้วย…

เย่เฉินถามอย่างร้อนใจ “แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง

บ้าง? แจ้งความหรือยัง?”

หลี่เสี่ยวเฟินรีบตอบ “ป้าหลีกับผู้อำนวยการไปแจ้งความนาน แล้ว ตอนนี้สืบสวนคดีอยู่ แต่เจ้าหน้าที่บอกว่า สันนิษฐานว่าคุณ ป้ากะกลางคืนน่าจะโดนวางยาสลบประมาณช่วงตีสาม พูดอีก อย่างคือ นับตั้งแต่พวกเขาขโมยเด็กก็ผ่านไปสี่ชั่วโมงแล้ว ใน ชั่วโมงนี้มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะออกจากจินหลังไปแล้ว ถึง ขั้นที่ออกจากมณฑลไปแล้วด้วย!