บทที่ 826

ตอนนี้หม่าหลับไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น เก็บ ข้าวของตัวเองไปพลาง และหันมาแค่นเสียงเย็นใส่คนรอบข้าง ว่า “จริงสิ ยังมีพวกแกที่เคยตบฉัน อย่าคิดว่าจะมีใครหนีรอดได้ นะ! ฉันจะบอกพวกแก ให้ฉันมีพวกเยอะมากข้างนอกน่ะ นับ ตั้งแต่วันนี้ ฉันออกไปก็จะรอพวกแก ออกมาคนหนึ่งฉันตามตบ คนหนึ่ง ใครให้พวกแกรังแกฉัน!

หม่าหลันชี้หน้าด่าทีละคน จนแต่ละคนในห้องขังหน้า หน้า เขียวไปตามๆกัน โกรธกันมาก

ด่าคนพวกนี้เสร็จ หม่าหลันถึงรู้สึกสะใจที่ได้ปลดปล่อยความ

โกรธออกไป

ตอนนี้เธอเก็บของเสร็จแล้ว กำลังเตรียมตัวออกไปกับผู้คุม กลับรู้สึกอยากปลดเบาขึ้นมา

เธอพึมพำกับตัวเอง “แม่งเอ๊ย ทำไมมาอยากตอนนี้เนี่ย…

ระหว่างพูด ก็บ่นกับตัวเองต่อ “ไม่ได้! ในห้องขังนี่มันซวยไป ที่เอาออกจากที่นี่ไปต้องซวยมากแน่ ต้องเสร็จก่อนค่อยไป!”

พอคิดถึงตรงนี้ เธอยิ้มเย็นมองนายหญิงใหญ่เซียวกับจางกุ้ย เฟิน พูดอย่างเหยียดหยามว่า “พอดีฉันปวดฉี่ เหลือทิ้งไว้ให้ ยาจกอย่างพวกแกละกัน!”

พูดจบ หม่าหลันแค่นเสียง บิดเอวเดินเข้าห้องน้ำไป
ด้านนอก คนกลุ่มใหญ่เงียบกริบ ต่างโดนหมาหลับด่าจน โกรธหอบ

นายหญิงใหญ่เชียวมือกุมอก ท่าทาง โกรธจนแทบเป็นลมอยู่ รอมร่อ เอ่ยปากว่า “โมโหจริงๆ มันน่าจริงๆเลย! ต้องเป็นลูกไม่ รักของฉันแน่ที่มาประกันตัวมันออกไป!

จางกุ้ยเฟินถามต่อ “ลูกชายคุณมาประกันตัวมันไม่ประกันตัว คุณ? ไม่เลวแล้วจะเรียกว่าอะไรเนี่ย!!

นายหญิงใหญ่เซียวร้องครวญ “ลูกชายฉันคนนั้นก็ทุเรศแหละ โดนยัยนี่คุมไว้ในกำมือ พวกเขาไม่อยากให้ฉันรอดไง คิดหา ทางกลั่นแกล้งยายแก่อย่างฉัน…

พูดจบ นายหญิงใหญ่เซียวแกล้งยุแยง เธอพูดกับจางกุ้ยเฟิน “กุ้ยเฟิน ผู้หญิงคนนี้เลวร้ายมาก ที่มันบอกจะไปขุดหลุมแม่เธอ ขึ้นมา ฉันคิดว่ามันต้องทำเรื่องแบบนี้แน่ คุณต้องทำใจนะ!”

พอจางกุ้ยเฟินได้ยินคำนี้ รู้สึกเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที จนตัว สั่นเทาไปทั้งตัว

เธอกัดฟันกรอดๆ ลุกพรวดขึ้นมา วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย

นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้สั่งสอนหม่าหลัน ถ้าไม่ คว้าไว้ ยัยแพศยานจะไปจริงๆแล้ว

นายหญิงใหญ่เชียวเห็นเธอพุ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความโกรธ ก็

รีบเดินตามเข้าไป

เซียวเวยเวยและคนอื่นๆ ที่โดนหม่าหลันดา ก็รีบตามเข้าไป
หม่าหลันพึ่งไปได้ครึ่งเดียว ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำโดน ถีบออกตังปิ้ง เงยหน้ามาเห็นเท้าจางกุ้ยเฟินถีบใส่เธอจนก้นจม ลงไปในชักโครก

สองยาเธอแยกกันค้างบนขอบชักโครก ก้นจมลงไปในหลุม แล้ว เจ็บปาก แถมยังค้างติดลุกไม่ขึ้นอีก

พอจางกุ้ยเฟินคิดถึงว่าหม่าหลันจะไปขุดหลุมแม่เธอ แล้วเอา เถ้ากระดูกออกมาทําลายอีก ก็โกรธกัดฟันกรอด บอกคนอื่นว่า “อัดมันให้น่วมเลย! ตีให้ตาย! ให้มันกร่างไม่เลือกอีก!”

คนทั้งกลุ่มระดมหมัดเท้าใส่หัวและตัวของหม่าหลันรัวๆ

หม่าหลันทำอะไรไม่ได้ ร้องโหยหวน ยกมือขึ้นด้านหนึ่ง พยายามป้องกันหมัดเท้าของอีกฝ่าย แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไร เลย

และในตอนนี้เอง สายตาเซียวเวยเวยฉายแววมาดร้าย เธอ อยากตบหน้าหลันมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสมาตลอด!

พอเห็นทุกคนโจมตีครึ่งท่อนบนของหม่าหลันทั้งนั้น แต่ขาคู่ โค้งอยู่ของหม่าหลันยังว่าง เซียวเวยเวยเดินขึ้นหน้า ดึงขาข้าง หนึ่งของหม่าหลันไว้ จากนั้นส่งซิกให้นายหญิงใหญ่เซียว บอก ว่า “คุณย่าคะ เราหักขาแม่นี่เลยดีกว่า! ไม่งั้นต่อไปจะไม่มี โอกาสอีกแล้วนะ!

“ได้!” นายหญิงใหญ่เซียวกัดฟันพยักหน้าหงิกๆ