บทที่ 788

หลังจากที่เย่เฉินพูดลำดับขั้นตอนทั้งหมดในวันพรุ่งนี้กับ

เฉินจือข่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงจะเรียกรถกลับบ้านอย่าง เงียบสงบ แต่ในตอนนี้เวลานี้ ที่สถานกักขังจินหลิง ฝันร้ายของหม่าหลัน

ก็ยังคงมีต่อไป

เพราะว่าตั้งแต่ที่เข้าสถานกักขังมาก็ถูกทรมานและเฆี่ยนตี ต่างๆนาๆ อีกทั้งยังถูกนายหญิงใหญ่เซียวต้อนรับด้วยการราด น้ำเย็น บวกกับไม่ได้กินอะไรเลยมาสองวันหนึ่งคืน ทั้งตัวของ หม่าหลันพังสลายแล้ว เธอไม่เพียงแต่เป็นหวัดอย่างรุนแรง แถม ยังมีไข้ขึ้นสูงด้วย

ไข้ขึ้นสูงทำให้หม่าหลันร้อนไปทั้งตัว เป็นไข้ขึ้นสูงจนแทบจะ เป็นลมหมดสติไปเลย แต่เธอในตอนนี้ ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ นอนบนเตียงได้ จึงทำได้เพียงนอนขดตัวหนาวสั่นอยู่ในมุมห้อง งของสถานกักขังเพียงคนเดียว

สาเหตุที่เธอไข้ขึ้นเป็นเพราะว่า สัมผัสถึงความหนาวถึงขีดสุด หนาวจนทำให้จับสั่นไปทั้งตัวอย่างไม่หยุดหย่อน

เธอรู้สึกว่าตัวเองทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงพูดกระซิบ กระซาบร้องขอว่า : “ขอร้องพวกคุณ ขอร้องพวกคุณช่วยสงสารฉันหน่อย ขอผ้าห่มหน่อยฉันหนาว ฉันหนาวมากจริงๆ …….

นายหญิงใหญ่เชียวพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า : “แกจะ มาเรียกร้องอะไรของแก? คนแบบแกยังอยากจะห่มผ้าอีก ฉันจะ บอกแกให้นะ คืนนี้แกก็ยังต้องนอนที่ห้องน้ำ

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆ พูดคล้อยตามว่า “คุณย่า ฉันว่า เหมือนว่าต้องใช้น้ำเย็นล้างตัวเธอถึงจะได้นะ! หรือว่าเดี๋ยวเรา จะไปที่ห้องน้ำช่วยเธอหน่อย?

เมื่อหม่าหลันได้ยินประโยคนี้ ร้องจนน้ำหูน้ำตาไหล พูด ร้องขออย่างน่าสังเวชว่า “แม่ ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าหากคืนนี้ คุณยังให้ฉันนอนในห้องน้ำอีก อาบน้ำเย็นให้ฉัน นั้นคืนนี้ฉันคง ต้องตายที่นี่อย่างแน่นอน ฉันขอร้องแหละคุณได้โปรดเมตตา เถอะ! ”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า : “จนถึงตอนนี้แกก็ ยังจะเพ้อฝันว่าฉันจะสงสารแกเหรอ? ฉันจะบอกแกให้ฟังนะ ฉัน แทบอยากจะให้แกตายเร็วๆเลย! ทางที่ดีแกไม่ต้องรอถึงคืนนี้ แล้วค่อยตายนะ แกตายตอนนี้เลย!

หม่าหลันร้องคร่ำครวญว่า : “แม่ ระหว่างคุณกับฉันก็เป็น เพียงความขัดแย้งระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้ และฉันก็รองรับ อารมณ์ของคุณมากว่ายี่สิบปีแล้ว ทำไมตอนนี้คุณถึงต้องทำให้ ฉันตายด้วยล่ะ? ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่คุณโกรธที่ฉันไม่ให้คุณ อยู่ที่คฤหาสน์ด้วย ก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ฉันถึงตายนะ?

พูดจบ เธอก็มองไปยังพี่สาวคนโตจางกุ้ยเป็นที่อยู่ในห้องขังพูดร้องไห้วิงวอนว่า : “พี่กุ้ยเฟิน ฉันรู้ว่าคุณเกลียดลูกสะใภ้ที่ อกตัญญู แต่ที่ฉันไม่ให้เธออยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน มันก็ไม่มีอะไร ไปมากกว่าการต่างคนต่างอยู่ระหว่างฉันกับแม่ยายคนนี้ ”

“ฉันแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลเซียวกว่ายี่สิบปีแล้ว ไม่เคย ทุบตีเธอเลย และไม่เคยด่าเธอจริงๆสักครั้ง แม้ว่าจะโดนเธอ รังแกมาโดยตลอด ก็แค่ช่วงเวลานี้ที่ตระกูลเซียวแย่แล้ว ฉันพูด ถากถางเธอ เยาะเย้ยเธอ แต่นั่นก็เป็นการดูหมิ่นจากปาก เพียง เท่านั้นเอง”

“แต่คุณก็เห็นสองวันมานี้เธอทำยังไงกับฉันบ้าง เธอทุบตีฉัน ด่าฉัน คิดทุกวิถีทางที่จะทรมานฉัน รังแกฉัน จะทำให้ฉันตายให้ ได้เลย”

“ในฐานะคนที่รู้เหตุผลคนหนึ่ง คุณดูไม่ออกเลยเหรอว่า

ระหว่างฉันกับเธอนั้นใครกันแน่ที่เป็นคนชั่วร้าย? ”

“ถ้าหากฉันชั่วร้ายเหมือนอย่างที่เธอพูดอย่างนี้ งั้นคุณคิดว่า เธอยังจะมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวันนี้เหรอ? ”

“ถ้าหากฉันชั่วร้ายอย่างที่เธอพูด ทำไมเธอถึงได้แข็งแรงอย่าง นี้ ขนาดที่ว่ายังสามารถลงไม้ลงมือกับฉันได้? นี่ก็พิสูจน์ให้เห็น แล้วว่า ฉันไม่ได้ชั่วร้ายอย่างที่เธอพูดเลย และเป็นเธอต่างหากที่ ชั่วร้ายอย่างแท้จริง! ”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หม่าหลันก็พูดไปพลางร้องไห้ไปพลาง อย่างเจ็บปวด คนทั้งคนก็เหมือนกับโต้วเอ๋อร์ที่ต้องทนทุกข์กับ ความอยุติธรรมยังไงอย่างนั้น
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวเห็นหมาหลั่นกล้าร้องเรียนตัวเอง โมโหและเดินไปยังข้างหน้าของเธอ ตบเข้าไปที่หน้าของเธอฉาด หนึ่ง

ตามมาด้วย นายหญิงใหญ่จับหัวเธอโขกกับกําแพง พูดด่าทอ ว่า “แกมันคนไร้ยางอาย ยังมีหน้ามายุให้ ทำให้รั่วที่นี่อีก แกดูว่าฉันจะฆ่าแกยังไง!