บทที่ 706

เซียวไห่หลงถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายพาออกไป เขาหันไป มองเย่เฉิน และกล่าวอย่างโมโหว่า “คนแซ่เย่ ไอ้ขยะคนนี้ใช่ ไหมที่ใส่ร้ายพวกเรา!!

เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าวว่า “คุณทายสิ?”

เซียวฉางเฉียนด่าเสียงดังว่า “คนแซ่เย่ แกจะต้องถูกเวร กรรมตามสนอง! ไม่ช้าก็เร็วแกจะต้องถูกสับเป็นหมื่น ๆชิ้น!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่เป็นหัวหน้าได้ตะโกนว่า “หุบปาก” จากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มนั้นได้พาสมาชิกทั้ง 4 คนของ ตระกูลเซียวขึ้นรถตำรวจ และขับรถมุ่งตรงไปที่สถานีตำรวจ

หม่าหลันมองดูรถตำรวจขับออกไปด้วยความตื่นเต้น และ กล่าวอย่างดีใจว่า “เยี่ยมมาก ในที่สุดยายแก่คนนี้ก็ได้รับผล กรรม!”

เซียวฉางควนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และกล่าวกับหม่า หลันว่า “รักษาศีลธรรมหน่อย ไม่ให้เธออยู่ก็คือไม่ให้อยู่ ไม่ว่า ยังไงเธอก็เป็นแม่ของผม”

หม่าหลันเม้มริมฝีปาก “จะเป็นแม่ใครก็ช่าง ขอแค่ไม่ได้มา อาศัยอยู่ในบ้านของฉันก็พอ!

เซียวซูหนที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอด ถอนหายใจและกล่าวว่า”ตอนนี้คุณย่าน่าสงสารมาก ให้เธอไปอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเก่า ของพวกเราดีไหม

ให้เธอไปอยู่?” หม่าหลับยิ้มเยาะแล้วกล่าวว่า “ไม่! ถึงแม้ว่า ฉันจะต้องซื้อหมู 4 ตัวมาเลี้ยง ฉันก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกมันไป อยู่! ลูกลืมไปแล้วหรือว่าเธอทำอะไรกับพวกเราไว้บ้าง?!

เชียวชหรับถอนหายใจและกล่าวว่า “ยังไงท่านก็เป็นย่าของ

ฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่อาจฝืนทนได้

หม่าหลันโบกมือ “ลูกไม่ต้องมาแสดงความเห็นใจ ยายแก่คน นี้กับครอบครัวของเซียวฉางเฉียนควรจะถูกเล่นงานตั้งนานแล้ว คราวนี้ถือโอกาส ให้พวกเขาไปรับโทษที่สถานที่กักกัน!!

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันกล่าวด้วยความเสียใจ “น่าเสียดาย จริง ๆ ที่ฉันไม่สามารถไปดูสภาพคุณหญิงใหญ่เชียวในห้องขัง เช่นนั้น ฉันจะถ่ายวิดีโอไว้ และเปิดดูวันล่ะยี่สิบรอบ!”

เซียวซูหนส่ายหัวอย่างจำใจ และกล่าวว่า “ให้ย่าได้รับบท เรียนจากครั้งนี้ก็ดี ถ้าจะให้ดีคืออยากให้เธอเปลี่ยนนิสัยบ้าง

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวซูหนบอกกับหม่าหลันว่า “แม่ ช่วง บ่ายถ้าไม่มีธุระอะไร ฉันจะเข้าออฟฟิศ”

ต่งรั่งหลินที่อยู่ข้าง ๆ ก็กล่าวว่า “พอดีฉันก็มีธุระต้องเข้าไป ออฟฟิศ งั้นเราสองคนไปพร้อมกันเลยดีไหม?”

“โอเค” เซียวซูหรับกล่าว “งั้นฉันไปส่งคุณ

เซียวซูหนกับต่งตั่งหลินรีบเก็บของ และก็ออกไปอย่างเร่งรีบ
เย่เฉินส่งสองคนนั้นไปถึงสวน แล้วก็มองเซียวซูหนขับรถ

ออกไป

ขณะนี้ เย่เฉินได้รับข้อความที่เฉินจือข่ายส่งมาทางแชท เนื้อหาคือ “คุณชาย คนตระกูลเซียวทั้ง 4 คน ถูกควบคุมตัวเป็น เวลา 15 วัน ด้วยข้อหาทะเลาะวิวาท พวกเขาถูกส่งไปยังสถาน กักกันแล้ว”

“ดี” เย่เฉินตอบกลับข้อความ “ทำได้ไม่เลว”

เฉินจื้อข่ายถามอีกว่า “คุณชาย 15 วันสั้นไปหรือเปล่า? หรือ ไม่ให้ผมจัดการ ให้พวกเขาถูกกักขังสักปีหรือครึ่งปีไหม?”

“ไม่ต้อง” เย่เฉินตอบกลับ “กักขังพวกเขาหนึ่งปีหรือครึ่งปี มีแต่จะทำให้พวกเขามีที่อยู่ที่กิน แค่ให้พวกเขาได้รับบทเรียน แล้วก็ปล่อยออกมา ให้พวกเขาได้สัมผัสชีวิตข้างถนนจะดีกว่า”

“ได้ครับ คุณชาย”

เย่เฉินเก็บมือถือ เห็นหม่าหลั่นโยนกระเป๋าสัมภาระทั้งหมด ของตระกูลเซียวลงถังขยะด้านนอก

คราวนี้สมาชิกทั้ง 4 ของตระกูลเซียวต้องเจอกับความลำบาก

แล้ว

เมื่อพวกเขาออกจากสถานกักกัน แม้แต่เสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยน ก็ไม่มีแล้ว

ขณะที่ถอนหายใจ หม่าหลันที่โยนกระเป๋าสัมภาระลงขยะหมด แล้ว ก็เดินกลับมาหยุดลงตรงหน้าเย่เฉิน แล้วกล่าวว่า “เย่เฉินพ่อของคุณได้โอนเงินที่เหลือจากการซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบัญชีคุณ ใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า “ใช่ ทําไมหรือ? ”

“โอนมาให้ฉัน ฉันต้องการใช้เงิน!