บทที่ 723

หม่าหลันก็ตกใจกับเสียงที่ดังออกมา

พอจับจ้องมองไป ที่แท้ก็เป็นนายหญิงใหญ่เชียวนั่งขัดสมาธิ อยู่ที่พื้น หน้าด่าตนเองอยู่

นายหญิงใหญ่เชียวก็ไม่คิดเลยว่า จะได้พบกับหม่าหลันใน เรือนจํา

อีกอย่าง หม่าหลั่นยังได้ใส่ชุดนักโทษเหมือนกับตนเองด้วย ดู

ไปก็รู้ว่า คงจะทำผิดอะไรแล้วโดนจับมา

หลังจากที่หม่าหลันเห็นนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวย ในใจก็สับสนอย่างมาก

เธอไม่คิดเลยว่า ตนเองจะถูกจัดการให้มาพักห้องขังเดียวกับ

พวกเธอ

เมื่อครู่ยังคิดอยู่เลยว่า อย่าให้ได้อยู่กับพวกเธอเลย ไม่คิดเลย ว่าจะซวยขนาดนี้

ดังนั้นเธอก็เลยอาศัยจังหวะที่ผู้คุมยังเดินออกไปไม่ไกล รีบ ตะโกนออกไปทางช่องเล็กๆ ของประตูเหล็กว่า “ผู้คุม ย้ายห้อง ให้ฉันได้ไหม ฉันไม่อยากพักอยู่กับพวกมัน

ผู้คุมหญิงก็พูดอย่างไรสีหน้าว่า “คุณคิดว่าเรือนจำเป็นบ้าน คุณรึไง? ที่อยากจะเปลี่ยนก็ได้? ถ้าไม่อยากอยู่ในเรือนจำ ก็อย่าทำความผิด ทำผิดไปแล้วไม่ใช่รึไง?”

หม่าหลันรีบอธิบายว่า “ฉันบอกพวกคุณไปหมดแล้ว ว่าเรื่อง นั้น ไอ้ลูกเขยตัวดีของฉันมันเป็นคนทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย พวกคุณก็ไปจับมัน ปล่อยฉันไป ขอร้องล่ะ

ผู้คุมหญิงก็ไม่สนใจสายตาที่ขอร้องของหม่าหลัน และตอบไป ว่า “อย่าพูดมาก ด้วยความผิดของคุณ ชีวิตนี้ก็อย่างหวังว่าจะได้ ออกมาเลย”

พูดจบ ก็หันตัวเดินกลับออกไป

หม่าหลันเห็นเงาแผ่นหลังของผู้คุมไกลออกไป ในใจก็เริ่ม ค่อยๆ นิ่งลง

ตอนนี้เซียวเวยเวยก็หัวเราะพูดว่า “หม่าหลั่น! แกเพิ่งย้าย เข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์Tomson Riviera ยังไม่ได้นอนสักตื่น ทำไม ถึงมาที่เรือนจำได้ล่ะ? เห็นผู้คุมบอกว่า โทษของแกก็หนักไม่เบา เลยนี่!”

หม่าหลันหันหน้าไป มองไปยังสองย่าหลาน ในใจก็คิดว่าซวย จริงๆ แต่ว่าไม่นานก็นิ่งลง

ยัยแก่คนหนึ่ง เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่ง ตนเองจะต้องกลัว อะไร?

พอคิดถึงจุดนี้ หม่าหลันก็พูดส่งเสียงไม่พอใจว่า “ทำไมล่ะ? บ้านแตกสาแหรกขาดอย่างพวกแก ยังจะอยากมาหัวเราะเยาะ ฉันรึไง? ต่อให้ฉันต้องเข้าเรือนจำ แต่ก็ยังเป็นคนที่มีบ้านอยู่พวกแกล่ะ? ข้างนอกพวกแกมีที่ให้ยืนรึเปล่า? ไม่ใช่ฉันจะดูถูก หรอกนะ อย่างพวกแก2คน ออกไปก็ไปอดตายอยู่ตามถนน

นายหญิงใหญ่เซียวก็โมโหพูดว่า “หม่าหลัน แกยังรู้ไหมว่าตัว เองแซ่อะไร? ถึงได้กล้ามาโอหังในเรือนจำได้อีก!

“ก็ใช่น่ะสิ ทำไม?” หม่าหลันพูดอย่างไม่พอใจว่า “ฉันโอหัง มาไม่ใช่วันสองวันแล้ว แกไม่ยอมรึไง?”

พูดจบ หม่าหลันก็เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชด้านคำพูดของตนเอง พูดเสียงเย็นไปว่า “รอพวกแกออกไปแล้ว ยัยแก่อย่างแก ไม่ เกิน3วันก็คงจะหิวตาย แต่เซียวเวยเวยไม่ต้องกังวลไปนะ อย่าง น้อยแกก็ยังพอมีหน้าตาที่พอดูได้ไปยืนโบกมือตามข้างทาง ก็ ยังพอประทังชีวิตได้

เซียวเวยเวยก็โมโห “หม่าหลัน แกว่าไงนะ?! ”

“หม่าหลันเบะปากพูดว่า “ก็บอกว่าให้แกไปยืนขายตัวตาม ถนนไง ทำไมล่ะ? ไม่ยอมหรือ? ตัวเองเป็นอย่างไร ตัวเองก็ย่อมรู้ ดีไม่ใช่รึไง? เซียวอี้เชียนกับเว่ยฉางหมิงเป็นยังไง หรือจะต้องให้ ฉันเตือนสติแกห้ะ?”

ตอนนี้นายหญิงใหญ่เชียวก็โมโหจนตัวสั่น แล้วก็ตั้งใจมองไป ยังจางกุ้นเฟิน จากนั้นก็ชี้ไปยังหม่าหลันแล้วพูดว่า “หม่าหลัน! ตระกูลเซียวของเรามีสะใภ้อย่างแก มันเป็นความอัปยศของ ตระกูล!

พอคำพูดนั้นจบลง จางกันเป็นที่อยู่ข้างๆ ก็โมโห
เธอลุกขึ้นพรวด หน้าหม่าหลั่นถามนายหญิงใหญ่เซียวไปว่า “นี่ก็คือลูกสะใภ้สารเลวของคุณน่ะหรือ?”