บทที่ 645

อู่ตงไม่รู้สึกว่าชีวิตแทบจะพังทลาย

ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์ก็อยู่เหนือศีรษะตนเองแล้ว ขอแค่มันจอด คนข้างในก็จะพาตนเองกับลูกและสุนัขรับใช้ทั้งห้าคนนี้ขึ้นไป ใช้ เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็สามารถบินขึ้น ตนเองก็สามารถพาลูกชาย กลับบ้านได้แล้ว

เขาอดไม่ได้ที่จะขอร้อง “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน คุณก็เห็นว่าเรา สองคนพ่อลูกเจ็บมากแล้ว ได้โปรดเข้าใจและสนับสนุน ให้พวก เราขึ้นเครื่องบินกลับหางเถอะ บุญคุณยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ฉันคงไม่ จะจดจําไว้ตลอดชีวิต!

เฉินจือข่ายตะคอกอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องมาใช้ไม้นี้กับฉัน ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตนเองว่า คู่ควรไหม?”

หลังจากพูดจบ เฉินจือข่าย โบกมือ แล้วกล่าวว่า “ฉันได้พูดจบ แล้ว ขอแค่เครื่องบินลงจอด ฉันจะให้คนลากนักบินดึงลงมาแล้ว หักขามันเสีย อย่าหวังว่าเครื่องบินจะได้บินขึ้นไปอีก แล้วขาอีก ข้างของคุณกับลูกชายก็ต้องหักเหมือนกัน!

อู๋ตงไห้รู้สึกสิ้นหวัง

เขารู้ดี ท่าทีของเฉินจือข่ายนั้นแน่วแน่ ไม่ไว้หน้าตนเอง อย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจ และกล่าวด้วยน้ำตานองหน้าว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน รอสักครู่ ฉันจะโทรศัพท์หานักบิน ….

ในขณะที่พูด เขาเดินโซซัดโซเซไปด้านข้าง และขอข้อมูล การติดต่อของนักบินจากบริษัทการบิน แล้วโทรศัพท์ไปหานักบิน

เมื่อนักบินรับสาย รีบกล่าวว่า “สวัสดีครับประธานอู๋ ฉัน กำลังเตรียมตัวจะจอดแล้ว! ขอให้คุณโปรดรอสักครู่!”

อู่ตงไห้รีบตอบไปว่า “ห้ามลงจอดเด็ดขาด โรงแรมป่ายจิน อ่านกงไม่ให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอด!”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบถามต่อไปว่า “ใกล้ ๆ แถวนี้ยังมีที่ไหน บ้างที่จะสามารถลงจอดได้บ้าง? ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เพราะขา ของฉันกับลูกชายบาดเจ็บเดินทางไม่สะดวก!

“โอ้ย… นักบินกล่าวอย่างอึดอัดว่า “ประธาน ที่นี่เป็น เขตเมือง นอกจากลานกว้างของโรงแรมป้ายจินฮานกงที่ สามารถลงจอดได้ ก็มีแค่ดาดฟ้าของโรงแรมป่ายจินฮานกง เท่านั้นที่จอดลงได้อีก

“ที่นั่นก็ไม่ได้!” อู่ตงไห่กล่าวว่า “ต้องหลีกเลี่ยงพื้นที่ของป่า ยจินฮานกง”

นักบินกล่าวว่า “เอาอย่างนี้……..จากนี้ห่างออกไปอีก 2 กิโลเมตรมีโรงเรียนประถมอยู่แห่งหนึ่ง เราสามารถยื่นเรื่องขอ จอดที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียนประถมแห่งนั้นได้ เป็นสถานที่ที่ ใกล้ที่สุดแล้ว”

“2 กิโลเมตร?!” อู่ตงไห่รู้สึกลังเลขึ้นมา
ตนเองกับลูกชายขาหัก และก็เป็นขาขวาด้วย ไม่สามารถขับ

รถได้

ถ้าเดินไปมันก็ไกลเกินไป?

แล้วยังมีไอ้สุนัขรับใช้อีกห้าคนล่ะ เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขารีบถามทันทีว่า “พวกคุณที่อยู่บน เฮลิคอปเตอร์มีกี่คน?”

“สามคน”

อู่ตงไห้รีบกล่าวว่า “เอาอย่างนี้ ผมจะให้พวกคุณคนละหนึ่ง หมื่น หลังจากที่พวกคุณนำเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่โรงเรียน ประถมแล้ว คุณนั่งแท็กซี่มารับพวกเราสักครู่ พวกเรามีทั้งหมด เจ็ดคน แล้วพวกเราทุกคนก็บาดเจ็บที่ขาเดินไม่สะดวก

อีกฝ่ายครุ่นคิดสักพักและกล่าวว่า “ได้ครับ ประธานอู๋ คุณรอ สักครู่ หลังจากลงจอดเรียบร้อยแล้ว พวกเราจะรีบไปรับคุณ”

เฮลิคอปเตอร์ลอยอยู่เหนือศีรษะสักครู่ จากนั้นทะยานขึ้นไป แล้วก็บินจากไป

อู่ตงไฟปาดน้ำตาแล้วก็กล่าวกับเฉินจือข่ายว่า “ผู้จัดการทั่ว ไปเฉิน ตอนนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง? ”

เฉินจือข่ายมองเขาอย่างรังเกียจ แล้วกล่าวว่า “พาลูกชายของ คุณไสหัวออกไป อย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าเหมือนแมลงวันบิน ว่อนไปมา!”