บทที่ 798

ทันใดนั้น เซียวจางควนรีบแต่งตัวให้ดูดี แม้แต่อาหารเช้าก็ลืม กินไปเลย และรีบเตรียมตัวออกจากบ้าน

เมื่อเซียวซูหนเห็นเขาแต่งตัว จึงรีบถามขึ้นทันทีว่า “พ่อ เช้า

ตรู่ขนาดนี้จะไปไหน?”

เชียวฉางควนกล่าวอย่างร่าเริงว่า “ฉันมีนัดกับคุณน้าหาน วัน นี้ไปเดินเล่นกันที่มหาวิทยาลัยเก่า เธอไม่ได้กลับมานานกว่า 20 ปีแล้ว!”

เซียวซูหนได้ยินดังนั้น จึงโกรธขึ้นมาทันที และเอ่ยปากถาม ไปว่า: “แม่หายไปเกือบจะ 2 วัน 2 คืนแล้ว ยังไม่ได้ข่าวคราวเลย ทำไมพ่อถึงไปเที่ยวกับคุณน้าหานอย่างสบายใจละคะ? หรือว่า พ่อจะไม่คิดจะตามหาการหายตัวไปของแม่ใช่ไหม?”

“เหอะๆ……” เซียวฉางควนหัวเราะเบาๆสองครั้ง กล่าวอย่าง ปิดบัง โธ่เอ๋ย เรื่องตามหาคนไม่ได้เป็นเรื่องของลูกกับเย่เฉิน หรอกเหรอ? ยังไงพวกลูกทั้งสองคนก็ยังเป็นวัยรุ่นกัน ทำอะไรก็ น่าเชื่อถือกว่าคนแก่อย่างพ่ออยู่แล้ว พ่ออดทนรอข่าวดีจากพวก ลูกๆก็พอแล้ว”

เซียวซูหนพูดอย่างโมโหว่า: “พ่อ พ่อเป็นแบบนี้หนูจะโกรธ จริงๆด้วย! ทำไมเวลาแบบนี้ถึงไม่สามารถลำดับความสำคัญได้ ในใจพ่อ ความปลอดภัยของแม่ ไม่สำคัญเท่ากับการไป มหาวิทยาลัยเก่ากับคุณน้าหานงั้นเหรอ?”
เซียวฉางควนรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้ไม่ถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงไม่ อยากโต้เถียงเรื่องนี้กับลูกสาวมากนัก ดังนั้นเขารีบโบกมือแล้ว พูดว่า: “โธ่เอ๋ย จะสายแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว เดี๋ยวกลับมาค่อยคุย กับลูกนะ ขอตัวก่อน แล้วเจอกัน!”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินก้าวออกไปแล้ว สุดท้ายแล้วเชียวชูหนเรียกเขา แต่ก็ไม่ได้ผล

เซียวฉางควนรีบเปิดประตูออกไปแล้ว

มองเซียวฉางควนออกไป เซียวซูหนพูดกับเย่เฉินด้วยความ โมโห “คุณเห็นหรือยัง? ครั้งนี้แม้แต่คุณพ่อก็ไม่พาไป ฉันเชื่อ ว่าคุณน้าหานก็ไม่พาลูกของเธอไปเช่นกัน พวกเขาทั้งสองจะไป ในโลกที่มีแต่เขาสองคน…….

เย่เฉินรีบพูด: “โธ่เอ๋ย คุณไม่ต้องคิดมากแล้ว พวกเขาก็แค่ เจอกันตามประสาเพื่อนเก่าเท่านั้น โลกที่มีแต่เขาสองคนที่ไหน กันล่ะ”

เซียวซูหรับพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ: “คุณไม่ต้องพูดล้างมลทิน แทนพวกเขา ระหว่างพวกเขามันคืออะไร ฉันมองพริบตาเดี๋ยวก็ ดูออกแล้ว……

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น เธอถามเย่เฉินอีกว่า : “จริงสิ เพื่อนๆ เหล่านั้น เริ่มช่วยคุณหาตัวแม่ที่หายไปหรือยัง? พวกเขาส่งข่าว อะไรกลับมาหาคุณบ้างไหม?”

เย่เฉินกล่าว : “พวกเขาบอกผมว่าเร็วที่สุดก็ภายในวันนี้ ถึงจะรู้ผล อีกอย่างผมก็ขอให้พวกเขาไปสอบถามแล้ว ช่วงนี้ไม่ได้เกิด เรื่องร้ายแรงอะไรในสังคมหรือคดีอาญาอะไร ดังนั้นพวกเขาจึง บอกผมว่า โอกาสที่แม่จะตกอยู่ในอันตรายมีน้อยมาก วันสอง วันนี้น่าจะพบแม่และพากลับมาได้

เมื่อได้ยินดังนั้น อารมณ์เซียวซูหนดีขึ้นมาหน่อย เธอถอน หายใจ พูดว่า: “หวังว่าเพื่อนของคุณจะเชื่อถือได้หน่อยนะ ถ้าให้ ดีวันนี้ให้แม่กลับมาได้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะต้องพังยับเยิน จริงๆ……

เยเฉันอดไม่ได้ที่จะตำหนิในใจ ถ้าจะให้เธอกลับมา แน่นอน มาว่าเมื่อไหร่ก็ปล่อยออกมาได้

แต่ที่สำคัญก็คือ ต้องให้เธอเงียบปากด้วยความสัตย์จริง

มิฉะนั้น หากปล่อยเธอกลับมา กลับจะทำให้เกิดภัยแอบแฝง มาด้วย

ยอมปล่อยให้เธออยู่ในสถานกักขังยังจะดีละกว่า

ครั้นแล้ว เขาส่งข้อความแชทให้เฉินจือข่าย ถามเขาว่า “เรื่องแม่ยายฉันคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?

ไม่นานเฉินจือข่ายตอบกลับว่า “คุยกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ ฝั่งนั้นไว้แล้ว บอกว่าร้ายแรงมาก ผมเชื่อว่าเธอไม่กล้าพูดมั่ว แน่นอน!”

เย่เฉินวางใจและกล่าว: “เอาแบบนี้ คุณหาคนเข้าไปสักสอง สามคน ช่วยฉันจัดฉากหน่อย เพิ่มภาพจำให้เธอ ให้เธอปิดปากให้สนิท!”