บทที่ 746

หม่าหลันรู้ว่านี่เป็นการข่มขู่ ขอเพียงตนเองกินข้าวแล้ว หรือ เพียงแค่ยื่นมือไปหยิบข้าว ก็อาจจะถูกตบได้

ดังนั้นเธอก็เลยร้องไห้ขอร้องว่า “พี่จางคะ เมื่อวานพี่ก็ตบไป แล้ว ด่าไปแล้ว ลงโทษไปแล้ว พี่ก็เมตตาฉันหน่อยแล้วกันนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ……….

จางกุ้ยเฟินก็ยักคิ้ว แล้วถามเอาเรื่องว่า “กปล่อยทิ้งไป แล้ว ใครสามารถทำให้แม่ที่ตายไป ฟื้นขึ้นมาได้ล่ะ? มึงรู้ไหมว่าแม่ กดื่มยาฆ่าแมลง แล้วสุดท้ายต้องนอนหายใจไม่ออกอยู่บนเตียง สภาพนั้นมันน่าอนาถขนาดไหน? ”

หม่าหลันก็พูดน้ำหูน้ำตาไหลว่า “พี่จางคะ…ฉันรู้ว่าพี่เป็น กตัญญู แต่ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายแม่ของพี่นะ…….

จางกุ้ยเฟินก็ด่าอย่างโมว่า “ยังจะมาพูดมากกับกูอีก? กูจะ บอกให้นะ แม่ต้องทำทำร้าย เพราะลูกสะใภ้ที่อกตัญญูแบบมึง ดังนั้นพอกูเจอคนแบบมึง กูก็รู้สึกรังเกียจ! มึงควรจะดีใจที่ตอน นี้ไม่ใช่สมัยโบราณ ไม่เช่นนั้นเอามีดฟันให้ตาย เพื่อทวงความ ยุติธรรมแทนสวรรค์ไปแล้ว!!

นายหญิงใหญ่เซียวที่อยู่ด้านข้าง ก็ส่งเสียงไม่พอใจอย่าง สะใจ แล้วพูดว่า “จางกุ้ยเฟินพูดถูกต้องที่สุด! ผู้หญิงแบบนี้ ใน สมัยโบราณ สมควรถูกจับใส่คอกหมูถ่วงน้ำ! คอกหมูไม้ไผ่สาน นะ เอามันใส่ไว้ข้างใน มัดหินถ่วงไว้หลายๆ ก้อน แล้วโยนลงแม่น้ำไป ให้มันจมน้ำตาย

หม่าหลับก็กลัวจนไม่กล้าส่งเสียง และไม่กล้ากินข้าว ได้แต่ก้ม หน้าอยู่ตรงหน้าจางกุ้ยเฟิน เหมือนกับเด็กที่ทำผิด

จางกุ้ยเฟินเอาหมั่นโถชิ้นสุดท้ายปาดโจ๊กคำสุดท้ายของ ตนเอง เพื่อกวาดเอาเศษโจ๊กออกให้หมด แล้วกินมันลงไป

จากนั้น เธอก็พูดอย่างคาใจว่า “เฮ้อ เหมือนจะยังกินไม่อิ่ม

ในตอนนี้ นักโทษหญิงคนหนึ่งก็ชี้ไปยังลังพลาสติก แล้วพูดว่า “พี่เฟิน ในนั้นยังเหลืออีกชุดไงคะ? พี่ก็กินมันไปให้หมดเลย!

จางกุ้ยเฟินแกล้งยิ้ม แล้วมองหม่าหลัน พร้อมถามอย่าง หัวเราะว่า “เฮ้อหม่าหลัน กูจะกินอาหารเช้าของมึง คงจะไม่ว่า อะไรนะ? ”

“ไม่ว่าค่ะ ไม่ว่า! ” หม่าหลั่นมีหรือจะกล้าพูดคำว่า ไม่? ได้แต่

พยักหน้ารั่วๆ ไป

จางกุ้ยเฟินยิ้มพูดว่า “ไม่ว่าอะไรก็ดี คนอย่างกูเนี่ยนะ ขยับตัว เยอะ ก็เลยต้องกินเยอะ เมื่อวานตบมึง ก็ใช้แรงไปมาก วันนี้จะ ต้องทํารุงกันหน่อย

พูดไป เธอก็เกินมายังข้างหน้าลังพลาสติกแล้วเอากล่องข้าว ข้างในออกมา พอเปิดออก ก็เอามือหยิบหมั่นโถว อีกมือก็ถือ กล่องข้าว ยกโจ๊กขึ้นซด

เพราะว่าตั้งใจจะแกล้งหม่าหลัน ดังนั้นเธอก็เลยชดโจ๊กเสีย งดังๆ ให้หม่าหลันหิวจนขาอ่อนแรงไป ท้องก็ยิ่งกระตุกเพราะความหิว

จางกุ้ยเฟินก็กินหมั่นโถคำใหญ่ๆ จนหมดเกลี้ยง จากนั้นก็เอา โจ๊กที่เหลือประมาณ ส่วน3 แกล้งทำเป็นมือสั่น ให้กล่องข้าว ตกลงที่พื้น โจ๊กก็กระเด็นหกออกมา

จางกุ้ยเฟินส่งเสียง ไอ้หยา แล้วก็พูดอย่างหัวเสียเลย “หกได้ อย่างไรเนี่ย เสียดายจริงๆ …..”

พูดไป เธอก็ชี้นิ้วไปยังหม่าหลัน พูดว่า “มึงไปเอาไม้ถูกพื้นใน ห้องน้ำมาไป ถูกตรงนี้ให้สะอาด

ชีวิตนี้หม่าหลั่นไม่เคยเสียดายข้าว ถึงขนาดไม่เคยกินข้าว หมดจานเลยสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้ เห็นเศษโจ๊กที่บนพื้น ก็รู้สึก เสียดายขึ้นมาทันที

จางกุ้ยเฟินเห็นเธอจ้องมองเศษโจ๊กที่พื้น ก็หัวเราะแล้วพูดว่า “หม่าหลัน ถ้ามึงหิว ก็คุกเข่าลง เลีย โจ๊กที่พื้นเสียสิ

หม่าหลันได้ยินดังนั้น ในใจก็น้อยใจจนอยากจะตาย

คุกเข่าลงพื้นเลียเศษโจ๊กงั้นหรือ? พื้นมันสกปรกมากเลยนะ! มีคนเดินเหยียบไปมา ไม้ถูกพื้นในห้องน้ำก็ราขึ้นปีแล้ว ตอนนี้ ให้ตนเองไปเลีย โจ๊กที่พื้น จะรับไหวที่ไหนกัน?

ต่อให้ต้องหิวตาย ก็จะไม่ไปเลียเด็ดขาด! พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็รีบพูดว่า “เดี๋ยวฉันมันให้สะอาดแล้ว กัน”
จางกุ้ยเฟินก็หัวเราะพูดว่า “ตามใจถึงแล้วกัน แต่ว่าวันหนึ่งถึง ก็จะต้องลงไปเลีย ไม่ใช่ก็คอยดูก็แล้วกัน