บทที่846

เธอก็เลยพูดกับหม่าหลันว่า “แม่ แม่คิดทบทวนคนเดียวก่อน นะ ฉันกับเเฉินไปก่อนนะ และแม่อย่าลืมกินหมี่ที่เเฉินต้มไว้ให้ ด้วย”

พูดจบแล้วไปพูดกับเเฉินว่า “พวกเราไปกันเถอะ

เย่เฉินพยักหน้า และพาเซียวซูกันออกไป แล้วขับรถพาเธอ ไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ระหว่างทางเย่เฉินได้ซื้อดอกไม้หนึ่งช่อ และซื้อผลไม้หนึ่ง ตะกร้ายังเขียนการ์ดอวยพรเตรียมที่จะมอบให้ป๋าหลีอีกด้วย

เมื่อมาถึงที่หน้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง เย่เฉิน จอดรถไว้ที่จอดรถข้างถนน แล้วมองไปที่ประตูที่เก่าๆ ในใจของ เขาเคลิบเคลิ้ม เขามีความรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไป และมี ความรู้สึกที่อยู่อีกมิติ

เขายืนอยู่ที่นี้ เหมือนเสี้ยววินาทีนี้ เหมือนไปรวมกับความทรง จำบางฉากที่อยู่ในความทรงจำของตัวเอง ฉากเหล่านั้นปรากฏ ขึ้นในสมอง เป็นฉากความทรงจำที่อ่อนโยนที่สุด อบอุ่นที่สุด และมีความหมายที่สุดในใจ

เขายังไม่ลืมภาพแรกที่เขามาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ ตอนที่เขาอายุแปดขวบเขาเสียพ่อไปอย่างเจ็บปวด และได้ ลำบากยากแค้นและเดินเร่ร่อนอยู่บนถนน และป้าหลี่ที่เหมือนดั่งนางฟ้า พาเขามาอยู่ที่นี้ และจับมือเขาไปและชี้ไปทางหน้าประตู แล้วพูดด้วยความรักเมตตาว่า “หนูน้อย ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปที่ นี่เป็นบ้านของหนูแล้วนะ”

สำหรับเย่เฉินแล้วภาพที่อบอุ่นนี้ที่เทียบเทียมไม่ได้นี้ ถึงจะ ผ่านไปกี่ปีก็ตาม ภาพนั้นก็เหมือนพึ่งเกิดขึ้น

เมื่อนึกถึงตอนนี้ เย่เฉินได้ปรากฏสีหน้าที่มีความสุข ปากก็ ปรากฏรอยยิ้มออกมา

เซียวซูหนเห็นเขายิ้มอดไม่ได้และพูดว่า ” วันนี้นายดูมีดีใจ มากเลยนะ”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า: “ใช่แล้ว เธอก็รู้ใช่มั้ย ตอนที่ป้าหลี่ ป่วย ฉันเป็นห่วงป้ามาก ฉันถึงต้องคิดวิธีหาเงิน แต่ยังไม่พอเพื่อ นำมาเป็นค่าใช้จ่ายเปลี่ยนไตของป้าหลี่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะ ความบังเอิญของโชคชะตา ฉันคิดว่าตอนนี้ป้าหลี่คงจากฉันไป แล้ว”

เซียวซูหนย้อนคิดไปถึงตอนนั้น ภาพที่เพื่อหาเงินไปรักษาป่า หลี่ เย่เฉินไปขอยืมเงินยายด้วยความต่ำต้อยและเคารพ

ตอนนั้นเธอรู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้ที่โชคร้ายและลำบากยาก แค้นต้องเดินเร่ร่อนตั้งแต่เด็ก

แต่ที่น่าเสียดายก็คือตอนนั้นตัวเธอเองก็ไม่ได้มีกำลังที่จะช่วย เพราะเธอก็ไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนั้น

แต่ดีที่ต่อมาป้าหลี่เป็นคนดีย่อมมีผู้ใจบุญมาช่วย มีคนช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ป๋าหลี ยังส่งเธอไปที่โรงพยาบาลเซียเห อที่ดีที่สุดของประเทศอีกด้วย นึกถึงตอนนี้ เซียวซูรันอดไม่ได้และถามไปว่า “เออ ก่อน หน้านี้นายเคยบอกว่ามีคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ป้าหลี่ คนๆ คือใครหรือ? ทำไมถึงใจกว้างแบบนั้น? ถ้าป้าหลีไปรักษาที่โรง

พยาบาลเซียเหออย่างน้อยก็ต้องจ่ายสองสามล้านไม่ใช่หรือ?”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ได้ข่าวว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมด ประมาณสามล้าน แต่ใครเป็นคนออกค่ารักษาพยาบาลฉันก็ยัง ไม่รู้เลยแต่ฉันรู้แค่ว่าเป็นคนที่ป้าหลี่เคยช่วยไว้

เย่เฉินพูดไม่ได้แน่นอนว่า ตอนนั้นเป็นเขาที่จ่ายค่ารักษา พยาบาลให้ป้าหลี่ เพราะตอนนั้นเขาเองยังเป็นไอ้ยาจกและ ประสบแต่ความล้มเหลว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีเงินสามล้านได้ ก็เลย ไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจได้

เขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ: “ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าดูฮวงจุ้ยจะ หาเงินได้เยอะขนาดนี้ ตอนนั้นที่ป่าเธอป่วยฉันน่าจะไปลองดูฮวง จุ้ยนะ”

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน มีเสียงที่ตกใจลอยมา และ เสียงนั้นได้ลอยเข้าหูของทั้งสองคน: “พี่เย่เฉิน”

ตอนที่เขาหันกลับไปมอง ก็เห็นในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีเงา ร่างของผู้หญิงเดินออกมา

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นหลี่เสี่ยวเป็น
ไม่ได้เจอกันหลายปี หลี่เสี่ยวเฟินกลายเป็นสาวไปแล้ว! ตอนนี้เธออายุยี่สิบกว่าๆแล้ว และสูงเกินกว่าร้อยเจ็ดสิบ เซนติเมตรแล้ว รูปร่างของเธอไม่แพ้นางแบบเลยนะ

ถึงจะแต่งตัวแบบเรียบง่าย และถึงขั้นที่เรียบง่ายแบบสุดๆ แต่ ยังสามารถให้ความรู้สึกที่สดใสและผิวขาว

เยเฉันอดไม่ได้ที่จะตกใจ เป็นผู้หญิงที่มีการปลี่ยนแปลงเยอะ มาก นี่เธอเป็นเด็กน้อยที่ค่อยตามเขาตอนที่เขายังอยู่ที่สถาน เลี้ยงเด็กกําพร้าหรือเนี่ย?!