บทที่ 830

“กินเลี้ยง?!” หม่าหลับย้อนถาม “นายเซียวางควนน่าตาย นั่นตอนนี้ยังมีแก่ใจไปกินเลี้ยง? เขาไปกินเลี้ยงกับใครล่ะ?”

เย่เฉินบอก กับเพื่อนนักเรียนเก่าๆครับ ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ

หรือให้ผมโทรหาพ่อดี?”

หม่าหลันพูดอย่างโกรธๆ “แกมารับฉันก่อน! ตอนนี้ฉันได้รับ บาดเจ็บ ต้องไปโรงพยาบาล!”

เย่เฉินถาม “แม่ครับ บาดเจ็บตรงไหนหรอ? หนักหนาหรือ เปล่า?”

หม่าหลันโกรธตะคอก “ขาฉันหัก! แกจะมาพล่ามอะไรอยู่ฮะ

รีบมารับฉันได้แล้ว!”

เย่เฉินตอบ “ครับ งั้นตอนนี้ผมไปเลยนะ”

วางสายเสร็จ เย่เฉินก็ออกจากบ้านทันที เรียกแท็กซี่คันหนึ่ง

มายังสถานกักขังจนหลัง ระหว่างทางที่มาสถานกักขัง เขาโทรบอกเชียวชูหนว่า “เมีย

จ๋า แม่โทรหาผมแล้วนะ ผมกำลังจะไปรับเธอ”

เซียวซูหนได้ยินอย่างนั้นก็ถามรัวๆอย่างตื่นเต้น “จริงหรอ? แม่โทรหาคุณหรอ? เขาอยู่ที่ไหนนะ? แม่โอเคไหม?!”

เย่เฉินบอก “แม่บอกว่าอยู่ที่สถานกักขังจินหลิง ส่วนเหตุผลผมถามแล้ว แม่บอกว่าเพราะสองวันก่อนโดนคนหลอกไปขาย ของ จากนั้นก็โดนตำรวจจับ ดังนั้นเลย โดนเข้าห้องขัง นี่พึ่ง พิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้เลยโดนปล่อยตัวออกมา

เซียวซูหนถึงบางอ้อ

ตอนแรกเธอเองก็สงสัยว่า แม่น่าจะโดนพวกหลอกขายของ หลอกไป แต่ไม่คิดว่าจะโดนตำรวจจับด้วย!

ดูท่าไว้แม่กลับบ้านมาแล้ว ต้องพูดกับแม่ให้รู้เรื่องละ ต่อไป อย่าไปหลงเชื่อคำพูดพวกที่บอกว่าจะรวยได้ในคืนเดียวอีก

พอคิดถึงตรงนี้ เธอรีบบอก “งั้นฉันไปด้วยละกัน พวกเราเจอ กันที่สถานกักขัง”

เย่เฉินรีบบอก “เมียจ๋า อย่ามาเลย แม่บอกผมว่าแม่ได้รับบาด

เจ็บ ผมรับแม่แล้วจะรีบพาไปโรงพยาบาล คุณไปเจอที่โรง

พยาบาลเลยละกัน!”

เซียวซูหนถามอย่างตื่นเต้น “มันเรื่องอะไรกัน แม่บาดเจ็บ ตรงไหน? สาหัสไหม?”

เย่เฉินบอก “แม่บอกในโทรศัพท์ว่าขาหัก แต่ว่าหนักหนาแค่ ไหนผมก็ไม่รู้ ต้องให้หมอดูถึงรู้

เซียวซูหนร้องไห้ออกมาเลย “งั้นคุณรับแม่เสร็จแล้วไปที่ แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลชุมชนนะ ตอนนี้ฉันจะรีบไปที่นั่น
พอเย่เงินมาถึงสถานกักขังและเจอกับหม่าหลัน หม่าหลับอยู่ ในสภาพแทบจะไม่เป็นคนอยู่แล้ว

ใบหน้าบวมปูด เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ฟันหน้าก็ร่วงไป สองซี่ ผมก็โดนดึงจนแหว่งโหว่ มีบางส่วนเห็นหนังหัวเลยด้วย ดู ท่าจะโดนทำร้ายมาหนักมาก ผมขาดหลายช่วงเลย

แถมหม่าหลันเข้ามาอยู่ที่นี่สองวันแล้ว แทบจะไม่ได้ดื่มไม่ได้ กิน ดังนั้นสภาพจากเดิมที่อวบอิ่ม ตอนนี้เริ่มดูไม่ได้ละ

เย่เฉินแกล้งพูดอย่างตกใจว่า “แม่ เป็นอะไรครับเนี่ย? ทำไม บาดเจ็บมากขนาดนี้?”

“แกไม่ต้องมายุ่ง!” หม่าหลันกัดฟันกรอด “ยังไม่รีบพาฉันไป โรงพยาบาลอีก!”

เย่เฉินยักไหล่บอก “ได้ครับ รถแท็กซี่รออยู่ด้านนอกแล้ว จะ

พาแม่ไปโรงพยาบาลครับ”

ตำรวจคนนั้นมองหม่าหลัน พูดเสียงเย็นว่า “หม่าหลับ! เมื่อกี้ บอกคุณไว้ว่าไง? ถ้ายังท่าทีแบบนี้อีก อย่าออกไปเลย อยู่ด้านใน นี่เถอะ!”

พอหม่าหลันได้ยินคำนี้ ตกใจแทบสิ้นสติ โพล่งบอกกับเย่เฉิ นว่า “ไอ้หยาลูกเขยของแม่ เมื่อกี้แม่ไม่ดีเอง แม่ไม่ควรตะคอก

เรา…

ตำรวจคนนั้นจ้องหม่าหลันเตือนว่า “อย่าลืมที่ผมบอกคุณ พวกเราแค่ปล่อยคุณออกไปชั่วคราว แต่พวกเราจะจับตาดูคุณไว้เข้าใจไหม?”