บทที่624

แม่ของหลิวหมิงได้ยินแบบนี้ ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากทันที เธอก็รู้ ว่าเรื่องมันร้ายแรงมาก เลยรีบเก็บของ

ทันใดนั้นหลิวกว่างก็ถามหลิวหมิง “ดูว่าติ๊กต็อกมีอะไรไหม เ

เฉินลงคลิปของพวกเรายัง?”

หลิวหมิงแบมือแล้วพูดว่า “มือถือของผมอยู่ที่เยเฉินไง เย่เฉิน ใช้มือถือผมถ่ายเอง”

“แม้งเอ้ย”หลิวกว่างล้างมือถือตัวเองออกมา โยนให้หลิวหมิง แล้วพูดว่า:”รีบโหลดติ๊กต็อกมาดูเร็ว!”

หลิวหมิงรับมือถือมา แล้วโหลดติดตั้งติ๊กต็อกทันที

เลื่อนดูคลิปในตึกตอกดูสองสามคลิป เห็นว่าไม่มีรายการเล่น ตลกของตนกับพ่อ เขาโล่งใจ แล้วพูดว่า “เย่เฉินยังไม่ลงครับ”

“งั้นก็ดี”หลิวกว่างพยักหน้า แล้วพูดว่า “พวกเราอย่าเสียเวลา เลย รีบไปกันเถอะ!อีกครึ่งชั่วโมงออกเดินทาง

พูดจบ เขาก็สั่งภรรยาของตนว่า “ของที่เอาไม่หมดก็ไม่ต้อง เอาแล้ว เดี๋ยวเธอโทรหาแม่ ให้แม่ขายเป็นเงินสด จากนั้นก็เอา ไปแลกเป็นดอลลาร์ที่ตลาดมืดให้พวกเรา พอถึงมาเลเซีย เงิน หยวนจะใช้ไม่ได้ ต้องใช้ดอลลาร์ถึงจะได้!”

ภรรยาของเขารีบพยักหน้า “เดี๋ยวจะจะรีบโทรหาแม่ แม่มีกุญแจสํารองบ้านเราพอดีเลย!”

และในเวลานี้เอง จางจื่อโจวและอีกห้าคนที่แขนหัก ก็กลับ มายัง โรงแรมป้ายจินฮานกงแล้ว

แขนของทั้งห้าคนหักหมดแล้ว ขับรถไม่ได้ ได้แต่โบกรถคันรถ

สองคัน

ตอน โบกรถ มีคนขับรถหลายคนเห็นก็ไม่กล้ารับ รีบหนีไป อย่างรวดเร็ว

เพราะยังไงห้าคนนี้ก็น่ากลัวมาก แต่ละคนเลือดไหลเต็มหน้า และที่สำคัญก็คือ บนหน้าผากพวกเขาแม่งยังสลักตัวอักษรไว้ ด้วย นี่มันเหมือนโรคจิตเลย!

ต่อมา จางจื่อโจวเครียดมาก ที่จริงค่ารถสิบหยวน แต่ต้อง

จ่ายหนึ่งหมื่นหยวน ถึงจะโบกรถได้สักคัน

หลังจากหยุดรถได้ ทั้งห้าคนก็เบียดเข้ามา

คนขับรีบพูดว่า: “โอ้ย รถของฉันสามารถรองรับคนขับและผู้ โดยสารได้ไม่เกินห้าคน พวกคุณเกินมาหนึ่งคน ลงไปโยกอีกคัน เถอะ!!

จางจื่อโจวพูดอย่างโมโห “แม่งเอ้ยพูดมากจริงๆ กูให้มึงไป หนึ่งหมื่นหยวน เกินหนึ่งคนจะเป็นไรไป?”

เมื่อคนขับได้ยินเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทนพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณที่นั่งข้างหลัง คนเบียด กันหน่อย เดี๋ยวปิดประตูไม่ได้”

ทั้งสี่คนนั่งเบียดกันแถวหลัง จางจื่อ โจวนั่งข้างคนขับ พูดด้วย

สีหน้าบึ้งตึงว่า “ไปโรงแรมป่ายจินฮานอง ขับเร็วหน่อย!! คนขับพูดขึ้น โดยไม่รู้ตัว “พวกคุณทั้งห้าคน ได้รับบาดเจ็บ ขนาดนี้ ไปโรงพยาบาลก่อนไหม?”

“ถ้ามึงพูดมากอีก กูจะอัดมึง!”

จางจื่อโจวทําหน้าไม่พอใจมาก

คนขับหดคอด้วยความตกใจ

ลูกน้องคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ใหญ่ เราไปโรงพยาบาล ก่อนเถอะ อย่างน้อยก็ห้ามเลือดก่อน แล้วดูว่าไหล่จะกลับมาเป็น เหมือนเดิมได้ไหม……..

“ช่วยบ้าไร!”จางจื่อโจวพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ไม่ว่าหมอกระดูก จะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถรักษาเราได้ เราต้องให้พ่อลูกตระกูล รู้ ว่าพวกเราเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกมัน จะยังไงพวกมันก็ต้องให้ ค่าตั้งถิ่นฐาน อีกอย่าง เราต้องให้พวกมันรู้ เย่เฉินดูถูกมันมาก เพียงใด เยาะเย้ยขนาดไหน มีแต่วิธีนี้เท่านั้น ที่จะให้มันฆ่าเย่เฉิ นอย่างไม่สนใจอะไร และล้างแค้นให้พวกเรา”

อีกคนหนึ่งถามว่า “พี่ใหญ่ ตัวอักษรเหล่านี้บนหน้าผากของ เรา ถ้าประธาน และคุณชายใหญ่เห็น พวกเขาจะไม่โกรธเราเห รอ?”
“จะเป็นไปได้ไงล่ะ?”จางจื่อโจวพูดว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเข้ เงินสั่งให้หงห้าสลัก เป็นหนี้ต้องจ่าย เป็นคนร้ายก็ต้องชดใช้ กรรม หลักการนี้ประธาน ยังแยกออกได้นะ!”