บทที่ 868

“ค่ะ” หลี่เสี่ยวเฟินก็พยักหน้าไปอย่างนั้น

จากนั้น หลี่เสี่ยวเฟินก็โทรหาเพื่อนที่นั่งข้างเบาะคนขับของเ ยงหมิง

หลังจากอีกฝ่ายรับสาย หลี่เสี่ยวเฟินก็ถามว่า “ทำไมเลี้ยงหม งบอกในกลุ่มว่ารถชนหรือ? เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่เป็นอะไรกันใช่ ไหม? ป้าหลี่เป็นห่วงมาก

คนนั้นก็พูดอย่างอึกอักว่า “เอ่อ……..หมิงไปชนรถ ยี่ห้อ Phaeton”

ยังไม่ทันพูดจบ เจียงหมิงก็ลุกขึ้น แล้วแย่งเอโทรศัพท์มาคุย “เสี่ยวเฟิน ผมไม่เป็นไรครับ แค่ไปชนท้ายรถยี่ห้อPassatเอง ผม กำลังเคลียร์กับเจ้าของรถอยู่ เดี๋ยวก็เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพอเสร็จ เรื่องจะรีบไป คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ

หลี่เสี่ยวเฟินได้ยินดังนั้น ก็ส่งเสียง อืม แล้วพูดว่า “งั้นพวกเรา จะรออยู่ที่หน้าประตูโรงแรมแล้วกัน พวกเรามาถึงตั้งนานแล้ว เนี่ย”

เจียงหมิงก็รีบพูดว่า “ไอ้หยา งั้นก็ฝากบอกเเฉินหน่อย ครั้งนี้ ต้องขอโทษจริงๆ แข่งต่อไม่ได้แล้ว เอาอย่างนี้ เดี๋ยววันหลังค่อย นัดเขามาแข่งกัน ใหม่! ”

หลี่เสี่ยวเฟินตอบรับ แล้วก็วางสายไป
ทางฝัน เพื่อนที่ได้รับสายจากหลี่เสี่ยวเฟิน ก็อดถามเจียงหนึ่ง ไม่ได้ว่า “พี่หมิง เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ พี่ยังจะไปงานเลี้ยงกินข้าว อีกหรือ ?

“ไป ต้องไป!” เจียงหมิงพูด “นัดไว้แล้ว ว่าคืนนี้จะเลี้ยงข้าว ป้าหลี่ จะไม่ไปได้อย่างไรกัน? ”

จริงๆ แล้ว ในใจเจียงหมิงคิดว่า ตอนนี้ตนเองขาดเงินเป็น ล้าน จะต้องหาทางหาเงินมาให้ได้

อาหารมื้อนี้ อย่างน้อยก็ได้ราคากว่าครึ่ง พอถึงตอนนั้นก็สั่ง มาเยอะๆ หน่อย พยายามให้ถึง4-5หมื่น แบบนี้ตนเองก็จะได้ เงิน2หมื่นกว่า 2หมื่นกไม่น้อยเหมือนกัน ที่เหลือก็ไปหาทางเอา ใหม่!

พอคิดถึงจุดนี้ เจียงหมิงก็รีบพูดกับคนข้างๆ ว่า “เรื่องที่เกิด ขึ้นเมื่อครู่ อย่าไปบอกใครเชียวนะ เข้าใจแล้วใช่ไหม? ”

“เข้าใจแล้ว! ” พวกนั้นก็พยักหน้า

เจียงหมิงก็พูดหน้าบึงว่า “เอาอย่างนี้ ถุงลมนิรภัยของกูแตก ดูเหมือนว่าจะขับต่อไม่ได้แล้ว พวกมึงช่วยดันรถไปจอดข้างทาง หน่อย จอดมันไว้ก่อน แล้วพวกเราก็ขับรถPhaetonคันนั้นไป มันเสียหายแค่ช่วงท้าย น่าจะยังขับได้ปกติ

“ได้เลย!

เจียงหมิงขับรถPhaetonมุ่งหน้าไปยังโรงแรม พวกเพื่อนๆ ก็ต้องอึ้งกับการตกแต่งของรถPhaeton มองดูลูบคลำไปทั่ว

ไอ้หนุ่มที่นั่งเบาะหลังคนหนึ่งที่ชื่นชมออกมาว่า “โห สมกับที่ เป็นรถPhaeton หรูหราเรียบง่าย นั่งแล้วฟินมาก รู้สึกเหมือน ราคาเป็นร้อยล้านเลย!

พอเจียงหมิงได้ยินดังนั้น ก็ปวดใจกว่าเดิม จะพูดทำไมวะเนี่ย

ให้ตายเถอะ………

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เจียงหมิงที่กลัดกลุ้มในใจ ก็ขับ รถPhaetonของหม่าจงเหลียงมาถึงโรงแรมข่ายเยว่

เขาไม่กล้าขับรถมาจอดหน้าประตู แต่ไปจอดไว้ในลานจอดรถ ไกลๆ แล้วก็เดินออกมากลับพวกเพื่อนๆ

ในตอนนี้ พวกเพื่อนๆ และพวกเข่เฉิน ก็มารอกันที่หน้าประตู

โรงแรมกันหมดแล้ว

พอเห็นเจียงหมิงมาแล้ว ก็มีคนไม่น้อยเข้าไปถามเรื่องที่เกิด อุบัติเหตุ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

ถึงแม่เลี้ยงหมิงจะกลุ้มใจอยู่ แต่ก็ยังเสแสร้งแกล้งทำเป็น เฉยๆ โบกปักพูดไปว่า “ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร แค่ชนท้าย เดี๋ยวประกันจัดการ

ทุกคนก็เบาใจขึ้นมา

เย่เฉินก็มองเจียงหมิง แล้วยิ้มพูดว่า “เจี่ยงหมิง ชนท้ายได้ ประจวบเหมาะเลยนะ ก็แค่ระยะทาง3กิโลเมตร เดิมที่ไม่นานก็ สามารถตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว ทำไมจึงถึงบังเอิญไปชนท้ายเขาเข้าได้ล่ะ? “