บทที่ 824

มีคนเห็นใจเธอ มีคนมองเป็นเรื่องตลก บางคนแอบสะใจ เล็กๆ

ตอนหม่าหลินโดนหามกลับเข้าห้องขัง เย่เฉินได้รับโทรศัทพ์ จากเฉินจือข่าย

ในสาย เฉินจือข่ายพูด “คุณชายครับ ผมให้คนไปสั่งสอนหมา หลันแล้ว เชื่อว่าพอเธอออกมาแล้ว ไม่กล้าพูดกับคุณแม้แต่ค่า เดียวแน่”

เย่เฉินตอบรับเบาๆ “อืม นายทำได้ดีมาก”

เฉินจือข่ายบอก “คุณชาย ขออภัยที่ผมละลาบละล้วงด้วยครับ ผมรู้สึกว่า แม่ยายของคุณทำเกินไปจริงๆ เธอขโมยเงินคุณมาก ขนาดนี้ ที่จริงสู้ยกให้กฎหมายจัดการเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ ลงโทษเธอให้หนัก ทำไมต้องปล่อยเธออกมาล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มเศร้าบอก “นายไม่เข้าใจ แม่ยายฉันคนนี้เป็นบัตร ผ่านประตูใบหนึ่ง”

เฉินจื้อข่ายรีบถาม “บัตรผ่านประตู? คุณชายหมายความว่า ยังไงครับ?”

เย่เฉินไม่สามารถบอกเขาได้ตามตรงว่า หม่าหลับแม่ยายเขา นี่เป็นบัตรผ่านประตูไปหาเตียงเมียเขา เขาเลยพูดเรียบๆว่า “เอาล่ะ นายไม่ต้องถามมากหรอก ไปจัดการได้แล้ว ถึงเวลาปล่อยคนได้แล้ว”

“ครับ!” เฉิน อข่ายรีบพยักหน้ารับครับ ผมจะรีบไปจัดการ เดี๋ยวนี้!”

ณ เวลานี้ หม่าหลันกำลังนอนโอดโอยอยู่บนเตียงตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสามารถมานอนบนเตียงตัวเองหลังจากที่ เข้าสถานกักขังนี้มา

โชคดีที่จางกุ้ยเฟินสงสารเธอ รู้สึกว่าเธอโดนรุมตบจนน่วม แล้ว พอหามเธอกลับมา เลยวางบนเตียงเธอให้เลย นายหญิงใหญ่เชียวเดินเข้ามาในห้อง เห็นหม่าหลันที่อยู่บน

เตียง พูดยิ้มเย็นว่า “ไอ้หยาหม่าหลัน เธอนศัตรูเยอะนะ ทำไม

ใครๆก็อยากตบเธอสักฉาดสองฉาดล่ะ? ฉันว่าต่อไปเธอน่าจะ

อยู่ยากละนะ!”

ตอนนี้จิตใจหม่าหลันใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว เธอกำลังคิด หรือ ว่าพวกตำรวจนั่นจะไม่ยอมปล่อยเธอออกไป? ถ้าเป็นอย่างนั้น จริง งั้นต่อไปเธอแย่แน่แล้ว

โดนรุมตบในห้องขัง ออกห้องขังยังโดนตบอีก วันนี้ต้องโดน ตบกรอบล่ะเนี่ย?

เซียวเวยเวยก็เสริมอยู่ด้านข้าง “คุณย่าคะ หนูว่ายัยนี่คงอยู่ไม่ ถึงสิบปียี่สิบปีหรอก ดูจากการตบน น่าจะอีกไม่เกินสองสาม เดือนคงโดนตบจนตายแน่ๆ?”
นายหญิงใหญ่เซียวหัวเราะร่าเสียงดัง “ไอ้หยา สมน้ำหน้า สม นําหน้าจริงๆ!”

พูดจบ เธอเดินไปยืนหน้าหม่าหลัน มองดูหม่าหลันที่ใบหน้า บวมปูดแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฮะฮะ หม่าหลัน หล่อนคงคิดไม่ ถึงล่ะสิว่าจะมีวันนี้? ตอนนี้ดีละ ต่อไปหล่อนก็รับกรรมในคุกนี้ไป ละกัน อีกไม่กี่วันพอฉันกับเวยเวยออกไปแล้ว จะไปเสวยสุขต่อ Tomson Rivieraaz!”

หม่าหลันพูดอย่างน้อยใจว่า “ต่อไปคุณอยากไปอยู่ ที่Tomson Riviera ก็ไม่จําเป็นต้องมาแช่งให้ฉันตายเลยนี่นา? ยังไงฉันก็เป็นสะใภ้บ้านเซียว เป็นเมียลูกชายคุณ แม่ของหลาน สาวคุณ ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ล่ะ!”

นายหญิงใหญ่เซียวแค่นยิ้มเย็น “ฉันใจร้ายกับแกอยู่แล้วล่ะ! อีกอย่างฉันไม่เคยเห็นแกเป็นลูกสะใภ้บ้านเชียวเลยสักครั้ง ขยะ อย่างแกจะคู่ควรกับการเป็นสะใภ้บ้านเซียวของเราหรือไง? ไว้ ฉันย้ายไปอยู่ที่Tomson Rivieraก่อน ฉันจะให้ลูกชายฉันแต่ง เมียใหม่ แล้วเราก็จะอยู่กับอย่างมีความสุข มีความสุขจะตาย! แกก็นอนรอวันตายในคุกนี้ไปแหละ!”

หม่าหลันได้ยินดังนั้น โกรธแทบระเบิด

ทำไม? แกยังคิดจะให้เซียวฉางควนแต่งเมียใหม่? มีความสุข สบายกับพวกแก?

ยัยแก่อย่างแกนฝันไปเถอะ!

แกคอยดูนะ! ฉันจะต้องออกไปได้แน่! แล้วถึงเวลานั้น ดูว่าฉันจะคอยหัวเราะเยาะพวกแกยังไง

หม่าหลันคิดอย่างคั่งแค้น จู่ๆผู้คุมก็เข้ามาบอกว่า “หม่าหลัน แกได้รับการปล่อยตัวแล้ว ออกมาเก็บข้าวของ ทำระเบียบขั้น ตอนกับฉัน แล้วก็ให้คนที่บ้านมารับตัวกลับไปได้แล้ว!”