บทที่ 702

เนื่องจากเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ การจัดข้าวของ ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวันแล้ว ฉะนั้นวันนี้จึงทานอาหารเย็นช้ากว่า ปกตินิดหน่อย

แต่เย่เฉินก็ถือว่าไม่เลว เพราะมีสาวงามอย่างเซียวซูหน และ ต่งตั่งหลิน ที่คอยล้อมรอบเพื่อเป็นลูกมือช่วยเขาทำอาหาร ฉะนั้น การทำอาหารจึงกลายเป็นความเพลิดเพลิน

หลังจากทําอาหารเสร็จ ก็ยกอาหารออกมา หม่าหลันเดินออก มาจากลิฟต์ในเวลานี้

เดิมเธอวางแผนที่จะขอเงินจากเย่เฉิน แต่เมื่อเธอเห็นว่ากำลัง

เตรียมรับประทานอาหาร จู่ๆเธอก็เกิดลังเลขึ้นมา

ไม่ใช่ว่าเธออายที่จะคุยกับเย่เฉิน แต่สิ่งสำคัญก็คือ สามีและ ลูกสาวก็อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่เหมาะสมที่จะพูด ในขณะ

ขณะนี้ เธอได้ยินเสียงกริ่งดังมาจากข้างนอก เธอจึงพูดด้วย ความประหลาดใจว่า “ทำไมเพิ่งย้ายเข้ามา ก็มีคนมาเยี่ยมแล้ว หรือ?”

พูดจบ หันหลังแล้วเดินออกจากบ้าน เดินผ่านสวนเพื่อไป

เปิดประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็พบว่าเป็นคุณหญิงใหญ่เชียว เขียวฉางเฉียน เซียวไห่หลง และเซียวเวยเวย กำลังยืนอยู่ที่ประตู

หม่าหลันไม่รู้ว่าคฤหาสน์และทรัพย์สินของตระกูลเซียวถูกยึด แล้ว เมื่อเธอเห็นว่าเป็นพวกคุณหญิงใหญ่เซียว เขียวฉางเฉียน เซียวไห่หลง และเซียวเวยเวย ยืนอยู่ที่ประตูเหมือนคนกำลังหนี ภัยพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก ใบใหญ่ เธอก็ขมวดคิ้ว และถามว่า ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่อีก?”

เมื่อเห็นหม่าหลันเปิดประตู คุณหญิงใหญ่เซียวก็ไม่สนใจเธอ แล้วก็กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน

หม่าหลันรีบยืนขวางอยู่ตรงหน้าเธอแล้วกล่าวว่า “จะทำอะไร? จะบุกเข้ามาในบ้านใช่ไหม? เชื่อหรือไม่ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจมา จับคุณ!”

คุณหญิงใหญ่เซียวกันหม่าหลันออกไป เดินเข้าไปและกล่าว อย่างไม่พอใจว่า “ฉันมาหาลูกชายของฉันไม่ได้หรือ? ตอนนี้ แม้แต่ฉันก็ไม่สามารถเข้าไปในบ้านของคุณได้หรือ?”

หม่าหลันกระวนกระวาย รีบคว้าตัวเธอไว้และกล่าวว่า “ยาย แก่ฟังไม่เข้าใจหรือยังไง ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ได้ยินหรือยัง? ทีหลัง ถ้ามีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็ไม่ต้องมาบ้านฉันอีก รีบออกไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวหลุดจากเธอ ก็รีบเดินเข้ามาในบ้าน ทันที เมื่อเดินถึงห้องรับแขก เธอก็ได้กลิ่นของอาหาร

ช่างหอมจริง ๆ …….

มันหอมกว่าผักกาดขาวต้มโครงเป็ดตอนมื้อเที่ยงเสียอีก
ประเด็นหลักคือ ก่อนที่จะกินอาหารเที่ยงเสร็จ คนจากศาล มาถึงบ้านแล้ว และบวกกับที่ตนเองร้องไห้อยู่สักพักใหญ่ ทำให้ ตอนนี้คุณหญิงใหญ่เซียวรู้สึกหิวมาก

เวลานี้เมื่อได้กลิ่นหอม ท้องก็ร้องจ๊อก ๆ ขึ้นมา

เมื่อหม่าหลันได้ยินเสียงนี้ ก็หัวเราะเยาะแล้วกล่าวพูดว่า “ที่แท้พวกคุณมาบ้านของพวกเราก็เพื่อขอทานนี่เอง….เห็นเมื่อ ก่อนหยิ่งยโส ทุกมื้อจะต้องอาหารคาวหวานมากกว่าสิบอย่าง ทำไมตอนนี้ถึงหิวเหมือนผีเปรตขนาดนี้เลย?

เมื่อคุณหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดของหม่าหลัน รู้สึกหน้า แดงทันที เดิมคิดว่าจะด่ากลับไป แต่เมื่อคิดว่าตนเองวางแผน ที่จะอยู่อย่างสบายที่คฤหาสน์ Tomson Riviera ฉะนั้นจึงได้ทน เธอ แล้วกล่าวอย่างเสียงอ่อนว่า “สะใภ้สุดประเสริฐ แม่รู้สึกหิว จริง ๆ ให้แม่กินข้าวก่อนได้ไหม?

หม่าหลันยิ้มเยาะแล้วกล่าวว่า “ฝันไปเถอะ ให้เวลาคุณไสหัว ออกไปสิบวินาที มิเช่นนั้น จะให้ตำรวจลากพวกคุณออกไป!”

เมื่อคุณหญิงใหญ่เซียวเห็นว่าคุยกับเธอไม่รู้เรื่องแล้ว ก็ตะโกน เสียงดังว่า “ฉางควน! ลูกจะทนเห็นแม่อดตายเลยหรือ?”

เซียวฉางควนเดินออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วกล่าวว่า “แม่ เมื่อวันเพิ่งให้เงินแม่ไปหนึ่งล้านสองแสนหนึ่งหมื่น แล้ววันนี้แม่ มาที่นี่ทำไมอีก?”

คุณหญิงใหญ่เชียวนั่งลงกับพื้นและร้องห่มร้องไห้เสียงดัง แล้ว กล่าวว่า “ลูกรู้ไหมว่า ธนาคารได้ยึดคฤหาสน์ของเราไปแล้วตอนนี้แม่กับพี่ชายของลูกไม่มีที่อยู่แล้ว!”

พูดจบ

มองไปที่เซียวฉางควน ร้องไห้ขอร้องว่า “ลูก

สุดประเสริฐ ลูกคงไม่อยากเห็นแม่อดตาย หรือหนาวตายใช้

ไหม?” เซียวฉางควนตะลึงทันที แล้วถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมคฤหาสน์ถึงถูกยึด?”

“เป็นเพราะหนี้ของบริษัทเชียวชื่อ!” คุณหญิงใหญ่เชียวปาด น้ำตาและกล่าวว่า “ลูกสุดประเสริฐ แม่จะตายต่อหน้าแล้วลูกจะ ไม่ช่วยหรือ? คฤหาสน์ของพวกคุณใหญ่ขนาดนี้ ลูกเตรียมห้อง ให้แม่สองห้อง แม่นอนห้องเดียวกับเวยเวย และให้พี่ชายของลูก นอนห้องเดียวกับไห่หลง

หม่าหลันรู้สึกกระวนกระวายใจ และกล่าวว่า “ยายแก่ ทำไม ไร้ยางอายเช่นนี้? ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่า บ้านเราไม่ต้อนรับ พวกคุณ ยังหน้าด้านมาขออยู่อีก ไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือ?”

คุณหญิงใหญ่เซียวไม่สนใจคำพูดเธอ มองไปที่เซียวฉาง ควน แล้วขอร้องว่า “ฉางควน ลูกเป็นผู้นำครอบครัว ลูกช่วยแม่ พูดสักหน่อยได้ไหม?”

พูดจบ ก็ร้องไห้แล้วกล่าวต่ออีกว่า “แม่ขอร้องล่ะ แม่คุกเข่า ให้ลูกก็ได้!”