บทที่ 755

เขียวฉางควนคิดง่ายๆ เพราะว่าเขากังวลว่าอีก 2-3วัน หม่าหลับ ก็จะกลับมา

ถ้าอยู่ดีๆ เธอกลับมา ตนเองก็จะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว

ให้ตาย เขาก็ไม่กล้าเชิญหานเหม่ยจึงมากินข้าวที่บ้าน ตอนที่ หม่าหลันอยู่หรอก

แบบนั้นล่ะก็ หม่าหลันจะต้องฟันเขาตายแน่ๆ ดังนั้นเขาคิดว่า ถ้าอยากจะมีโอกาสแบบนี้ จะต้องรีบๆ หน่อย ยิ่งเร็วยิ่งดี

ในใจหานเหม่ยฉิงก็คิดถึงเรื่องเก่าๆ

เนื่องจากบ้านเก่าของเธอคือซูหาง ดังนั้นตอนที่มาเรียนมหา ลัยที่เมืองจินหลิงนั้น ก็ได้แต่อยู่ในหอพัก

อีกอย่าง ตอนนั้นที่จีบกันใหม่ๆ ก็ค่อนข้างน่าอาย ง่ายๆ และ ไม่อยากให้ที่บ้านรับรู้ ดังนั้นเธออยากทำกับข้าวให้ฉางควนกิน มาตลอด แต่ก็ยังไม่มีโอกาสที่เหมาะสมเสียที

ตอนนั้นก็ไม่ได้สบายเหมือนตอนนี้

ถ้าหากตอนนี้อยากจะทำกับข้าวให้คนที่รักกิน ก็ไปหาอพาร์ท เมนต์ หรือไม่ก็ไปเช่าห้อง เพื่อแก้ปัญหานี้ไปก่อน อีกอย่างพวก อุปกรณ์เครื่องครัวต่างๆ ก็มีพร้อมแล้ว
แต่ว่า ในตอนนั้น ไม่ได้มีพร้อมแบบตอนนี้

ต่อให้เป็นรีสอร์ตธรรมดาๆ ด้านนอก ก็ต้องให้ทางมหาลัย เขียนหนังสือแนะนำ ดังนั้นตอนนั้นที่จีบกันสมัยวัยรุ่น ไม่มีทางที่ จะไปเช่าโรงแรมหรือรีสอร์ทด้านนอกได้

ตอนนั้นที่พักของมหาลัยไม่จำเป็นต้องเอาหนังสือแนะนำ เพียงแค่บัตรนักศึกษาก็สามารถเปิดห้องได้แล้ว แต่ว่านักศึกษา ไม่กล้าไปเปิดห้องที่นั่น เพราะว่าอาจจะถูกเพื่อนและอาจารย์จับ ได้

ตอนที่หานเหม่ยฉิงและเซียวฉางควนมีอะไรกันครั้งแรก ก็ได้ เซียวฉางควรหาโอกาสที่ บ้านตระกูลเซียวไม่มีใครอยู่ แล้วก็ แอบพาเธอเข้าบ้าน แล้วทั้งสองก็รีบๆ ทำอะไรให้เสร็จ หลังจากนั้น ถ้าทั้งสองคนอยากจะมีความสุขกันอีก ก็ได้แต่รอ

บ้านตระกูลไม่มีคนถึงได้มีความสุขกัน

แต่ว่า ตระกูลเซียวในตอนนั้น ถึงแม้พี่ใหญ่เชียวฉางเฉียนจะ ไปเรียนที่นอกเมือง แต่งานของคุณท่านใหญ่เซียวส่วนมากจะอยู่ ในเมือง ไม่ค่อยอยู่นอกเมือง

ส่วนนายหญิงใหญ่เชียวก็ไม่ค่อยออกจากบ้าน ดังนั้นโอกาสที่ ที่บ้านจะไม่มีคนอยู่นั้น มันน้อยมาก

ดังนั้น หลายครั้ง ที่ทั้งสองจะพลอดรักกัน ก็ต้องไปแอบในป่า ในมหาลัย หรือไม่ก็แถวสวนสาธารณะในเมืองจินหลิง หรือไม่ก็ เป็นบ้านร้าง หรือไม่ก็ไซต์ก่อสร้าง
ชีวิตนักศึกษาสมัยนั้น ส่วนมากจะใช้วิธีนี้ในการพลอดรักกัน เพราะมันไม่มีทางอื่น

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว มันดูบ้ามาก แต่สมัยนั้นมันเป็นเรื่องปกติ มาก เพราะฮอร์โมนของวัยรุ่น มันต้องการปลดปล่อยออกมา และไม่มีสถานที่ที่เหมาะสม

โดยเฉพาะในป่าแถวมหาลัย เป็นที่ชื่นชอบกันมาก ในนั้นมัน มืดสนิท ต้นไม้แต่ละต้นห่างกัน 10กว่าเมตร ทุกคนก็จะได้ยิน เสียงของคนอื่น แต่ทุกคนก็ไม่พูดถึงคนอื่น และมองคนอื่น ทุก คนต่างรู้กันดี สนใจแต่เรื่องของตัวเอง

เพราะว่าใครก็มองไม่เห็นใคร ใครก็ไม่รู้ว่าใคร ดังนั้นทุกคนก็ เลยไม่รู้สึกอาย

บางครั้ง อาจารย์ในมหาลัยก็เดินถือกระบอกไฟฉายมาตาม จับตัว เดิมทีนึกว่าจะจับคู่รักได้อย่างมากก็1-2คู่ สุดท้ายไม่คิด เลยว่า พอเข้าเป็นก็เห็นจำนวนคู่รัก อย่างกับฝูงเป็ด ที่ตื่นตกใจ ไปตามๆ กัน

ตอนนี้ พอทั้งสองคนหวนคิดเรื่องราวเก่าๆ โดยเฉพาะเรื่อง ราวที่ทั้งสองคนทำอะไรด้วยกันทุกๆ อย่างในตอนนั้น ถึงแม้ตอน นี้กลับไปคิดดูมันจะเป็นเรื่องที่บ้ามาก โรแมนติกมาก หรือไม่ก็ เป็นช่วงเวลาที่น่าอายมาก ใจของทั้งสองคนก็สั่นอย่างผิดปกติ

เย่เฉินสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของหานเหม่ยงก็แดงขึ้นมา และ ดูออกอย่างชัดเจนว่าเธอนั้นดูเหมือนว่าจะกำลังเป็น เขาก็คิดขึ้นในใจว่า ก็แค่บอกว่าให้กินข้าวที่บ้านแค่นี้เองไม่ใช่หรือ? ทำไมหน้าของคุณป้าหาน ถึงได้แดงขนาดนี้? จากนั้น เขาก็มองไปยังพ่อตาของตนเอง พบว่าใบหน้าของ พ่อตาตนเองก็แดงขึ้นมาเหมือนกัน