บทที่ 724

นายหญิงใหญ่เซียวเห็นว่าสำเร็จผล ก็รีบร้องไห้ออกมา ทำท่า ขาตนเอง ร้องไห้พูดว่า “ฉันนี่มันมีชีวิตลำบากจริงๆ ! ชาติ ตระกูลโชคไม่ดี แต่งสะใภ้แบบนี้เข้ามา จะตายแล้วยังจะถูกมัน มาชี้หน้าด่าให้อีก! ”

พอนายหญิงใหญ่ร้องไห้ จางกุ้ยเงินก็เริ่มอดไม่ได้

เธอนึกถึงความอนาถที่แม่ตนเองต้องกินยาฆ่าแมลง แล้วถูก หามไปส่งโรงพยาบาล ตอนนั้นแม่เธอยังไม่เสีย แต่หมอบอกเธอ ว่า เนื่องจากแม่เธอกินยาฆ่าแมลงไปจำนวนมาก ปอดเสียหาย ไปหมด เทวดาก็ช่วยไว้ไม่ได้

ตอนนั้น แม่เธอก็ร้องไห้แบบนี้อยู่บนเตียง พอจางกุ้ยเฟิน นึกถึงภาพนี้ ก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

พอตอนนี้เห็นหม่าหลันมาบีบนายหญิงใหญ่จนหมดหนทาง แถมยังจองหองมากกว่าน้องสะใภ้ของตนเองเสียอีก ความ อดทนในใจของเธอ ก็แทบจะหมดไป!

เธอรีบเดินเข้าไปหาหม่าหลัน แล้วพูดว่า “สันดานหมาอย่าง แก! ก่อนแต่งงาน พ่อแม่แกไม่เคยสั่งสอนรึไงว่าต้องกตัญญูต่อ พ่อผัวแม่ผัว?”

หม่าหลันยังไม่ได้คิดว่าจางกุ้ยเฟินจะมาลงไม้ลงมือกับตนเอง พอได้ยินว่าเธอสั่งสอนให้กตัญญูต่อแม่หัว ก็พูดทำสีหน้าดูถูกว่า“กตัญญูต่อแม่ผัวงั้น? แกแกล้งฉันเล่นรึเปล่า? ถ้ายัยแก่นี่มัน กดหัวแกทุกวัน ฉันว่าไม่นานแกก็งอยากจะตบมันให้ตาย

จางกุ้ยเฟินได้ยินดังนั้น ก็คิดไม่ถึงว่านายหญิงใหญ่เซียวจะ เป็นคนที่ร้ายกาจ เธอเพียงแค่เกลียดคนอย่างหม่าหลัน! จน อยากจะตบไปสักฉากหนึ่ง

ดังนั้น เธอก็รีบเดินไปตรงหน้าหม่าหลัน แล้วก็ต่อยไปยังจมูก

ของหม่าหลันอย่างแรง

หม่าหลันร้องเจ็บ ถูกหมัดต่อยจนมึนไป แล้วนั่งที่พื้น จางกุ้ย เป็นที่รูปร่างใหญ่ ก็ค่อมไปบนตัวเธอ เอามือกระชากผมเธอ ตบ บ้องหูเธอ ปากก็ด่าออกไป “กูจะตบอีคนที่ไม่กตัญญูต่อแม่ผัวให้ ตายเลย! กูจะตบให้ตายเลย!

หม่าหลันก็โดนตบจนร้อง แล้วก็ตะโกนพูดว่า “มึงเป็นใคร มา ตบกูทำไม! กูไปหาเรื่องถึงตอนไหน?”

จางกุ้ยเฟินก็ตบไป ด่าไปว่า “อีสันดานหมาหน้าไม่อาย ทำกับ แม่หัวไม่ดี ใครๆ ก็ตบได้! วันนี้กูจะลงโทษถึงแทนฟ้าดิน

พอเห็นหมาหลันถูกตบ นายหญิงใหญ่เซียวก็ดีใจ แล้วพูดว่า

“ไป! รีบพยุงฉันเข้าไป! ”

พูดจบ ร่างกายที่สั่นๆ ก็ลุกยืนขึ้น

เซียวเวยเวยและผู้หญิงอีกคน พยุงเธอลุกขึ้น แล้วพาไปยังตรง หน้าหม่าหลัน

นายหญิงใหญ่เซียวเต็มไปด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นและร้ายกาจมายังตรงหน้าหม่าหลัน แล้วด่าออกไปว่า “มึงมันอีเดรัชฉาน สารเลว วันนี้กูจะกรีดหน้ามึงให้ตายเลย

พูดจบ ก็รีบยื่นมือไป แล้วทิ้งรอยเลือดไว้บนใบหน้าหม่าหลัน หม่าหลินก็ร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วตะโกนว่า “ช่วยด้วย! ผู้คุมช่วยด้วย! มันจะฆ่าฉันแล้ว! ”

ตอนนี้ผู้คุมได้เดินออกไปไกลแล้ว จางกุ้ยเฟินก็กระชากผม ของเธอออกมาเป็นกระจุกใหญ่ แล้วก็ดึงอีก จับอย่างแน่นมือ แล้วก็ตบใบหน้าเธออย่างแรง พร้อมพูดว่า “ผู้คุมมาลาดตระเวน จบแล้ว ภายในหนึ่งชั่วโมงคงไม่มีมาตรวจแล้ว จึงคอยดูได้เลย ว่ากูจะจัดการกับคนที่อกตัญญูแบบจึงได้อย่างไร!

ตอนนี้เซียวเวยเวยก็ร้อนรนอย่างจะไปปลดปล่อยโทสะด้วย ก็ เลยยกเท้าเตะไปที่ตัวของหม่าหลัน ปากก็ด่าว่า “มึงเก่งนักไม่ใช่ รึไง? ตั้งอยู่ที่คฤหาสน์Tomson Riviera มึงเก่งนักไม่ใช่หรือ? จึงต้องรู้ไว้ว่านั่นเป็นคฤหาสน์ของคู่หมั้น! ถึงถือดียังไงได้ เข้าไปอยู่ แล้วกูต้องมาเร่ร่อนตามถนน! กูจะกระทืบให้ตาย เลย! ”

หม่าหลันก็เคยโดนตบมาหลายครั้ง แต่ไม่อนาถเท่าครั้งนี้

เพราะว่าแต่ละคนก็มีความแค้นของตนเอง ดังนั้น ทั้ง3คนก็จะ เอาให้ตายเลย ไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย

และอีกไม่นานนักโทษคนอื่นๆ ก็คงจะเข้ามาประสบวงด้วย เพื่อลงมือกับหม่าหลันโดยเฉพาะ!
หม่าหลันก็ถูกรุมจนร่างกายบอบช้ำไปทั้งตัว ได้แต่พูดอย่าง สิ้นหวังว่า “ขอร้องล่ะ อย่าทำฉันเลย ฉันไม่ไหวแล้ว!

จางกุ้ยเฟินก็ตบบ้องหูไป “เห้ยมันยังพูดได้ว่ะ งั้นก็แสดงว่ายัง ไหว! คงยังไม่ตายง่ายๆ ตบต่อไปอีก!