บทที่ 705

หม่าหลันรีบกล่าวว่า “คุณตำรวจ คุณอย่าไปฟังคำพูดของ ยายแก่คนนี้ สามีของฉันถูกนางไล่ออกจากบ้านนานแล้ว และยัง ตัดความสัมพันธ์แม่ลูกกันอีก!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจมองไปที่หม่าหลัน แล้วก็ก้มมองไปที่คุณ หญิงใหญ่เซียวแวบหนึ่ง แล้วถามว่า “สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง ไหม?”

“ไม่ใช่เรื่องจริง!” คุณหญิงใหญ่เชียวรีบกล่าว “ที่ฉันพูดเช่น นั้นเป็นเพราะว่ารู้สึกโกรธเท่านั้นเอง!

“พูดเพราะโกรธเหรอ?” เซียวฉางควนรู้สึกโมโหแล้วกล่าว ว่า “แม่ขับไล่พวกเราออกจากคฤหาสน์ตระกูลเซียวนานแล้ว แล้วก็ยังไล่ผมกับลูกสาวออกจากบริษัทเชียวชื่อ นอกจากนี้ยัง หักเงินบำนาญของผมกับหม่าหลันอีก แล้วยังตัดความสัมพันธ์ แม่ลูกกับผมอีกด้วย ตอนนี้พอชีวิตของตนเองตกต่ำ ถึงได้พูด ว่าที่ทำไปก่อนหน้านั้นเป็นเพราะโกรธหรือ?!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “คฤหาสน์นี้เป็นของ ใคร? ”

เย่เฉินกล่าวว่า “เป็นของผมครับ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจพยักหน้า แล้วถามต่อไปอีกว่า “คุณมีความ สัมพันธ์อะไรกับยายแก่คนนี้?”
“ไม่มีความสัมพันธ์อะไรครับ” เย่เฉินกล่าว “เธอเป็นย่าของ ภรรยาผม”

เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงกล่าวกับคุณหญิงใหญ่เชียวว่า “คุณมา ผิดที่แล้ว เรื่องการเลี้ยงดูสามารถไปปรึกษาหารือกับลูกชายกับ ลูกสาว คุณไม่สามารถบุกมาเอะอะโวยวายที่บ้านหลานเขยได้ การกระทําของคุณคือบุกรุกบ้าน แล้วก็สร้างปัญหา

“อะไรน่ะ? !” คุณหญิงใหญ่เซียวด่าด้วยความโมโหง่า “สมองคุณมีปัญหาหรือยังไง? บ้านลูกชายฉัน ฉันไม่สามารถมา ได้หรือ?!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวอย่างอดทนว่า “ประเด็นสำคัญคือ บ้านนี้ไม่ใช่บ้านของลูกชายคุณ เข้าใจไหม?”

“ฉันเข้าใจพ่อแกสิ!” คุณหญิงใหญ่เชียวดุด่าแล้วกล่าวว่า

“ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ยังไงวันนี้พวกเขาต้องรับฉันไว้ ยังไงฉัน

ก็จะไม่ไปไหน!”

เชียวฉางเฉียนก็กล่าวว่า “ผมเป็นพี่ชายของเซียวฉางควน ตอนนี้ผมไม่มีที่อยู่ เขาก็ต้องมีหน้าที่เลี้ยงดูผมด้วย ถ้าหากพวก เขาไม่ให้พวกเราอยู่ด้วย พวกเราก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!

“ใช่ พวกเราจะไม่ไปไหน!! เซียวไม่หลงกับเซียวเวยเวยกล่า วจากนั้นก็นั่งลงบนพื้น

หม่าหลันมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก จากนั้นกล่าวว่า “พวกคุณทั้ง 4 คนนี้ช่างไร้ยางอายสิ้นดี? ยังหน้าด้านจะมาขออยู่ที่บ้านฉัน หรือ?!”
คุณหญิงใหญ่เซียวกัดฟันแล้วกล่าวว่า “ถ้าพวกแกไม่ให้ฉัน อาศัยอยู่ที่นี่ ฉันก็จะไม่กินไม่นอนแล้วก็นั่งอยู่ตรงนี้! ฉันจะตาย อยู่ที่ประตูบ้านแก เป็นผีก็จะตามรังควานแก!”

หม่าหลันตะลึง

เย่เฉินก็ตะลึงเช่นกัน

นี่มันเป็นวิธีเดียวกันที่แม่ยายใช้ด่าคนที่อยู่ในชุมชน เดียวกันที่ริมหน้าต่างเมื่อคราวก่อน

ยายแก่กับหม่าหลันสองคนนี้ เป็นคนประเภทเดียวกัน

เจ้าหน้าที่ตำรวจมองไปที่ 4 คนนั้น จากนั้นก็โบกมือให้ผู้ใต้ บังคับบัญชาที่อยู่ข้างๆ และสั่งว่า “มา พาคนพวกนี้ไป

“ครับ!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ควบคุมพวกคุณหญิงใหญ่เชียว และใส่

กุญแจมือพวกเขาอย่างรวดเร็ว

คุณหญิงใหญ่เชียวรู้สึกสับสนกับสถานการณ์นี้ และกล่าวด้วย ความโกรธว่า “คุณตำรวจ คุณจับคนผิดหรือเปล่า? เป็นพวกเขา ที่ทอดทิ้งฉัน แล้วคุณจะจับฉันไปเพื่ออะไร?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจมองเธอแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “คุณก่อให้ เกิดการทะเลาะวิวาท ตามระเบียบว่าด้วยบทลงโทษด้านความ มั่นคง คุณจะถูกกักตัวเป็นเวลา 15 วันก่อน!”

คุณหญิงใหญ่เชียวพยายามดิ้นรนและกล่าวว่า “ทำไมคุณถึงไม่แยกถูกผิด? บิดเบือนข้อเท็จจริง และใส่ร้ายป้ายสีคนดี!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า “ทอดทิ้งหรือไม่ทอด ทิ้ง คุณสามารถไปฟ้องที่ศาลได้ ให้ศาลเป็นผู้ตัดสิน แต่คุณไม่ ควรมาหาเรื่องทะเลาะวิวาทที่บ้านคนอื่น นี่ถือว่าผิดกฎหมาย!

หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจได้เตือนว่า “พวกคุณทั้ง 4 คน สงบเสงี่ยมจะดีกว่า ถ้าคุณตะโกนหรือขัดขืน จะถือว่าขัดขวาง การปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงาน และคุณอาจถูกตัดสินจําคุก!

คุณหญิงใหญ่เซียวรู้สึกสิ้นหวัง และกล่าวออกมาว่า “ทำไม ทำไม! ทำไมคุณถึงจับฉัน ฉันเป็นแค่ยายแก่ที่ไม่มีที่อยู่ คุณควร จะสงสารฉัน คุณไม่ควรจับฉันไป!

เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถึงจะสงสาร ขนาดไหน แต่ก็ต้องปฏิบัติตามกฎหมาย! จับไปให้หมด!