บทที่ 796

ครั้นแล้ว เธอถามด้วยเสียงเบาอย่างหยั่งเชิง: “คือว่า……..คุณ ตำรวจ…ฉันอยู่แต่ที่บ้าน จะบอกลูกเขยเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว ไม่ได้เหรอ?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจอยุติธรรมตบโต๊ะด้วยความโกรธ พูดกับเจ้า หน้าที่ตำรวจยุติธรรมที่อยู่ข้างๆว่า “บอกแล้วว่าผู้หญิงโง่ๆแบบ นี้ยังไงก็เชื่อถือไม่ได้ คุณยังต้องปล่อยเธออีก ได้ยินหรือยังว่า เธอพูดอะไร? เขาจะลงไปเผชิญหน้าหาเยเฉินคนนั้นเป็นการส่วน ตัว! นี่ไม่ใช่ว่าตนเองรนหาที่ตาย แถมยังมาฟังคดีของเราอีกนั้น เหรอ?”

สีหน้าของตำรวจยุติธรรมคล้ำลง จ้องมองหม่าหลิน พูดอย่าง เย็นชาว่า: “หม่าหลัน คุณทำให้ผมผิดหวังจริงๆ เมื่อกี้ผมคิด จริงๆว่าคุณจะปิดปากเงียบได้ คิดไม่ถึงว่าคุณยังคิดอยากจะ เผชิญหน้าเรื่องนี้กับลูกเขย เรื่องเหล่านั้นที่ผมเพิ่งพูดกับคุณไป เมื่อกี้ มันก็สูญเปล่าเลยใช่ไหม?”

หม่าหลันตื่นตระหนก ถามอย่างตัวสั่นๆว่า “คุณตำรวจ พูด จากใจจริง ที่ฉันมีจุดจบอย่างวันนี้ได้ ทั้งหมดก็เพราะเย่เฉินคนนี้ หรือฉันยังไม่สามารถที่จะเผชิญหน้าเขาได้อย่างงั้นหรือ?

ตำรวจยุติธรรมพูดตำหนิด้วยความโมโห “เจ้าโง่! เย่เฉิน เป็นหนึ่งในนั้นที่ได้รับบัตรแบล็กการ์ด! แก๊งอาชญากรเองก็ จับตามองมาที่เขา อาจจะเป็นไปได้ว่าทุกการเคลื่อนไหว ทุกการกระทําของเขา อยู่ในขอบเขตของกล้องวงจรปิดของพวกมัน

ทั้งหมด อาจจะเป็นไปได้ว่าบ้านของคุณมีการติดตั้งกล้อง

วงจรปิด ไม่รู้ว่ามีกี่ตัว เครื่องดักฟัง ถ้าคุณกล้ากลับไปคุยกับเขา

เพียงสักค้า เป็นไปได้ว่าจะเป็นการก่ออันตรายต่อชีวิตของตัวเอง และทั้งครอบครัวของคุณเลย!” หม่าหลันตกใจกลัว และรีบพูดว่า “งั้นฉันไม่พูดแล้ว ฉันไม่พูด

แล้ว ฉันจะไม่พูดแม้แต่คำเดียว ไม่ว่าใครฉันก็จะไม่พูด!

ตำรวจอยุติธรรมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ตอนนี้มาพูดแบบ นี้? จะบอกคุณให้นะ! มันสายไปแล้ว! ผมบอกไปแล้ว คนอย่าง คุณเชื่อถือไม่ได้ ปล่อยให้คุณออกไปจะทำให้เกิดหายนะ ไม่ช้าก็ เร็วคุณก็จะทำลายงานใหญ่ของเรา จากนั้นชีวิตของคุณก็จะ เข้าไปอยู่ในนั้นด้วย!

เมื่อพูดจบ เขาพูดกับตำรวจยุติธรรมว่า “ผมว่าพาเธอกลับ เข้าไปกักขังไว้เถอะ เมื่อไหร่ที่จบคดีแล้ว ก็ปล่อยเธอออกมาได้ เมื่อนั้น!!

ตำรวจยุติธรรมก็ไม่ได้คัดค้านอีก พยักหน้าแล้วพูดว่า “เพื่อ ความรอบคอบ ผมคิดว่าก็ทำได้แค่แบบนี้แหละ!

เมื่อหม่าหลันได้ยินที่ทั้งสองพูดคุยกัน ทันใดนั้นก็ทรุดลงและ ร้องไห้ ร้องไห้คร่ำครวญ ในขณะนั้นเธอก็กระแทกปากของเธอ ด้วยมือที่ถูกใส่กุญแจมือแล้วพูดออกไปว่า : “คุณตำรวจ ฉันรู้ว่า ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้วจริงๆ คุณปล่อยฉัน เถอะ ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครทั้งนั้น ได้โปรดคุณอย่าพาฉันเข้าไปอีกเลย ไม่อย่างนั้นฉันต้องตายในนั้นแน่!

ตำรวจอยุติธรรมจ้องมองเธอ และพูดอย่างเป็นชาว่า “ผมไม่ เคยเชื่อคุณเลย!”

หม่าหลันรู้สึกเสียใจมากจนแทบอยากจะทุบตีตัวเองให้ตาย ทำไมตัวเองถึงพูดถึงเย่เฉินขึ้นมาด้วย? ตอนนี้จะมีอะไรสำคัญ ไปกว่าการที่ตัวเองได้ถูกปล่อยออกไปล่ะ?

และอีกอย่าง ตัวเธอเองไปหาเเฉินแล้วมันจะมีประโยชน์ อะไร? บัตรนี้ผู้ก่ออาชญากรรมตั้งใจให้เยเฉิน เป็นเพราะตัวเอง มือคันและไม่สามารถทนต่อสิ่งล่อใจได้ แม้ว่าตัวเองจะไปหาเ เฉินเพื่อชำระบัญชี ก็ไม่มีเหตุผลโดยชอบธรรมที่จะทำได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกลุ่มอาชญากรข้ามชาติที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ถ้าหากว่าเป็นเพราะตัวเองด่าเย่เฉิน สุดท้ายมันก็ก่อให้เกิด หายนะร้ายแรงให้แก่ตัวเอง ไม่ใช่ว่าเป็นการเสียเปรียบอย่าง ใหญ่หลวงเลยเหรอ?!

ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว เพราะตัวเองปากเสียเมื่อสักครู่ เดิมทีมี โอกาสที่จะได้รับการปล่อยตัวเองไปแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า หาเรื่องให้ตัวเองจนซวยซะแล้ว……..

เธอพิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำได้แค่ใช้เล่ห์เหลี่ยม โดยการ ร้องไห้ขอความเห็นใจ ร้องต่อหน้าตำรวจทั้งสองนายและกล่าว ว่า: “คุณตำรวจ พวกคุณไม่ปล่อยฉันไปจริงๆเหรอ งั้นหากฉันได้ กลับไปในสถานกักขังอีก ฉันจะแขวนคอตัวเองตายเลย!”